นอร์ตันตัวสั่นเมื่อได้สบสายตาอันเย็นชาของฮาร์วีย์
แต่เขากลับแสดงท่าทีโกรธและตะโกนออกไปนว่า “จัดการมันซะ!”
ตามคำสั่งของนอร์ตัน พวกบอดี้การ์ดผมสีบลอนด์ดวงตาสีฟ้าสี่คนที่กำลังจับแมนดี้ไว้เดินพุ่งตรงไปที่ฮาร์วีย์ยืนอยู่
พวกเขาบิดคอ หักข้อนิ้วจนได้ยินเสียงกระดูก
“ที่รัก หลับตาลงหน่อยสิ ผมจะจัดการกับเรื่องนี้เอง”
ฮาร์วีย์บอกแมนดี้ให้หลับตาลงเพราะกลัวว่าเธอจะตกใจ
“ฮ่า!”
บอดี้การ์ดแสยะยิ้ม พร้อมปล่อยหมัดใส่ใบหน้าของฮาร์วีย์ทันที
แต่ฮาร์วีย์ไม่แม้แต่ขยับแม้แต่ปลายนิ้ว เขายกมือขวาขึ้น คว้าหมัดของคู่ต่อสู้แล้วเหวี่ยงลงกับพื้นจนพวกบอดี้การ์ดนอนดิ้นอยู่บนพื้น
จากนั้นฮาร์วีย์ก็เหยียบลงบนใบหน้าของพวกมันและกระทืบบดขยี้จนจำหน้าไม่ได้
พวกบอดี้การ์ดที่เหลืออีกสามคนเกิดอาการกลัวจนฉายชัดบนใบหน้า แต่ก็วิ่งเข้าใส่ฮาร์วีย์พร้อม ๆ กัน
ฮาร์วีย์เตะพวกมันทีละคน จนพวกบอดี้การ์ดที่ดูมีพละกำลังทั้งสามคนล้มลงกับพื้นในทันที
“อะไรกัน?!”
“ลูกเขยอย่างแกเก่งในเรื่องการต่อสู้งั้นเหรอ?”
ทุกคนในตระกูลเยตส์ซึ่งเดิมทีมีรอยยิ้มบนใบหน้าต่างก็ตกใจจนหน้าซีด
ฮาร์วีย์ทำได้อย่างไร?
ไม่มีทางเป็นไปได้!
แต่เมื่อนึกไปถึง
