“ของเล่นใหม่หรือครับคุณดล”
“อื้ม”
“แน่ใจเหรอครับว่าจะยอม”
“หึหึ...ไปลูกจันทร์” อนาดลหัวเราะในคอพลางจูงมือหญิงสาวเดินไปที่เรือนไม้ทรงไทยที่ปลูกอยู่โด่ดเด่นกลางแมกไม้เขียวชอุ่ม ตัวเรือนค่อนข้างเก่าแต่รูปทรงปลูกสร้างดูงดงาม
“เพื่อนคุณไม่อยู่เหรอคะ” แพรจันทร์กวาดสายตามองไปรอบ ๆ
“ก็คนเมื่อกี้ไง”
“อะไรนะ...” เธอถามเสียงสูงขึ้นอย่างตกใจ
“ทำไมล่ะ หรือเพราะหน้าตาของเขา”
“ก็ด้วย ฉันไม่คิดว่าคุณจะมีเพื่อนลักษณะแบบนี้”
“ผมมีเพื่อนที่คุณคิดไม่ถึงอีกหลายคนเลย แพรจันทร์”
เขาดึงมือเธอพาเดินผ่านห้องทึบ ๆ ที่มีบานประตูไม้แบบโบราณปิดไว้เลี้ยวไปทางขวาผ่านเข้าไปถึงห้องใหญ่เปิดโล่งที่ทำให้แพรจันทร์หายใจโล่งขึ้น พื้นไม้ขัดเงาดูงดงามและชุดเก้าอี้ไม้แบบคล้ายเตียงเดี่ยวกับเตียงไม้หลังใหญ่กลางห้อง ภายในห้องมีเฟอร์นิเจอร์ไม่มากนัก แต่ที่ทำให้แพรจันทร์เชื่อว่าที่นี่เป็นบ้านเพื่อนของอนาดลก็ดูจะเป็นกล้องที่ใช้สำหรับถ่ายทำภาพยนตร์ซึ่งตั้งอยู่ปลายเตียง
“บ้านนี้ใช้ถ่ายทำหนังด้วยเหรอคะ”
“อื้ม...พวกผมชอบถ่ายหนังกัน”
“อ่อ” ใบหน้าของเธอแหงนไปตามมือของเขาเมื่อชายหนุ่มเดินเข้ามาใกล้พร้อมดันปลายคางของเธอเชิดขึ้นเพื่อสบตาของเ
