4.หนุ่มเนื้อหอม (1)

Pinakabagong kabanata

• พันธะลวง   24.ไร้แรงต้านทาน (2)

  มาลินีมองหน้าเธอแล้วเบะปากทันทีที่เห็นหน้ากันในเช้าวันถัดมา นั่นทำให้รู้ว่า พี่สาวรับรู้อย่างดีว่าในห้องเธอศึกอารมณ์ร้อนระอุแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้แซวหรือเอ่ยถึง ราวกับไม่อยากสนใจนัก เป็นเธอเองด้วยซ้ำที่พยายามเลี่ยงหลบสายตาของอีกฝ่ายระหว่างมื้อเช้าปัฐวิกรทำตัวเหมือนปกติและพูดคุยถามไถ่เรื่องงานกับพี่สาวเธอได้อย่างธรรมดา ไม่มีสีหน้าอาการขัดเขินให้เห็น นั่นทำให้มาธาวีอดค่อน อีกฝ่ายในใจไม่ได้คนอะไรด้านเสริมคอนกรีตอย่างที่สุด!ในระหว่างนั้นมาลินีก็บอกว่าเชิญเธอกับสามีให้มาที่บ้านในเย็นวันเสาร์หน้า เพราะมีเรื่องต้องการจะบอกให้ทุกคนรับรู้อย่างพร้อมหน้าพร้อมตา แม้มารดาจะคะยั้นคะยอให้แย้มว่าเรื่องอะไรพี่สาวเธอก็ปฏิเสธอย่างเดียว“รับรองว่า ไม่ใช่เรื่องไม่ดีค่ะ”อีกฝ่ายบอกกับบิดามารดาเพียงเท่านั้น ทำให้ทุกคนต่างก็สงสัยกับสิ่งที่มาลินีต้องการจะบอก“พี่หนึ่งนี่ทำตัวมีลับลมคมในแปลกๆ”มาธาวีพึมพำกับกัญญานันขณะเตรียมการซ้อมฟ้อนสาวไหม [1] กับนักเรียนในคลาสอีกรอบเพื่อทำการแสดงในคืนนี้ โดยสองสาวได้เรียนฟ้อนสาวไหมในแบบแม่ครูพลอยศรีมา นับจากเปิดโรงเรียนที่นี่ทั้งสามสาวเรียนฟ้อนนาฏศิลป์ล้านนากับแม่ครูผู้ใหญ่ท

• พันธะลวง   24.ไร้แรงต้านทาน (1)

  มือบางทุบแผงอกหนาทั้งยังตีไหล่กว้างเมื่อเขาพลิกเธอให้ลงไปอยู่ด้านล่างอีกครั้ง ไม่เพียงเท่านั้นขาเรียวข้างหนึ่งยังถูกเข่าแกร่งดันออกเพื่อให้ร่างใหญ่แทรกเข้ามาระหว่างกลางอีกด้วย มาธาวีถึงกับประท้วงร้องต่อว่า อีกฝ่ายยกใหญ่“อื้อ คนเอาแต่ใจ ฉวยโอกาส คน...อื้อ...”คำต่อว่าต่อขานเปลี่ยนเป็นเสียงครางหวานสั่นพร่าเพราะสะโพกแกร่งบดเบียดลงมา และเพราะกายกำยำไม่มีสิ่งใดปกปิดอีกแล้วทำให้ หญิงสาวรับรู้ได้ถึงความกร้าวแกร่งร้อนฉ่าเต็มรักปัฐวิกรจงใจยั่วเรือนร่างสาวด้วยร่างกายของตัวเอง ชายหนุ่มแนบชิดสนิทแน่นกับคนตัวเล็กเป็นจังหวะ ขยับเข้าหาด้วยความรู้สึกต้องการปลดปล่อย ทว่าก็สะกดตัวเองเอาไว้ด้วยเช่นกันเพราะต้องการร่วมรักกับหญิงสาวอย่างจริงจัง ไม่ใช่แค่ภายนอก“อืม สองครับ ขอเถอะนะ”ปากก็พร่ำบอกไปด้วย ขณะใบหน้าคมซบชิดซอกคอหอม สูดซับกลิ่นกายเร้าอารมณ์เข้าปอดให้ได้มากที่สุด เหงื่อกาฬของทั้งคู่ซึมจนเริ่มชุ่มกาย ยิ่งภายในร้อนเท่าไร ภายนอกก็ราวจะปริแตกมากเท่านั้น คนใต้ร่างเขายังส่ายหน้าแต่เห็นว่าชัดว่าไม่อาจจะขัดขืนใดๆ ได้อีกแล้ว มือบางเพียงวางบนบ่ากับอกของเขาเท่านั้น ใบหน้าสวยหวานเอียงหลบ ตาปิดแน่น คิ้วขมวดด

