Tous les chapitres de : Chapitre 1 - Chapitre 10

โรงพยาบาลเอกชนชื่อดัง“แม่ไม่ต้องห่วงนะ เฟรย์จะรออยู่หน้าห้องผ่าตัด”ผู้เป็นแม่ทำได้แค่ยิ้มให้เธอก่อนที่เตียงคนไข้จะถูกเข็นเข้าไปในห้องผ่าตัด “ณิชมน" ได้แต่ยืนมองอยู่ด้านนอก ไม่นานคุณหมอที่สวมชุดพร้อมผ่าตัดก็เดินเข้ามาหาเธอ“ไม่ต้องห่วง คุณแม่ของคุณจะปลอดภัย”“ขอบคุณค่ะ”ดวงตาหม่นนั้นไม่ได้บอกถึงความยินดี สายตาของคุณหมอเจ้าของไข้เองก็เช่นกัน เขาก็ไม่ได้หวังว่าเธอจะเข้าใจในการทำงานของเขา ทุกอย่างที่เกิดขึ้นล้วนเกิดจากข้อแลกเปลี่ยนของทั้งคู่ทั้งหมดก่อนหน้านั้นสองเดือน“เคสนี้เป็นเคสที่ค่อนข้างหนัก คุณแม่ของคุณต้องทำการผ่าตัดค่ะ”“อะไรนะคะ แต่ประกันชีวิตที่คุณแม่ทำไว้ วงเงินอาจจะไม่พอ”“เท่าที่ดูแล้วน่าจะเพียงพอในการผ่าตัดครั้งแรกค่ะ แต่เรื่องค่าใช้จ่ายอื่น ๆ อาจจะมีเพิ่มเติม นี่เป็นยอดค่าใช้จ่ายที่คุณหมอลองคำนวณมาให้ คุณลองพิจารณาดูอีกทีนะคะ”พยาบาลยื่นเอกสารการรักษาทั้งหมดของคุณ “ชมจันทร์” มาให้ แม่ของเธอเป็นเจ้าของสวนมะม่วงและมะพร้าว แต่เพราะโหมงานหนักกับออเดอร์ที่รับมา เธอจึงได้เกิดอาการหน้ามืดเป็นลม โชคดีที่คนงานในสวนเห็นและนำตัวเธอส่งโรงพยาบาลได้ทันเวลา แต่เมื่อตรวจโดยละเอียดกลับพ

เฟรย์รู้สึกว่าข้อตกลงที่ได้ทำเอาไว้ ผูกมัดเธอมากกว่าเดิมจนน่ากลัว แต่จะมาถอยตอนนี้ก็คงไม่ทันแล้ว ตรงหน้าคือหมอหน้าโหดที่พูดน้อย แต่เบื้องหลังคือแม่ของเธอ ซึ่งเป็นญาติเพียงคนเดียวที่เหลืออยู่ในชีวิต ในเมื่อโชคชะตาพาเธอมาถึงตรงนี้ ก็ยากที่จะหนีพ้นไปได้“เปลี่ยนรองเท้าตรงนี้ จากนี้หน้าที่จัดของเป็นของเธอ กระเป๋าวางตรงนี้ เข้ามาแล้วก็ล้างมือที่อ่างหน้าบ้านก่อน เช็ดให้แห้ง ผ้าเช็ดมือเปลี่ยนวันละครั้งหลังจากฉันออกจากบ้านไปแล้ว เธอฟังทันไหม”“ค่ะ ทันค่ะ”“กระเป๋า ของใช้ส่วนตัว มือถือเอาไปในห้องได้แต่ต้องฉีดแอลกอฮอล์ฆ่าเชื้อก่อน เครื่องพ่นอยู่ทางนั้น”เฟรย์หันไปมองรอบ ๆ ห้องสีขาวที่ถูกสั่งให้เปิดเครื่องปรับอากาศและไฟสว่าง พื้นห้องที่ปูด้วยหินอ่อนสีขาว โต๊ะและเฟอร์นิเจอร์เหมือนจะถูกดูแลอยู่ตลอดเวลา เขาหันมามองเธอที่กำลังเอากระเป๋าเข้าไปในตู้พ่นอย่างเงอะงะจึงเดินเข้ามาด้านหลัง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงทำให้เธอรู้สึกวูบวาบที่หลัง“เอาวางไว้แล้วกดปุ่มนี้ รอแค่สิบวินาทีให้ไฟเขียวขึ้นแล้วค่อยดึงออกมา จำให้ดี ๆ ล่ะ”“ค่ะ”เธอดึงกระเป๋าออกมาเมื่อเห็นไฟเขียว แต่เมื่อหันมาก็ชนเข้ากับอกกว้างของเขาที่อยู่ด้านหล

