“คุณมาได้ยังไงน่ะ” แพรวพรรณถามหลังจากควบคุมความอายของตนเองได้แล้ว
“ไม่เห็นจะยากอะไรเลยมิ้วกี้ ต่อให้คุณหนีผมไปไกลกว่านี้ ผมก็แน่ใจว่าจะตามกลิ่นคุณเจอ” เขายักคิ้ว
“อ้อเพิ่งรู้ว่าคุณจมูกดีเหมือนหมานี่เอง” เธอตวัดสายตาค้อน
“แล้วรู้ไหมยาหยีว่าเวลาถึงฤดูผสมพันธ์ สัตว์เพศผู้ไม่ยอมปล่อยตัวเมียอยู่ห่างหรอกนะ”
“บ้า...เชิญคุณเป็นหมาไปคนเดียวเถอะย่ะ อย่าลากเอาฉันเข้าไปเกี่ยวด้วยเลย” ดวงตาหวานเบิกโตพร้อมส่งตาดุให้คนหน้าทะเล้นที่ยืนยิ้มไม่ยอมหุบอยู่ข้าง ๆ เธอจนกระทั่งได้ยินเสียงตะโกนดังจากด้านบน เขาและเธอจึงต้องเงยหน้าขึ้นมอง
“ใครมาล่ะนั่น” เสียงทุ้มของบิดาดังมาจากบนเรือน
“เพื่อนแพรวจ้ะพ่อ” เธอตะโกนตอบบิดาที่ชะโงกหน้าออกมาเมียงมอง
“สวัสดีครับพ่อ...ตา”
พฤทธิ์รีบยกมือไหว้พร้อมกับตีขลุมเรียกบิดาของเธอก่อนจะเบาเสียงลงให้ได้ยินกันลำพังที่วลีสุดท้ายและได้รับรางวัลเป็นรอยแดงจากคนข้างตัวที่ยื่นเล็บยาว ๆ มาหยิกเอวหนาของเขาทันที
“อ้าว...พาเพื่อนเข้ามานั่งในบ้านสิแพรวเอ๊ย” บิดาตะโกนสั่งลงมาอีกครั้ง
“ไม่เป็นไรจ้ะพ่อ เพื่อนหนูเขาแวะมาแป๊บเดียวก็จะกลับแล้วหล่ะ”
“ใครบอกว่าผมจะรีบกลับ ไม่มีทางมิ้วกี้”พฤทธิ์หันมาก
