“นี่คุณ...หาเจอหรือยังเล่า นานแล้วนะ” แพรวพรรณตะโกนทั้งที่ใบหน้างอง้ำขึ้นทุกนาทีที่ผ่านไป
“เดี๋ยวสิคุณ ตอนถอดผมไม่ได้สังเกตด้วยว่ามันจะลอยไปแถวไหน”
“พอแล้ว ๆ เลิกพูดมากซะที รีบงมหาผ้ามาคืนให้ฉันเร็ว ๆ เลยเดี๋ยวใครผ่านมาเห็นเข้าพอดี”
“ครับ ๆ คุณผู้หญิง”
“เอ๊า...นั่นทำอะไรกันอยู่นะยัยแพรว”
เสียงที่ดังจากด้านหลังทำให้แพรวพรรณสะดุ้งสุดตัว เธอเหลียวหลังกลับไปมองบนฝั่งทันทีด้วยความตกใจ ใบหน้าของป้าปริกพี่สาวมารดาของเธอที่ยืนเท้าสะเอวจ้องมองมาทางเธอและพฤทธิ์ด้วยความสงสัยทำให้แพรวพรรณหัวใจเต้นแรง
“ป้าปริก!”
“ว่าไงแม่แพรว ทำอะไรกันอยู่กลางบึงไม่ยอมขึ้นมาสักทีนะฮึ”
“แพรวกำลังเก็บสายบัวจ้ะป้าปริก” เธอตะโกนตอบเสียงดังกลับไป
“แล้วเมื่อไหร่จะพอสักทีล่ะยะแม่คุ้ณ...สายบัวเหี่ยวคาเรือแล้วมั้งป่านนี้ แล้วผู้ชายคนนั้นน่ะ ใครล่ะ”
“เพื่อนหนูค่ะป้า”
“แล้วงมหาอะไรอยู่ล่ะนั่น”
“ผ้า...” พฤทธิ์เตรียมตะโกนตอบแต่เสียงที่ดังแหลมสวนขึ้นของแพรวพรรณทำให้เขายั้งปากไว้ทัน
“หาปลาจ้ะ ลงข่ายหาปลา” แพรวพรรณรีบตะโกนเสียงแหลมกลบเสียงชายหนุ่มทันที
“อื้ม...ถ้าอย่างนั้นก็อย่าให้เย็นย่ำนักล่ะ เดี๋ยวก็ขึ้นมาทำกับข้าวกับปลาไม่ทัน
