"น้องแพร วางไม้กวาดลงเลยเดี๋ยวพี่ทำเอง"
"แค่กวาดพื้นเองคะ แพรทำได้"
"บอกแล้วว่าอย่าทำอะไร หมอสั่งว่ายังไง"
เข้มเดินไปแย่งไม้กวาดมาจากมือแพรพลอย
"งานก็ไม่ได้หนักนิคะ แพรทำได้ แล้วนี้พี่เข้มไม่มีบินหรอคะ"
"หยุดจ้ะ ก็เลยว่าจะมาค้างคุยกับลูกซักสองสามวัน"
"เพิ่งจะหายไปสองวันคิดถึงกันอีกแล้วหรอคะ"
แพรพลอยเอียงหน้าไปถามเข้มกำลังก้มกวาดพื้นแทนเธออยู่ เขาแวะเวียนมาที่นี้แทบทุกวัน จะหายไปก็แค่วันที่ต้องทำงานเท่านั้นแทบจะไม่เคยกลับไปพักคอนโดของตัวเองเลย
"เดี๋ยวพี่มีงานยาวเป็นเดือนเลยละ คงจะไม่ได้มาช่วงนี้มีเวลาก็เข้ามาบ่อยน้องแพรเบื่อหรอ"
"เปล่าคะ แต่ขอบคุณพี่เข้มมากกว่าที่เอ็นดูแพรกับลูก"
แพรพลอยพูดแล้วก็มีสีหน้าเศร้าลงถนัดตาเดือนหนึ่งแล้วที่กลับมาอยู่เมืองไทยโดยไม่มีเขาแต่ไม่มีวันไหนเลยที่จะไม่คิดถึงและรอให้เขามาตามกลับ
"เศร้าอีกแล้ว เดี๋ยวลูกในท้องก็เศร้าด้วยหรอก พี่ๆไม่ยอมนะ ไหนยิ้มสิ"
เข้มมองแพรพลอยที่เขาเองรักเหมือนน้องสาวในไส้อย่างเอ็นดูและเชื่อใจว่าเวลาและตัวเขาเองจะช่วยน้องให้หลุดพ้นจากความเศร้านี้ได้
"ยิ้มแล้วคะ"
เข้มเอามือลูบท้องอ่อนๆอย่างถือวิสาสะ แต่เธอก็ไม่ได้ห้ามเขา อย่างน้อยเด็
