บทที่ 242

Pinakabagong kabanata

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 772

  เฉียวเนี่ยนอยู่เฝ้าข้างเตียงของหลินเย่ว์อีกครึ่งชั่วยามจึงค่อยจากไปแต่ก็ไม่ได้เข้าวังในทันที หากแต่กลับไปยังจวนอ๋องผิงหยางก่อน เพื่อมอบตำรับยาถอนพิษให้แก่พี่ห้ากับพี่เจ็ด“พวกสารเลวนั่น ช่างคิดวิธีเจ้าเล่ห์ได้สารพัดจริงๆ!” พี่ห้าทนไม่ได้ถึงกับสบถพี่เจ็ดมองเฉียวเนี่ยน สีหน้าฉายแววกังวลเล็กน้อย “เดิมทีพวกเรากะว่าจะอยู่ในเมืองหลวงอีกสักพัก ดูท่าตอนนี้คงต้องรีบออกเดินทางแล้ว!”เฉียวเนี่ยนยังไม่เข้าใจความหมายในแววตากังวลของพี่เจ็ด เพียงยิ้มบางๆ “ดีแล้วเจ้าค่ะ”แต่ไม่คาดคิดว่าพี่ห้ากลับขมวดคิ้วเช่นกัน “เรื่องของพ่อบ้าน พวกข้าได้ยินมาแล้ว องค์หญิงซูหยวนไม่ใช่คนที่ควรไปมีเรื่องด้วย หากเจ้าทนได้ก็ทนไว้ รอให้พี่ใหญ่มาถึงก่อน แล้วค่อยให้เขาออกหน้าแทนเจ้า!”ที่แท้พวกเขากำลังกังวลเรื่องนี้รอยยิ้มของเฉียวเนี่ยนจึงมีความอบอุ่นเพิ่มขึ้นเล็กน้อย “พี่ๆ วางใจเถิด ข้าจะจำไว้อย่างดี”“ดี ระวังตัวด้วย ทุกเรื่องเลย”พี่เจ็ดกับพี่ห้ากำชับอีกสองสามประโยคจึงรีบจากไปหลังจากเฉียวเนี่ยนส่งทั้งสองคนแล้ว นางก็จัดการตัวเองครู่หนึ่ง ก่อนจะเข้าไปในวังอันดับแรกก็ไปเข้าเฝ้าฮ่องเต้ จากนั้นก็ไปตรวจชีพจรให้ก

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 771

  ทว่าเมื่อเฉียวเนี่ยนมองไปที่มือข้างนั้นที่ยื่นมา สีหน้าของนางพลันหม่นลงทันทีนางไม่ได้รับถ้วยยาที่ว่างเปล่านั้น แต่กลับคว้าข้อมือของเซียวเหิงไว้แน่น แววตาแข็งกร้าว “เซียวเหิง หน้าไม่อายนัก”นางกล่าวถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา “สร้อยข้อมือลูกประคำที่ข้ามอบให้ท่านพี่เซียว เหตุใดจึงมาอยู่ในมือเจ้ากัน?!”สร้อยข้อมือลูกประคำมือนั่น เป็นของที่นางมอบให้ท่านพี่เซียวไปอย่างแน่นอน!เซียวเหิงจึงเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าการยื่นถ้วยยาเมื่อครู่ทำให้สร้อยข้อมือลูกประคำบนข้อมือของตนโผล่ออกมาให้เห็น เขาเพียงยิ้มมุมปากขึ้นมา “พี่ใหญ่ให้ข้าเอง”“ไม่มีทาง!” เฉียวเนี่ยนปฏิเสธคำของเซียวเหิงทันทีของที่นางมอบให้เซียวเหอ ถึงแม้เขาจะไม่ชอบ ก็ไม่มีทางยกให้เซียวเหิงเด็ดขาด!เพียงเพราะคำปฏิเสธอย่างหนักแน่นของเฉียวเนี่ยน ก็ทำให้เซียวเหิงโกรธขึ้นมาทันทีเขาลุกขึ้นยืน โดยไม่สะบัดมือหนี ปล่อยให้เฉียวเนี่ยนจับข้อมือเขาไว้เช่นนั้น แต่ก้าวเดินเข้ามาหานางทีละก้าว“ทำไมถึงไม่มีทาง? เขาไม่ชอบของที่เจ้ามอบให้ ข้าย่อมได้ประโยชน์ ไม่ได้รึ?”เฉียวเนี่ยนถอยร่นไปทีละก้าว แต่แววตายังมั่นคง “ท่านพี่เซียวไม่มีทางทำเช่นนั้น!”“เจ้าถึง

