“ฉันขอพักค่ะ! ขอพักก่อนได้โปรด”

เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างและหันไปมองชุดคลุมของตัวเอง หมอมาร์คเดินมาหยิบและโยนให้เธอ เขายังเปลือยอยู่และดูเหมือนเจ้าอาวุธร้ายประจำตัวของเขานั่นยังไม่มีท่าว่าจะอ่อนตัวลงเลยสักนิด

“น้ำอยู่ในตู้เย็นเอาขึ้นมาเผื่อผมด้วย แต่ผมดื่มน้ำอุณหภูมิห้องไม่แช่เย็น นี่คุณลุกไหวหรือเปล่าเนี่ย”

“ค่ะ ๆ ทราบแล้วค่ะ”

เฟรย์รีบดึงชุดคลุมมาสวมและเดินลงจากเตียงทันที แต่เมื่อเดินลงมาได้ก็ล้มลงไปจนเขาดึงเธอขึ้นมาได้ทัน ชุดคลุมที่สวมไม่ดีนักหลุดออกมา หน้าอกและรอยแดงทั้งตัวทำให้หมอมาร์ครู้สึกคอแห้งขึ้นมาอีกครั้ง

“สภาพนี้นะเหรอจะเดินลงไปเอาน้ำแค่ลุกก็จะร่วงแล้ว รออยู่นี่เดี๋ยวผมไปเอามาให้”

“แต่ว่า…ว้าย!”

เธอพยายามเดินและก็ล้มเข้ามาในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง หมอมาร์คแทบจะอดใจไม่ไหว ยิ่งอยู่ใกล้เธอแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่อยากทำอย่างอื่น นอกจากจับเธอกินทั้งคืน

“ไปนั่งรอดี ๆ เรื่องอื่นยังไม่ต้องสนใจ หน้าที่ของคุณคืนนี้คือเรื่องบนเตียงเข้าใจไหม”

“แค่คืนนี้ใช่ไหมคะ”

“ใครบอกคุณ”

“แต่ว่า!”

‘ฉันจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วนะอีตาหมอบ้า ยังจะทำอีกเหรอ’

“มองผมแบบนั้นทำไม นั่งรอเฉย ๆ เดี๋ยวผมรีบกลับมา”

เขาเดินไปคว้าผ้าคลุมมาสวมทับแบบลวก ๆ และเดินออกไปเอาน้ำมาให้เธอดื่มถึงบนเตียงและยังเทให้เธออีกด้วย แต่ตอนที่เขาเข้ามาเธอก็สวมชุดคลุมเรียบร้อยแล้ว

“จำเป็นต้องสวมแบบมิดชิดขนาดนั้นเชียวเหรอ อีกเดี๋ยวก็ต้องถอดออกแล้ว ดื่มน้ำสิ”

เธอยื่นมือมารับแก้วจากเขา แต่หมอมาร์คไม่ได้ยื่นให้เธอ เขาเดินเข้ามาหาและถือแก้วเอาไว้

“ให้เธอหยิบเองก็คงจะทำน้ำหก เสียเวลาเช็ด ผมป้อนเองอ้าปากสิ”

เขาค่อย ๆ ป้อนน้ำให้เธอ เฟรย์ไม่คุ้นกับการทำแบบนี้เอาเสียเลยแต่ก็ขัดขืนไม่ได้ เธอยอมให้เขาป้อนจนหมดแก้ว

“เอาอีกไหม”

เธอพยักหน้า เขาจึงได้หันมาแสยะยิ้ม

“หึ คงเสียน้ำไปเยอะสินะเมื่อกี้นี้”

เฟรย์ไม่ได้ตอบแต่หน้าแดงจัดเมื่อเขาพูดออกมาแบบนี้ ตอนนี้เองที่รู้สึกว่าปวดหนึบที่ท้องน้อยเพราะผ่านคืนแรกมาพร้อมกับเขา แม้ว่าจะมีการ์ดสำหรับเข้าออกในหมู่บ้านหรู แต่ตอนนี้เธอก็คงไม่มีปัญญาเดินออกไปเองอยู่ดี

“อิ่มแล้วใช่ไหม”

“ค่ะ”

“จะไปไหน มองหาอะไร”

“คือว่า... จะเข้าห้องน้ำ”

“อ่อ เข้าไปสิใช้ห้องน้ำของผมก็ได้จะได้ไม่เสียเวลา”

“คุณหมอคะ คืนนี้…”

“ทำไมเหรอ”

“ฉันต้องไปทำงานพรุ่งนี้เช้า”

“งั้นเหรอ แล้วยังไงล่ะ”

“นี่ก็เริ่มดึกแล้ว”

“ใช่ ดึกแล้ว”

