เสี่ยวหนี่จับราวสะพานแน่น จ้องมองร่างสูงในชุดมังกรที่ยืนอยู่บนนั้น เสี่ยวอี้ที่ยืนเคียงข้าง อ้าปากค้างจนน้ำลายแทบไหล
“คุณหนู... นั่น...นั่นไม่ใช่พ่อค้าหลี่...ใช่ไหมเจ้าคะ...เขา...เขา...”
เสียงเสี่ยวอี้สั่นพร่า ดวงตาเบิกกว้างเหมือนจะร้องไห้หรือกรีดร้องก็ไม่รู้ เสี่ยวหนี่เอ่ยเสียงแผ่ว
“...นั่น...ฮ่องเต้หยางลี่… หยางลี่พ่อค้าหลี หยางลี่ฮ่องเต้”
เสี่ยวหนี่ขยับเท้าแทบไม่ออก แต่สติยังพอมี เสี่ยวหนี่กระชับมือเสี่ยวอี้แน่น
“ไปเถอะ เราต้องรีบไปแล้ว”
ก่อนนั้นคุกเข่าขอร้องเหม่ยซูว่าอยากมาลาใครบางคน ขอเวลาแค่ไม่เกินครึ่งชั่วยาม เหม่ยซูที่มองสถานการณ์นี้ว่าเสี่ยวหน่ควรไปได้แล้วไม่ควรอยู่ที่วังหลวงแม้เพียงเสี้ยววินาทีทั้งกุ้ยเฟยที่ตั้งใจเอาเรื่องกับอาการป่วยของบิดา แต่เมื่อเห็นว่าเสี่ยวหนี่ลงทุนคุกเข่าต่อหน้าเหม่ยซูจึงพยักหน้าอย่างฝืนใจ
ทั้งสองฝ่าฝูงชนที่แน่นขนัดออกมาอย่างยากลำบาก เสียงพลุ เสียงหัวเราะ เสียงกลองยังคงดังก้อง แต่หัวใจของเสี่ยวหนี่กลับเต้นไม่เป็นจังหวะในหัวมีแต่ความคิดซ้ำๆ
พ่อค้าหลี่คือฮ่องเต้...เขาโกหกข้า...ไม่สิ...เขาแค่...ปิดบัง...ปิดบังเพื่ออะไรกัน รอยยิ้มบางๆ ปรากฏขึ้นที่ริมฝีปากข
