“โทร.มาทำไม หรือไอ้หมอนั่นยังไม่เลิกตามมาวุ่นวายกับคุณอีก” ใบหน้าคมบึ้งขึงขึ้นเล็กน้อย
“ประสาท! หนูนิดแค่โทร.มาบอกว่าจะเข้ามาหาต่างหาก” ปานชนกค้อนให้สามี
“ไม่ใช่พี่ชายใช้มาล่ะ” อัศวินไม่วายประชด
“ใช่ค่ะ รวิสใช้หนูนิดมาจริง ๆ นั่นแหละ” ปานชนกถอนหายใจ
“หมายความว่ายังไงป่าน มันไม่ยอมเลิกวุ่นวายกับคุณจริง ๆ ใช่ไหม” อัศวินทำหน้าบึ้ง
“รวิสจะแต่งงาน”
“อะไรนะ ฮ่า ๆๆๆ ไอ้โหดนั่นจะแต่งงานแล้วอย่างนั้นเหรอนี่ ใครกันนะป่านที่เป็นผู้หญิงโชคร้ายคนนั้น”
“นี่แนะ...หยุดหัวเราะเดี๋ยวนี้นะ รวิสไม่ใช่คนร้ายกาจสักหน่อย แล้วคนที่โชคร้ายก็คู่ขาของคุณไง” ปนชนกขยับตัวเข้ามานั่งใกล้สามีพร้อมกับหยิกแขนของเขาแรง ๆ
“ใคร...”
“อ้อ คงมีเยอะจนไม่แน่ใจว่าเป็นใครละสิ”
“โธ่...ป่านจ๋า ผมเลิกหมดแล้วจริง ๆ แล้วผมก็ไม่อยากจำผู้หญิงคนไหนแล้ว นอกจากเมียคนสวยของผมคนเดียว”
“ไม่ต้องมาทำปากหวาน เพราะถ้าป่านจับได้อีกแม้แต่ครั้งเดียว เราเลิกกัน”
“ใครจะยอมเลิกกับคุณ รักคุณจะตายแบบนี้”มือใหญ่โอบเอวภรรยาพร้อมกับก้มลงหอมแก้มเธอแรง ๆ
“ฮึ”
“ว่าแต่ใครกันที่จะแต่งงานกับไอ้หน้าโหดนั่น” อัศวินเงยหน้าขึ้นสบตาภรรยาด้วยความสงสัย
“แพรพลอย”
“ลูกแ
