“คุณแม่เป็นยังไงบ้าง” เสียงเข้มกล่าวถามทั้งใบหน้ายังคงแสดงความไม่ชอบใจ
“อย่างที่เห็นแหละค่ะ ท่านยังไม่รู้สึกตัวเลย” เธอถอนหายใจแรง ๆ
“แต่ท่านก็อยู่ในความดูแลของหมอที่เก่งที่สุดแล้ว คุณต่างหากที่ต้องห่วงตัวเองบ้าง”
“ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ”
“แต่ผมว่าคุณผอมไปนะ”
“น้ำหนักฉันก็ไม่ได้ลดมากนักหรอกค่ะ ปกติฉันไม่ใช่คนอ้วนง่ายอยู่แล้ว”
“จริงครับคุณรวิส ปกติเพื่อนผมคนนี้เขาก็หุ่นอย่างนี้แหละครับ ผมกอดทีกระดูกแทบทิ่มเนื้อ” พฤทธิ์แกล้งพูดยั่วอสิรวิสเล่น
“บ้า...ฉันไม่ผอมขนาดกระดูกทิ่มเนื้อแกสักหน่อย” แพรพลอยค้อนเพื่อน
“ถ้าไม่ติดนมโต ๆ ของแกมีหวังกระดูกคงตำเนื้อฉันเจ็บแน่” พฤทธิ์แสร้งยั่วต่อ เขาแอบสังเกตแววตาดุทอประกายความขุ่นมัวขึ้นวูบหนึ่งแสดงอาการหึงหวง บรรยากาศในห้องจึงค่อนข้างอึมครึมชวนอึดอัดขึ้นทันควัน
“วันนี้คุณรวิสว่างเหรอคะ ถึงมีเวลามาเยี่ยมเยียนคุณน้า” ส้มเลยรีบชวนอสิรวิสสนทนาเปลี่ยนบรรยากาศ
“ออกไปกับผมหน่อยได้ไหมลูกแพร” เขาไม่ตอบคำถามของส้ม ดวงตาคมทอดมองใบหน้าสวยของหญิงสาวพลางเอ่ยลอดไรฟันด้วยน้ำเสียงดุต่ำ
แพรพลอยถอนใจยาวและตัดสินใจพยักหน้าแทนคำตอบให้กับอสิรวิสแล้วหันไปเอ่ยกับพฤทธิ์ “นายไม่รี