“คืนนี้ฉันขอกลับก่อนได้ไหมคะ”

“จะเข้าห้องน้ำไม่ใช่เหรอ รีบไปสิ”

เธอไม่พูดอะไรอีก เพราะดูเหมือนว่าพูดอะไรไปเขาก็ไม่ได้ฟังเธอเลย เขาเอาแต่ความต้องการของตัวเองเป็นหลัก ตั้งแต่เดินเข้าห้องของเขาจนถึงตอนนี้ เธอยังไม่มีโอกาสได้คุยกับเขาเรื่องอาการของแม่เลยสักนิด เมื่อเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าหมอมาร์คกำลังทำอะไรบางอย่างกับโทรศัพท์มือถือและเมื่อหันกลับมาเจอเธอ เขาก็วางมันลงที่โต๊ะ

“เสร็จแล้วเหรอ”

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉันขอตัวกลับเลยนะคะ”

“ผมยังไม่ได้บอกว่าจะให้คุณกลับ ลืมไปแล้วเหรอว่ามาที่นี่เพราะอะไร และต้องทำอะไรตามข้อตกลงของเรา ยังไม่ได้คุยกันอย่างละเอียดเลยนี่”

ตอนนี้เองที่เธอรู้สึกเย็นวาบไปทั้งตัว นี่เขาคงไม่คิดที่จะจับเธอขึ้นเตียงอีกหรอกนะ เพราะตอนนี้บนเตียงก็แทบจะนอนต่อไม่ได้แล้วเพราะความดุดันของคุณหมอเจ้าของห้อง

“ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปใส่เสื้อผ้ามาก่อน”

“ไม่ต้อง เสียเวลาถอดนั่งลงก่อนสิ”

“นั่งเหรอคะ แต่ว่าตอนนี้”

“เตียงยับแล้วพรุ่งนี้ก็คงต้องเปลี่ยนผ้าปูใหม่ งั้นก็ย้ายไปคุยที่ห้องเล็กก็ได้ ไปสิ”

“เอ่อ...”

เขาเดินมาจับตัวเธอและพาเดินออกไปที่ห้องนอนของเธอ ซึ่งใช้เป็นห้องเปลี่ยนชุด เมื่อเข้ามาก็เปิดเครื่องปรับอากาศและพาเธอมานั่งที่เตียงซึ่งเล็กกว่าห้องของเขาเล็กน้อย

“คุณหมอคะ”

“เธอต้องมาค้างที่นี่อย่างน้อยสัปดาห์ละห้าวัน หรือมากกว่านั้นถ้าผมเรียกคุณก็ต้องมา ไม่มีข้ออ้างอะไรทั้งนั้น ถ้ามีธุระก็แจ้งล่วงหน้าก่อน งานที่เหลือผมบอกไปแล้วตอนพาคุณมาถึง มีอะไรจะถามไหม”

“แล้วถ้าฉันมีธุระด่วน แบบว่าด่วนจริง ๆ อย่างที่เลี่ยงไม่ได้ละคะ”

“ก็บอกผมมา ถ้าเหตุผลฟังขึ้นก็จะไม่ว่าอะไร”

“แล้วเรื่องของคุณแม่…”

“ผมจัดตารางการผ่าตัดเอาไว้แล้ว หลังจากนั้นจะมีพยาบาลมาแจ้งเรื่องห้องพักและจะมีตารางสำหรับพักฟื้น เตรียมตัวกายภาพบำบัดและตรวจรายเดือน ไม่ต้องห่วงเพราะผมจะให้คนแจ้งความคืบหน้าคุณเป็นระยะ”

“คุณแม่จะได้ผ่าตัดเลยไหมคะ แล้วรวมระยะเวลาที่ต้องรักษานานไหมคะ แล้ว…”

“นั่นก็ขึ้นอยู่กับอาการโดยรวมของผู้ป่วยว่ารับการรักษาหลังการผ่าตัดได้มากแค่ไหน ถ้าไม่มีภาวะแทรกซ้อนอะไรก็จะฟื้นฟูได้รวดเร็ว แต่ถ้ายังมีอาการแทรกซ้อนก็ต้องทำการรักษาต่อเนื่อง เข้าใจที่ผมพูดใช่ไหม สัญญานี้จะสิ้นสุดก็ต่อเมื่อแม่ของคุณออกจากโรงพยาบาล”

“ฉันคิดว่า… แค่ครั้งเดียว”

“อะไรนะ”

“คือว่า…”

เฟรย์ไม่กล้าพูดออกมา เธอเข้าใจไปเองว่าเขาต้องการแลกการดูแลรักษาพยาบาลให้แม่กับการนอนกับเธอแค่ครั้งเดียว แต่นี่มันเกินสิ่งที่เธอคิดเอาไว้ ไม่คิดว่าคุณหมอจะโหดร้ายกับเธอแบบนี้