“ฉันขอพักค่ะ! ขอพักก่อนได้โปรด”เธอดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างและหันไปมองชุดคลุมของตัวเอง หมอมาร์คเดินมาหยิบและโยนให้เธอ เขายังเปลือยอยู่และดูเหมือนเจ้าอาวุธร้ายประจำตัวของเขานั่นยังไม่มีท่าว่าจะอ่อนตัวลงเลยสักนิด“น้ำอยู่ในตู้เย็นเอาขึ้นมาเผื่อผมด้วย แต่ผมดื่มน้ำอุณหภูมิห้องไม่แช่เย็น นี่คุณลุกไหวหรือเปล่าเนี่ย”“ค่ะ ๆ ทราบแล้วค่ะ”เฟรย์รีบดึงชุดคลุมมาสวมและเดินลงจากเตียงทันที แต่เมื่อเดินลงมาได้ก็ล้มลงไปจนเขาดึงเธอขึ้นมาได้ทัน ชุดคลุมที่สวมไม่ดีนักหลุดออกมา หน้าอกและรอยแดงทั้งตัวทำให้หมอมาร์ครู้สึกคอแห้งขึ้นมาอีกครั้ง“สภาพนี้นะเหรอจะเดินลงไปเอาน้ำแค่ลุกก็จะร่วงแล้ว รออยู่นี่เดี๋ยวผมไปเอามาให้”“แต่ว่า…ว้าย!”เธอพยายามเดินและก็ล้มเข้ามาในอ้อมกอดเขาอีกครั้ง หมอมาร์คแทบจะอดใจไม่ไหว ยิ่งอยู่ใกล้เธอแบบนี้เขาก็ยิ่งไม่อยากทำอย่างอื่น นอกจากจับเธอกินทั้งคืน“ไปนั่งรอดี ๆ เรื่องอื่นยังไม่ต้องสนใจ หน้าที่ของคุณคืนนี้คือเรื่องบนเตียงเข้าใจไหม”“แค่คืนนี้ใช่ไหมคะ”“ใครบอกคุณ”“แต่ว่า!”‘ฉันจะยืนไม่ไหวอยู่แล้วนะอีตาหมอบ้า ยังจะทำอีกเหรอ’“มองผมแบบนั้นทำไม นั่งรอเฉย ๆ เดี๋ยวผมรีบกลับมา”เขาเดินไปคว้

