กระทั่งเห็นร่างอวบเจ้าเนื้อโผล่ออกมาจากประตู ม่านซือซือจึงเอ่ยเรียกอีกฝ่าย
“เสี่ยวฝู!”
เด็กหญิงยกนิ้วชี้ขึ้นทาบริมฝีปากเล็กๆ ส่งสัญญาณให้ม่านซือซือเงียบ
“เจ้าเข้ามาที่นี่ได้อย่างไร”
“ข้าคิดถึงคำที่พี่สาวพูดตลอดวันเลย”
“เจ้าหมายถึงสิ่งใด”
“พี่สาวอยากเป็นแม่ของข้าใช่หรือไม่”
“เป็นเช่นนั้น เจ้าเป็นคนน่ารักท่าทางฉลาดเฉลียว”
ฝูเอ๋อร์ยิ้มดีใจเมื่อได้ยินม่านซือซือชมตน
“ท่านกอดและเล่านิทานให้ข้าฟังก่อนนอนได้ไหม”
“ย่อมได้ เรื่องเช่นนี้ข้าทำอยู่ประจำ มีเด็กข้างบ้านที่มักงอแงข้าจะทำขนมให้เขากินแล้วกล่อมนอน”
“เยี่ยงนั้น ข้าอยากให้พี่สาวทำเช่นนั้นกับข้าบ้าง พรุ่งนี้เป็นวันเกิดข้า”
“โอ้ ดีจริง แต่เจ้ารู้วันเกิดตัวเองด้วยหรือ เจ้าเคยบอกว่าไม่มีแม่”
เด็กหญิงก้มหน้ามองปลายเท้าตัวเองก่อนเอ่ยเสียงอ้อมแอ้ม
“ป้าหวังเป็นคนบอกข้าเอง”
ม่านซือซือไม่ได้ซักต่อ นางคิดว่าสำหรับเด็กเล็กๆ การฉลองวันเกิดคงสำคัญยิ่งนัก
“ตอนนี้ป้าหวังคงไม่ได้กลับเรือนง่ายๆ พี่หลินท้องโตมาก ข้าได้ยินว่านางต้องคลอดลูกยากแน่ๆ อีกทั้งก่อนหน้านี้นางถูกคนวางยาด้วย”
ม่านซือซือพยายามจับต้นชนปลายสิ่งต่างๆ ที่ฝูเอ๋อร์เล่า ทว่าเด็กหญิง