“ครั้งเดียวงั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นผมก็ผ่าตัดให้แม่คุณครั้งเดียวแล้วจบกัน คุณคิดว่ามันง่ายแบบนั้นเลยเหรอ”

“ฉัน… แล้วเรื่องนี้…”

“จนกว่าผมจะพอใจหรือเบื่อคุณไปเอง ไม่ต้องห่วงหรอกเพราะผมเองก็ไม่เคยนอนกับผู้หญิงคนไหนได้เกินหนึ่งเดือนเหมือนกัน แต่ถ้าผมติดใจคุณและยังต้องการ จนกว่าที่แม่ของคุณจะออกจากโรงพยาบาล คุณก็ต้องทำหน้าที่นี้ให้จบเข้าใจไหม ถามแบบนี้ไม่ใช่ว่าคุณมีแฟนอยู่แล้วหรอกนะ นี่ผมคงไม่ได้แอบกินเมียของคนอื่นอยู่มั้ง”

“ไม่ใช่นะ! ฉัน… ฉันยังไม่มีแฟนคุณหมอพูดบ้าอะไร”

“อ้อ งั้นก็ดีเพราะนี่คือเงื่อนไขถัดไป”

“อะไรนะคะ ยังไม่หมดเหรอ”

“นอกจากจะต้องทำงานบ้าน ดูแลเรื่องทุกอย่างในบ้านแล้ว ระหว่างนี้ห้ามมีคนอื่น ห้ามพาคนอื่นมาที่บ้านนี้และห้ามมีความสัมพันธ์กับผู้ชายคนอื่นเพราะผม… รักสะอาดและไม่ชอบใช้ของร่วมกับใคร เข้าใจใช่ไหม”

“เห็นแก่ตัว”

“ว่าอะไรนะ”

“คุณหมอไม่คิดว่านี่มันออกจะเกินไปหน่อยไหมคะ ห้ามคบกับคนอื่นงั้นเหรอ แล้วถ้าฉันพอมีเงินจ่ายค่ารักษาคุณแม่แล้วอยากยกเลิกสัญญานี้ละคะ”

“ก็มาคุยกันก่อน แต่ผมไม่รับปากว่าจะยอมยกเลิกให้ ในเมื่อคุณเป็นคนที่เสนอเงื่อนไขนี้ขึ้นมาเอง ก็ควรจะรับผิดชอบให้ถึงที่สุด เพราะผมไม่ชอบคนหนีปัญหา”

“ฉันไม่ได้หนีปัญหา แต่ถ้าหาก…”

“พอได้แล้ว คุณเป็นคนเสนอเรื่องนี้ขึ้นมาเอง มาตอนนี้ผมไม่รับแลกเปลี่ยนเงื่อนไขอื่น ในเมื่อกล้าพูดก็ต้องกล้ารับผิดชอบในสิ่งที่จะเกิดขึ้น”

“ไม่คิดว่าคุณหมอจะเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ คุณไม่มีความเห็นใจผู้ป่วยเลยเหรอคะ”

“เรื่องความเห็นอกเห็นใจแน่นอนว่าผมมี ถ้าไม่มีก็คงไม่รับช่วยเหลือคุณแบบนี้ นี่ยังมาต่อว่าผมได้อีกเหรอกล้ามากเลยนะ”

“คุณ!”

“ทำหน้าดุคิดว่าจะขู่ใครเหรอ คุณคิดว่าหมอต้องเป็นคนดีและมีคุณธรรม ช่วยโดยไม่หวังผลตอบแทนและทำตัวเหมือนพระเอกในซีรีส์ที่เพ้อฝันนั่นหรือไง ขอโทษนะผู้ชายในฝันแบบนั้นไม่มีในชีวิตจริงหรอก โลกนี้มันมีแต่ข้อแลกเปลี่ยน ใครอ่อนแอก็แพ้ไปเท่านั้นเอง”

เฟรย์ตัวสั่นด้วยความโกรธ เธออยากจะฟาดหน้าหมอหน้าหล่อแต่ใจทรามคนนี้เหลือเกิน หากไม่คิดว่าเขาต้องรักษาให้แม่เธอคงอยากจะฆ่าเขาตรงนี้และเดินออกไปจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลยด้วยซ้ำ

“ผมชอบสีหน้าโกรธของคุณตอนนี้มาก มันปลุกอารมณ์ของผมขึ้นมา ลองจับดูสิมันแข็งอีกแล้วอย่ามัวเสียเวลาเลยนะ เวลานี้กำลังดีเลย ถอดชุดเกะกะนี่ออกได้แล้ว”