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 770

  เฉียวเนี่ยนถือยากลับมา ตลอดทางนั้นนางเอาแต่เป็นห่วงฉู่จืออี้กับเหล่าพี่ๆ องครักษ์พยัคฆ์หากอาวุธของกลุ่มชนเตอร์กิกล้วนเคลือบพิษ เช่นนั้นเหล่าทหารต้าจิ้งที่ถูกฟันเข้า บาดแผลจะสมานตัวช้ามาก แล้วจะไม่ถึงขั้นเสียชีวิตเลยหรือ?ช่างชั่วร้ายนัก!กลับจวนอ๋องเมื่อไร นางจะให้พี่ห้ากับพี่เจ็ดเอาตำรับถอนพิษที่ท่านอาจารย์วิจัยกลับไปด้วย!คิดไปคิดมาก็เดินมาถึงเรือนของหลินเย่ว์แล้ว นางผลักประตูเข้าไป กลับเห็นว่าคนที่เฝ้าอยู่ด้านในไม่ใช่เด็กรับใช้ แต่เป็นเซียวเหิง“เป็นท่านหรอกหรือ?”เฉียวเนี่ยนเผลอแสดงท่าทีต่อต้านออกมา “ท่านมาทำอะไรที่นี่?”เซียวเหิงลุกขึ้นยืนแล้วยิ้มให้เฉียวเนี่ยน “ได้ยินว่าพี่หลินบาดเจ็บหนักจนต้องกลับเมืองหลวง อาการน่าเป็นห่วง ข้าเติบโตมากับพี่หลิน แน่นอนว่าต้องมาเยี่ยม”เหตุผลนี้ฟังขึ้นนัก เฉียวเนี่ยนไม่ได้สงสัย จึงเดินก้าวเข้าไป“อาวุธของกลุ่มชนเตอร์กิกเคลือบพิษ ถึงตอนนี้แผลของหลินเย่ว์จึงยังไม่หายดี”เฉียวเนี่ยนนึกขึ้นได้ว่าในฐานะที่เซียวเหิงเคยเป็นแม่ทัพที่ทำสงครามกับกลุ่มชนเตอร์กิกมาหลายปี คงจะรู้เรื่องนี้ดีพอได้ยินดังนั้น สีหน้าเซียวเหิงก็พลันเคร่งเครียด ด่าพึมพำ

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 769

  คิดถึงเรื่องนี้แล้ว เฉียวเนี่ยนก็ส่ายศีรษะเบาๆไม่ได้ ท่านอาจารย์กำลังวิจัยยานิทราจำแลงอยู่ หลังจากนั้นก็ยังต้องหาวิธีคลายพิษเยือกมรณะ เวลาช่างเร่งรีบและยุ่งยากนักนางจะไปสร้างความวุ่นวายให้ท่านอาจารย์อีกได้อย่างไร?คิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย เฉียวเนี่ยนก้มมองนิ้วมือที่ประสานกันของตนเอง จิตใจวุ่นวายเหลือเกินเมิ่งอิ้งจือ สวีเหม่ยเหริน ท่านพี่เซียว...ยังต้องหาวิธีระแวดระวังองค์หญิงซูหยวนอีก นางแทบจะแยกร่างไม่ทันอยู่แล้ว!ใครจะคิดว่าหลินเย่ว์จะมาบาดเจ็บเอาในตอนนี้อีกเรื่องทุกอย่างพากันถาโถมเข้ามาพร้อมกัน จนรับมือแทบไม่ไหวคิดไปก็อดถอนหายใจเงียบๆ อีกรอบไม่ได้ไม่เป็นไร สิ่งที่นางรับมือได้ก็จะรับมือ ขอเพียงสุดท้ายทุกเรื่องล้วนลงเอยด้วยดีเถิด!"เนี่ยนเนี่ยน..."จู่ๆ ก็มีเสียงเบาราวสายลมลอยมา เฉียวเนี่ยนหันขวับไปมองหลินเย่ว์ทันทีกลับเห็นหลินเย่วยังคงนอนอยู่บนเตียง ดวงตาทั้งสองปิดสนิท ริมฝีปากก็ไม่ได้ขยับเลยแม้แต่น้อยเขายังอยู่ในอาการหมดสตินางหูฝาดงั้นหรือ?กำลังสงสัยอยู่นั้น หลินเย่ว์ก็เอ่ยขึ้นอีกครั้ง “เนี่ยนเนี่ยน พี่ใหญ่ผิดไปแล้ว...”เสียงนั้นแผ่วเบาราวกับเสียงแมลงกระพือปี

