ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน
“สรุปปิดเทอมนี้แกจะทำงานที่นี่ใช่ไหมใบตอง” ลูกค้ารายแรกที่ใบตองต้องมาเสิร์ฟให้คือเพื่อนสนิททั้งสองคนที่สอบเสร็จและรู้ว่าวันนี้หลังสอบใบตองจะเริ่มมาทดลองทำงานที่ร้านคาเฟ่หน้าโรงเรียน ความจริงร้านนี้เป็นร้านที่เปิดมาได้สองปีแล้วเจ้าของร้านเป็นลูกเจ้าของตึกเองเปิดเป็นคาเฟ่ทั้งชั้นบนและล่างมีโต๊ะให้นั่งเยอะ ลูกจ้างในร้านเดิมมีสี่คนแต่ลาออกไปหนึ่งคนทำให้คนขาดและพี่อุ้มเจ้าของร้านเลยประกาศรับสมัครพนักงานเพิ่มหนึ่งคน พอดีกับที่ใบตองเดินผ่านเพื่อไปถ่ายเอกสารก่อนกลับบ้านเห็นติดประกาศเลยสอบถามและขออนุญาตคุณยายจนได้มายืนใส่ผ้ากันเปื้อนสวมทับชุดนักเรียนโรงเรียนนานาชาติเดินเสิร์ฟตามที่ออเดอร์ลูกค้าสั่งมา ช่วงเย็นจะวุ่นวายมากเพราะเด็กเลิกเรียนและผู้ปกครองที่มารอรับลูกหลานจะเยอะเป็นพิเศษ
“ใช่ ถ้าเบลกับนัทตี้ว่างก็สามารถมาเจอใบตองที่ร้านได้ทุกวัน ยกเว้นวันพุธนะหยุดจ้า”
“พรุ่งนี้ยาวไปจนถึงสิ้นเดือนหน้า เบลต้องไปทัวร์ยุโรปกลับมามี้คงไม่ได้แวะมาเจอ แต่จะซื้อหนังสือนวนิยายฝรั่งมาฝากนะยัยใบตอง!” ยัยเบลลูกสาวบริษัทผลิตเครื่องดื่มชูกำลังยักษ์ใหญ่ของประเทศต้องไปเที่ยวรอบโลกช่วงปิดเทอมเป็นประจำทุกปี
“นัทตี้ก็ต้องไปประเทศเบลเยียมเหมือนกัน แต่อีกสองวันค่อยได้ออกเดินทาง เดี๋ยวซื้อช็อกโกแลกมาฝากนะใบตอง” นัทตี้ลูกสาวบริษัทผลิตยาสามัญประจำบ้านที่ทุกครัวเรือนในประเทศไทยคุ้นเคยดี เรียกว่าเพื่อนสนิททั้งสองคนของเธอเป็นลูกหลานอภิมหาเศรษฐีของประเทศนี้ แต่ใครจะคิดว่าพวกนางสองคนจะเป็นคนนิสัยน่ารักมากไม่ถือเรื่องฐานะของเพื่อนไม่เคยพูดข่มหรือรังเกียจที่เธอไม่ได้มาจากครอบครัวที่มีฐานะร่ำรวยเท่าเทียมเหมือนเพื่อนทั้งสองคน นี่เป็นอีกหนึ่งความโชคดีของเด็กอายุ14ที่มีโอกาสได้ทุนการศึกษาเรียนฟรีในโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้เพราะเธอได้สังคมเพื่อนที่ดีมากจริงๆ
“ถ้าอย่างนั้นขอให้พวกแกสองคนเดินทางปลอดภัยและเที่ยวให้สนุกนะจ๊ะ ส่วนใบตองขอตัวกลับไปทำงานต่อก่อนนะ” ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะอิจฉาเพื่อนและน้อยใจที่ตัวเองไม่ได้มีโอกาสไปเที่ยวเหมือนกับเพื่อน แต่ใบตองที่ถูกคุณยายอบรมสั่งสอนมาอย่างดี เธอรู้สึกยินดีไปกับเพื่อนและไม่ได้คิดน้อยใจอะไรในชีวิต เธอกับภูมิใจในตัวเองที่เป็นอยู่ในปัจจุบันมีความสุขที่ได้ช่วยเหลือตัวเองและแบ่งเบาภาระของพ่อแม่และคุณยายตั้งแต่สอบชิงทุนได้เรียนฟรี จนมาทำงานหาเงินช่วงปิดเทอมนี้ด้วย
“โอเคๆ พวกเราเจอกันเปิดเทอม แต่แกต้องตอบเมลพวกเราสองคนทุกวันนะใบตองอย่าลืมล่ะ”
“ได้เลยเบล”
“ไปแล้ว” ใบตองโบกมือลาเพื่อนสนิทของเธอแล้วเดินกลับไปหลังเคาน์เตอร์เพื่อช่วยคนอื่นทำงานต่อ
หน้าเคาน์เตอร์
“ยินดีต้อนรับค่ะ จะรับอะไรดีคะคุณลูกค้า!”
“เอาเอสเปรสโซ่เย็นหวานน้อยครับ” เสียงที่คุ้นเคยและจดจำได้ดี
“พะพี่สีคราม…” ใบตองนิ่งค้าง มองร่างสูงในชุดนักเรียนเดินมาสั่งเครื่องดื่มตรงหน้าเธอ
“ไงเรา วันนี้ทำไมมาทำงานที่นี่ได้ล่ะ” พอโดนยิงคำถามเหมือนคนคุ้นเคยกันดี คุ้นเคยเหรอทำไมคำนี้ทำให้รู้สึกอบอุ่นในใจจังเลยนะใบตอง
“ทำงานพิเศษช่วงปิดเทอมค่ะพี่คราม” ใบตองตอบคำถามพร้อมกับยิ้มให้พี่สีคราม แล้วเธอก็ก้มหน้าไปกดพิมพ์สั่งเมนูและคิดเงินให้พี่สีคราม
“อืมขยันดีนี่เรา” พอได้ยินเขาพูดชมแก้มทั้งสองข้างของใบตองก็รู้สึกร้อนขึ้นมาทั้งที่ภายในร้านเปิดแอร์เย็นจนหนาว
“ทะทั้งหมด90บาทค่ะ” อย่าเสียงสั่นสิยัยใบตอง!
“นี่ครับ” พี่สีครามยื่นเงินให้เธอ ใบตองคิดเงินและถอนให้พี่สีคราม
“ใบเสร็จและเงินถอนค่ะ นี่เพจเจอร์รอสักครู่นะคะ” ใบตองยื่นเพจเจอร์เรียกคิวแบบวงกลมสีดำให้พี่สีคราม
“ครับ” พี่สีครามเดินไปหาโต๊ะนั่งรอ ส่วนใบตองหันไปบอกพี่พนักงานที่ทำงานมาก่อนชงเครื่องดื่มตามคิวที่ลูกค้าสั่ง
เด็กใหม่ที่มาทำงานวันแรกอย่างเธอ ทำหน้าที่เพียงทำความสะอาดโต๊ะและพิมพ์ออเดอร์คิดตังทอนตังให้กับลูกค้าที่เข้ามาใช้บริการ ส่วนเรื่องเครื่องดื่มยังต้องฝึกฝนและเรียนรู้อีกหลายวันกว่าจะขึ้นมาทำหน้าที่ชงให้กับลูกค้าได้
