เย็นของวันนั้น..
"ทำอะไรอยู่" นรสิงห์กำลังจะกลับแล้วเปิดประตูออกมายังเห็นเธอนั่งทำงานอยู่เลย
"ดูโรงแรมอยู่ค่ะ" เธอไม่ค่อยรู้อะไรเกี่ยวกับบ้านเกิดหรอก พอได้รับมอบหมายเรื่องจัดงานเลี้ยง เธอต้องมาดูก่อนว่าโรงแรมไหนสามารถรองรับลูกค้าที่เป็นพนักงานบริษัทได้เยอะ
"เก็บของ"
"คุณกลับก่อนเถอะค่ะ" ขณะที่พูดกับเขาเธอก็ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง เพราะกำลังเช็ครายละเอียดของแต่ละโรงแรม
"ผมจะพาไปทานข้าว"
เห็นเขาชวนไปทานข้าวเธอถึงได้มองหน้าอีกฝ่าย ก็บอกแล้วไงว่าคนไม่ว่างยังจะมาเซ้าซี้อยู่ได้
"เดี๋ยวจะพาไปทานข้าวโรงแรมหนึ่ง"
ทานข้าวโรงแรมเหรอ? ได้ยินแบบนั้นเธอก็รีบปิดคอมแล้วหยิบเอาของส่วนตัว เขานี่ก็ฉลาดดีแค่มานั่งดูแบบนี้คงเลือกยากต้องไปดูสถานที่จริงเลย
ชั้นล่างในเวลาต่อมา..
"สิงห์คะ คุณลงมาก็ดีแล้ว"
"มีอะไร" ตอนที่ถามอัญญาสายตาเขามองไปดูผู้หญิงอีกคนที่กำลังเดินตามหลังมา
"ก็รถของอัญน่ะสิคะ ถูกชนท้าย" อัญญามองไปตรงรถที่จอดอยู่เบื้องหน้า "รถของพนักงานที่วิ่งตามหลังมาค่ะ" คู่กรณีก็คือรถของพนักงาน จริงๆ รถพนักงานไม่ได้ผิดหรอกอัญญาเหยียบเบรกรถที่วิ่งตามหลังจะออกถนนหน้าบริษัทเลยเบรคไม่ทัน
"แต่ผู้จัดการเบรกกะทันหั
