เกือบสองชั่วโมงที่คนตัวโตเอาแต่รังแกเธอไม่ยอมปล่อย นำทัพนั่งกอดอกจ้องหญิงสาวตัวเล็กที่ยืนก้มหน้าอยู่ตรงหน้าตัวเอง เขามองรอยแดงตามลำคอและหน้าอกลากยาวไปจนถึงเรียวขาเนียนสวย แทบไม่เหลือที่ว่างให้เขาฝากอีกแล้ว
"นั่งสิ" ประโยคคำสั่งบอกกับอีกคนให้นั่งลง เธอไม่เคยเรียนเรื่องมารยาทหรือไงว่าห้ามยืนค้ำหัวผู้ใหญ่ เมื่อคนตัวเล็กยังคงนิ่งเขาจึงส่งสายตาเป็นเชิงออกคำสั่งอีกครั้ง
"ค่ะ" ร่างเล็กนั่งลงยังฝั่งตรงข้ามกับมาเฟียหนุ่ม
"มีอะไรอยากบอกฉันไหม" ทันทีที่นั่งลงประโยคคำถามก็พุ่งมาที่เธอ มือหนาเอื้อมไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาจิบโดยที่สายตาก็จับจ้องไปยังคนตัวเล็กตรงหน้า มิลินชะงักไปทันที เขาสังเกตเล็บยาวของเธอจิกลงบนฝ่ามือแน่นจนเป็นรอยเล็บ
"คะ?" แม้จะตกใจกับคำถามสักแค่ไหนแต่เธอจะทำตัวเป็นกระต่ายตื่นตูมไม่ได้เด็ดขาด
"คิดว่าตัวเองเก่งแค่ไหนถึงกล้าโกหกฉัน" เขาอาจจะโง่ที่หลงเชื่อไปเสียสนิทใจเรื่องที่เธอความจำเสื่อม แท้จริงแล้วมันไม่ได้เป็นอย่างนั้นเลยสักนิด เธอกำลังโกหกเขาอย่างหน้าตาย
"คุณ.." ดวงตากลมโตเปิดขึ้นเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำพูดจากอีกคน
“อย่าคิดว่าทำอะไรแล้วจะไม่มีใครรู้”
“....”
ปึก! เอกสารบางอย่างถูกโยน
