ต้าเหนิงโยนหินลงกระทบผิวน้ำ ทีละก้อนแล้วยังไม่หายโมโห มือสองข้างกอบเอาก้อนหินเต็มกำมือปาลงบนพื้นน้ำแตกกระจาย เชียวกงเล่อวางดอกเหมยสีแดงหนึ่งดอกให้ไหลไปตามท้องน้ำ ต้าเหนิงมองดอกเหมยสีแดงงดงามลอยล่องไปตามลำน้ำ แล้วหันมาจ้องเชียวกงเล่อด้วยสายตาคมดุ
“อย่างไหนที่ทำให้เจ้ารู้สึกสบายใจกว่ากัน ความแข็งแกร่งหรือความอ่อนโยน”
“ถามทำไม ข้าผู้ไม่นิยมความอ่อนแอ”
“เพราะฉะนั้นหวางเย่จึงเลือกที่จะดุดันเพื่อให้เจ้าได้รู้ว่า ชีวิตคนเราอะนะเกิดเพียงครั้งตายเพียงหนึ่ง หากเจ้ายังใช้มันสิ้นเปลืองคนที่เจ็บปวดใจก็คือท่านอ๋องที่นั่งมองเจ้าเน้นใช้ชีวิตไม่เน้นมีชีวิต ท่านอ๋องเช่นไรจะตามปกป้องเจ้าได้ตลอดเวลา”
“ช่างเขาเถอะข้าไม่สนใจเขาแล้ว ว่าแต่ที่นี่มีงานให้ทำไหม ข้าจะอยู่มันที่นี่แหละ” เชียวกงเล่ออมยิ้ม
“งานหรือ”
“อือ” ต้าเหนิงพยักหน้าขึ้นลง
“ข้ารับสมัครนายหญิงน้อย เจ้ายินดีไหมเล่า”
“อีกแล้วหรือ เฮ้อ ต้าเหนิงทำใจเถอะนะ ก็เจ้าหน้าตาดีขนาดนี้เจ้าก็เลยมีคนมาชอบมากมายสินะ” ยิ้มแก้มปริเชิดหน้าสูงขึ้น
เชียวกงเล่อยิ้ม
“เจ้านี่จริงๆ เลยไม่แปลกใจที่หวางเย่จะหวงแหนเจ้ายิ่งกว่าสิ่งของมีค่าชิ้นไหนเพราะเจ้าทำให้โลกสดใสเช่นนี