• พันธะลวง   23.จุดไฟรัก (2)

  ชายหนุ่มบอกพร้อมยิ้มบางทว่าคนได้ยินกลับเหลือบตาขึ้นมามองเขาอย่างตกใจ หน้าที่แดงอยู่แล้วถึงกับแดงก่ำ“ปล่อยฉันนะ”มาธาวีไม่อยากอ่อนข้อให้อีกฝ่ายง่ายๆ เพราะเธอยังไม่รู้เลยว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นใคร ขืนยอมตามใจเขาก็ต้องคิดว่าเธอเป็นแมวนอนหวด คิดจะยุ่งด้วยเมื่อไรก็ได้“ยิ่งดิ้นผมยิ่งลุกนะสอง”“โอ๊ย...พูดมาได้ ไม่อายหรือไง”“อายเมียทำไม อายก็อดสิ อืม...”พูดแล้วปัฐวิกรยังส่งเสียงพอใจตามมาให้ได้ยินเพราะคนตัวนุ่มนิ่มยังขยับเหนือร่างเขาไม่หยุด“ผมจะอดใจไม่อยู่แล้วนะสอง”มือหนาข้างหนึ่งเคลื่อนไปยังท้ายทอยเล็กกดให้ดวงหน้าเล็กโน้มลงมา แม้มาธาวีจะฝืนเอาไว้แต่ชายหนุ่มก็ขยับหน้าขึ้นมาจูบเธอจนได้ ทว่าเพราะหญิงสาวไม่ให้ความร่วมมือนักเขาจึงสัมผัสอีกฝ่ายไม่ค่อยถนัด ร่างเล็กจึงถูกผ่อนลงไปนอนด้านล่าง คราวนี้ปากได้รูปบดลงไปบนปากนุ่มได้อย่างถนัดถนี่ เม้มกลีบปากสีหวานเพื่อหาทางสอดแทรกปลายลิ้นเข้าไป เชยชมความหอมหวานด้านในเสียงค้านในลำคอของคนใต้ร่างไม่เป็นผลนัก ยิ่งเผยอปากก็ยิ่งเปิดโอกาสให้ปัฐวิกรล่วงล้ำได้ ชายหนุ่มลูบโลมปลายลิ้นหนักหน่วงอย่างเอาแต่ใจหากก็ไม่รุนแรง เน้นความเร้าใจปลุกความใคร่ส่วนลึกภายในร่างสาวใ

• พันธะลวง   23.จุดไฟรัก (1)

  “สองกลัว”เมื่อชายหนุ่มผละจูบออกมาธาวีก็พูดขึ้นทันที ใจเธอสั่นรัวแรงจนคิดว่าอีกฝ่ายก็คงได้ยิน เหงื่อเริ่มซึมเพราะความกังวลบวกร้อนรุมจากการชิดใกล้ของร่างกายตากลมโตฉายแววหวาดกลัวจริงอย่างที่เจ้าตัวพูด ดวงหน้าเล็ก แดงเรื่อ ปากอิ่มสีสวยน่าจูบ แต่ก็ดูน่าสงสารระคนกัน เธอดูเหมือนคนกำลังอับจนหนทาง ปัฐวิกรมองอย่างนึกเห็นใจ ขณะเดียวกันก็อยากหอมแก้ม อยากกกกอดปลอบโยน มากกว่าจะปล่อยมือจากคนตัวเล็ก“ครั้งนี้ผมจะทำให้คุณไม่กลัวคนดี”มาธาวีนึกอยากแย้งนักว่าให้อย่างไรเธอก็กลัวอยู่ดี ทว่าทุกอย่างถูกเก็บไว้แค่ในความคิดเมื่อคางเล็กถูกเขาเชยขึ้นเพื่อรับจูบอีกครั้ง สัมผัส คราวนี้อ้อยอิ่งอ่อนโยน ลิ้นอุ่นเซาะซอนกลีบปากเธอละเลียดไล้ไปมาเร้าอารมณ์สาวให้ค่อยๆ เพริดไปกับเขา มือหนาเคลื่อนมาประคองใต้ท้ายทอยนวดคลึงชวนให้คลายอาการเกร็ง จนหญิงสาวมืออ่อนตัวอ่อน เริ่มเคลิ้มตามเผยอปากขยับเม้มปากแกร่งกลับไปอย่างไม่รู้ตัวปัฐวิกรส่งเสียงฮึ่มฮั่มในลำคอเบาๆ จากการตอบรับของคนตัวเล็ก ไม่ใช่เพียงหญิงสาวที่ถูกกระตุ้น เขาเองก็ถึงกับคึกคักขึ้นมาจากจูบผะแผ่วราวไม่มั่นใจของอีกฝ่ายจนต้องขยับอย่างอึดอัด“อุ๊ย...”ร่างอรชรหลุดปากพร้อ