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 768

  วันถัดมา เฉียวเนี่ยนก็ไปยังจวนโหวแต่เช้าตรู่แต่ก็ไม่ใช่ว่าไปเพื่อดูอาการของหลินเย่ว์เพียงอย่างเดียว เพียงแต่ตอนนี้ในจวนโหวยังมีแค่หมอประจำจวนอยู่ผู้เดียว ย่อมเลี่ยงไม่ได้ที่จะมีผู้คนตั้งข้อสงสัยต่อฝีมือของท่านหมอเพื่อความรอบคอบ เฉียวเนี่ยนจึงจำต้องอยู่ในจวนโหวต่ออีกหน่อย เช่นนี้ แม้หลินเย่ว์จะฟื้นขึ้นมา คนอื่นก็จะคิดว่าเป็นศิษย์หมอเทวดาที่รักษาไว้ หาได้สงสัยว่าท่านหมอก็คือหมอเทวดาไม่ท่านโหวหลินเฝ้าหลินเย่ว์ทั้งคืน คงจะตกอกตกใจอยู่ตลอด จนกระทั่งสว่างค่อยหลับไป จึงทำให้ตอนเฉียวเนี่ยนเข้าไปในห้อง ท่านโหวหลินยังไม่ตื่นเฉียวเนี่ยนก้าวช้าๆ ไปยังข้างเตียง แสงอรุณสาดส่องลงบนเส้นผมหงอก เฉียวเนี่ยนพลันรู้สึกใจหายเพียงข้ามคืนเท่านั้น ผมหงอกของท่านโหวหลินกลับเพิ่มขึ้นไม่น้อยระยะนี้ จวนโหวเกิดเรื่องมากเกินไป แม้แต่ชายชราผู้อุ้มตัวนางขึ้นเหนือศีรษะได้อย่างง่ายดายเมื่อครั้งอดีต ก็เริ่มรับมือกับเรื่องต่างๆ ไม่ไหวแล้วไม่รู้เพราะเหตุใด เฉียวเนี่ยนกลับนึกถึงตอนที่ท่านย่าของนางเสียชีวิต ภาพที่นางคุกเข่าอยู่ข้างเตียงของท่านย่า และภาพที่นางตัดสายสัมพันธ์ด้วยการทำสัญญาอันศักดิ์สิทธิ์ที่จะตัดสัม

• พลิกชะตาชีวิตหลังเป็นทาสมาสามปี   บทที่ 767

  พูดจบก็ทำความเคารพ เตรียมจะจากไปแต่ไม่คาดว่า ท่านโหวหลินกลับเอ่ยขึ้นมาอีก “ขนมอบที่เจ้าส่งมาเมื่อคราวก่อน พ่อชอบมาก เจ้ามีน้ำใจจริงๆ”ได้ยินดังนั้น เฉียวเนี่ยนก็ชะงักขนมอบที่นางส่งมาคราวก่อน นางมอบให้ท่านอาจารย์ไม่ใช่หรือ?นางจึงหันไปมองหมอประจำจวน แต่เห็นอีกฝ่ายเพียงยิ้มอย่างมีเลศนัย พลางพยักหน้าเบาๆดูท่าจะเข้าไปอยู่ในท้องของท่านโหวหลินจริงๆเวลาแบบนี้ ก็ไม่เหมาะจะให้เฉียวเนี่ยนพูดอะไรชัดเจน ได้แต่พยักหน้าเบาๆ โดยไม่พูดแม้แต่คำเดียว แล้วก็เร่งฝีเท้าจากไปนอกจวนโหว ลุงเกิ่งยังคงรออยู่เห็นพี่ห้ากับพี่เจ็ดตามเฉียวเนี่ยนออกมาด้วย ลุงเกิ่งก็พลันรู้สึกประหลาดใจพอเฉียวเนี่ยนขึ้นรถม้าแล้ว ทั้งสามคนก็พากันนั่งที่นอกตัวรถ มุ่งหน้าไปยังจวนอ๋องผิงหยางเฉียวเนี่ยนนั่งอยู่ในรถม้า ฟังทั้งสามคนคุยเล่นกันอย่างเงียบๆ“ท่านอ๋องเป็นอย่างไรบ้าง?”“สบายดี! ไอ้พวกเผ่าทูเจี๋ยมันไม่คาดคิดเลยว่าพี่ใหญ่ยังมีชีวิตอยู่ พอเห็นพี่ใหญ่ออกรบครั้งแรก ก็เกือบทำคางหลุดเพราะตกใจจนอ้าปากค้างเลยเชียว!”ลุงเกิ่งหัวเราะลั่น “ฮ่าฮ่าฮ่า ไอ้พวกเผ่าทูเจี๋ยนั่น ช่างน่าชังจริงๆ! ข้าว่าควรจะสังหารมันให้หมดนั่นแหละ