“คุณหมอมักจะเอาแต่ใจตัวเองแบบนี้เสมอเหรอคะ”“ว่ายังไงนะ”เขาหันมาถามอย่างเอาเรื่องเมื่อเธอพูดแบบนี้ “จะโทรหรือไม่โทร ให้เวลาแค่ห้านาทีไม่งั้นก็ไม่ต้องโทร ไหน ๆ วันนี้ก็ไม่ต้องป้องกันแล้วจะนอนเอาทั้งวันก็ไหว”“ไม่นะคะ! ฉันอยากจะไปหาแม่”“ใครบอกคุณว่าจะพาไปหาแม่ ตอนนี้คุณชมจันทร์ยังต้องดูอาการในห้องไอซียู ผมกำหนดวันผ่าตัดได้เมื่อไหร่ถึงจะไปเยี่ยมได้”“แต่คุณหมอบอกว่าจะพาฉันไปที่โรงพยาบาล”“ไปฉีดยาคุมกำเนิดที่แผนกสูติฯ”“อะไรนะคะ แต่ว่า...”“ฉันรู้ดีว่าควรทำยังไง รีบแต่งตัวผมจะรออยู่ข้างล่าง”หมอมาร์คเดินหน้าคว่ำออกไปจากห้องแล้ว เฟรย์รีบคว้ามือถือขึ้นมาและโทรไปที่บริษัทเพื่อจะลางานทันที ฝ่ายบุคคลไม่ได้แปลกใจจึงอนุญาตให้เธอลาเพราะรู้ว่าแม่ของเธอป่วยเข้าโรงพยาบาล ซึ่งที่ผ่านมาเฟรย์ก็ไม่เคยลางานเลยแม้แต่วันเดียว “ขอบคุณนะคะพี่มด”หลังจากจัดการเรื่องที่บริษัทเสร็จแล้ว เธอก็รีบเปลี่ยนชุดโดยต้องใส่ชุดเดิมของเมื่อวานนี้และเดินลงไปหาเขา หมอมาร์คเดินมาพร้อมกับอาหารเช้าแบบง่าย ๆ ที่เขาทำเอง และเทน้ำส้มให้เธอด้วย“กินก่อนสิจะได้มีแรงเดิน ท่าเดินคุณแปลก ๆ แบบนี้ เดี๋ยวคนก็รู้หรอกว่าเมื่อคืนไปทำอะไ

หมอมาร์คเดินกลับไปที่ห้องพัก เพื่อเตรียมจะลงตรวจที่ห้องตรวจตามเวลา ถึงจะอยากรู้ว่าเฟรย์คุยอะไรกับคนแปลกหน้าคนนั้นแต่เขาก็ต้องกลับมาทำหน้าที่ของตัวเอง ร้านกาแฟ“ที่แท้คุณแม่ของเฟรย์ก็ป่วย โชคดีที่ยังมีประกันชีวิตนะ”“ค่ะ”“ว่าแต่ประกันมันครอบคลุมถึงการพักฟื้นด้วยเหรอ ค่าห้องที่นี่ไม่เกินวงเงินเหรอ”“เรื่องนั้นเฟรย์ต้องจ่ายเพิ่มอยู่แล้วค่ะ ตอนนี้เฟรย์มีงานทำแล้วนะคะ เรื่องนั้นเลยไม่ลำบากค่ะ”“จริงเหรอ นั่นสินะพี่รู้อยู่แล้วว่าเฟรย์เก่ง ว่าแต่ตอนนี้เป็นยังไงบ้าง ยังโสดอยู่หรือเปล่า แต่สวยขึ้นขนาดนี้คงยากที่จะโสดละมั้ง”“เฟรย์ก็ยังเหมือนเดิมนี่แหละค่ะ”“จริงเหรอ เฟรย์ยังไม่มีแฟนเหรอเนี่ย ถ้าอย่างนั้นพี่ก็มีสิทธิ์แล้วน่ะสิ”“พี่ภูริชชอบล้อเล่นอยู่เรื่อยเลย”“ใครว่าพี่พูดเล่นล่ะ ถ้าพี่พูดจริงจังขึ้นมาละ เฟรย์จะว่ายังไง”เฟรย์เริ่มหันไปยิ้มค้างให้กับรุ่นพี่หนุ่มดีกรีเดือนคณะบริหาร ซึ่งทำสีหน้าจริงจังเมื่อพูดกับเธอในเรื่องนี้ เฟรย์เองก็ไม่เคยคิดว่าหนุ่มรูปหล่ออย่างภูริชจะชอบคนอย่างเธอที่เอาแต่เรียน และไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยตั้งแต่แฟนคนแรกของเธอเสียไปตอนปีหนึ่ง“พี่ภูริช…”“พี่พูดจริงจังนะ ตอ