• พันธะลวง   22.แค่เลือกแบบบ้านก็ใจสั่น (2)

  “ไงยะ เรื่องนั้น”พี่สาวดึงมือเธอเข้าห้องของตนแล้วเอ่ยถามทันทีที่ประตูปิดลง มาธาวีเดินมาเคาะห้องพี่สาวตามการส่งซิกซ์ เพราะปัฐวิกรกำลังอาบน้ำอยู่ในห้องของเธอซึ่งทั้งสองพักในคืนนี้สีหน้าสนอกสนใจอยากรู้อยากเห็นของอีกฝ่ายทำให้คนเป็นน้องถอนหายใจอย่างจงใจ“นี่พี่หนึ่งรอสมน้ำหน้าสองอยู่หรือเปล่า”“ฉันยังไม่ได้พูดสักคำนะ”มาลินีกอดอกสวนกลับทันที“ก็เห็นอยากรู้จังนี่คะ”“นี่ เธอเป็นน้องฉันนะ แล้วฉันก็เป็นคนเตือนเธอด้วย ถ้าอยากเห็นเธอโง่ถูกสวมเขาจริงๆ ฉันจะรีบบอกทำไม รอเหยียบทีหลัง หลังจากที่มั่นใจแล้วไม่ดีกว่าเหรอ”แทนที่จะไม่พอใจหรือซาบซึ้งกับคำพูดของพี่สาวมาธาวีกลับยักไหล่พร้อมกับตีสีหน้ายุ่งยากใจ“สองยังไม่รู้เลย”“อะไรกัน นี่มันผ่านไปสองวันแล้วนะ ไม่ตามสืบอะไร หรือโวยวายซักไซ้คุณปัฐเลยเหรอ”“ก็สองไม่รู้จะเริ่มยังไง”“เธอใจเย็นไปหรือเปล่ายายสอง เป็นฉันบ้านแตกแล้ว”มาลินีโวยใส่น้องสาวทันที ไม่ใช่แค่เธอหรอก ผู้หญิงคนไหนเห็นแบบนั้นก็เดือดกันทุกคนมาธาวีไม่รู้จะอธิบายกับพี่สาวอย่างไร เพระมาลินีกับคนอื่นเข้าใจว่าเธอกับชายหนุ่มมีความรู้สึกที่ดีต่อกันจึงคบกัน และตกลงแต่งงาน ทว่าความเป็นจริงช่างห่

• พันธะลวง   22.แค่เลือกแบบบ้านก็ใจสั่น (1)

  “หนีผมมานอนโรงแรมนี่เอง”เมื่อขึ้นมาอยู่บนรถและขับออกมาปัฐวิกรก็พูดขึ้น ทว่ามาธาวีไม่ได้ฟังเขา เธอยังหน้าซีดจิตใจพะวักพะวนอยู่แต่กับคุณากร รู้สึกเสียวสันหลังเมื่ออีกฝ่ายมาอยู่ที่เชียงใหม่เพราะหญิงสาวเงียบปัฐวิกรจึงเหลือบมอง พอเห็นว่าท่าทางของเธอราวกับยังตกอยู่ในภวังค์เขาก็หาจุดจอดรถ ก่อนจะยื่นมือไปกุมมือบางเบาๆมาธาวีสะดุ้งนิดๆ หันมองก็สบกับตาคู่คมที่ฉายแววห่วงใย หญิงสาวเม้มปากสะกดความตื้อในอกที่ทำให้รู้สึกหายใจลำบากเอาไว้ แต่ก็เหมือนอีกฝ่ายจะมองออก“ไม่ต้องกลัว มีผมอยู่ด้วย หมอนั่นทำอะไรสองไม่ได้หรอก”ปัฐวิกรปลอบเสียงทุ้ม ตากลมโตของอีกฝ่ายดูสับสนหวาดหวั่นคล้ายกับที่เขาเห็นในคืนนั้น“ผมจะไม่ยอมให้มันเข้าใกล้คุณได้เกินสองเมตรแน่”ไม่รู้เพราะความกลัวที่ครอบงำจิตใจหรือเพราะน้ำเสียงอบอุ่นที่ดูน่าเชื่อถือของอีกฝ่ายทำให้เธอไม่สามารถสะกดความตื่นกลัวที่เกิดขึ้นได้อีกต่อไป ร่างอรชรโผเข้าไปกอดคอแกร่ง ปล่อยน้ำตาไหลลงเงียบๆ ไม่ส่งเสียงหรือสะอื้นฮักแต่อย่างใดแขนกำยำโอบร่างเล็กตอบในทันใดเช่นกัน มือหนาลูบแผ่นหลังบางแผ่วเบาปลอบขวัญ“ต่อไปนี้อย่าอยู่ห่างจากผมเด็ดขาด เข้าใจไหม”“เดี๋ยวคุณก็กลับกรุงเท