Semua Bab พันธะลวง: Bab 1 - Bab 10

รำอวยพรเปิดงานจบลง...ปัฐวิกรยกมือขึ้นปรบทำให้คนที่กุมมือเขาอยู่ต้องปล่อยและปรบมือตาม ทว่าดวงหน้าขาวเครื่องสำอางจัดเต็มมองเพียงเขา ไม่ได้มองเวทีแม้สักนิด ตาที่กรีดตกแต่งสวยงามหยาดเยิ้มแทบจะไม่ปกปิดความคิดผู้เป็นเจ้าของ‘คุณปัฐไปทานข้าวกับพี่สักมื้อนะคะ คุยกันสักน่อย ไม่ได้เจอคุณพี่รุจีนานแล้ว อยากรู้ว่าเป็นยังไง สบายดีไหมน่ะค่ะ’ก่อนหน้านี้อีกฝ่ายพูดขึ้นเบาๆ และวางมือลงบนหลังมือเขาเหมือนชวนคุย ปัฐวิกรยังไม่ทันพูดอะไรการแสดงก็จบลงพอดีชายหนุ่มยิ้มบางให้ ไม่ได้แสดงออกว่าปฏิเสธไมตรี หลังจากที่เขาวางมาลงบนหน้าขาของตนอีกครั้ง อีกฝ่ายก็ตามมาวางทาบทับซ้ำยังลูบหลังมือเขาแผ่วเบา ปัฐวิกรยังใจเย็นแม้ว่าจะถูกรุกหนักจนเกินงามก็ตาม“ไม่ได้เจอคุณปัฐตั้งแต่เรียนมัธยมล่ะมั้ง ใช่ไหมคะ โตจนพี่จำไม่ได้ มาช่วยงานแบบนี้คุณพี่รุจีก็สบายแล้ว ดีจังนะคะ มีลูกชายหล่อล่ำเชียว แต่ไม่เคยเห็นคุณพี่ควงออกงานเลย”“ผมไม่ค่อยถนัดงานสัมคมเท่าไรครับ แต่พอดีวันนี้คุณแม่ไม่ว่าง”เขาร่วมพิธีเปิดมางานแฟร์ใหญ่ระดับประเทศที่จัดโดยสมาคมผู้ค้าอัญมณีไทยและเครื่องประดับที่มีประจำทุกปี โดยปกติแล้วจะเป็นมารดาของตนที่มาแต่เพราะช่วงนี

แขนกำยำถูกแขนเรียวสอดเข้ามาคล้องอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว ปัฐวิกรรู้สึกได้ว่ามีคนเดินเข้ามาหาเขา หากก็ไม่ได้ใส่ใจในตอนแรก ทว่าเมื่ออยู่ๆ ก็ถูกประชิดตัวชายหนุ่มจึงหันมอง กำลังจะดึงแขนของตนออกคิ้วเข้มก็ขมวดเข้าหากันดวงหน้าเนียนใสน่ารักด้านข้างคุ้นตา ขณะที่อีกฝ่ายมองตรง ไม่ได้มองเขา“นี่แฟนฉัน”คำพูดของเธอทำให้ปัฐวิกรขมวดคิ้วยิ่งขึ้นด้วยความไม่เข้าใจ แต่เพราะหญิงสาวไม่ได้ใส่ใจเขา ทำให้ชายหนุ่มทำอะไรไม่ได้นอกจากหันมองตามเธอแล้วก็เห็นผู้ชายรูปร่างหน้าตาดีคนหนึ่งมองเขากับเธอด้วยสีหน้าสงสัย“ไม่เอาน่าสอง คิดว่าการที่เธอเดินไปเกาะแขนคนอื่นที่เป็นใครก็ไม่รู้เอามาอ้างเฉยๆ แล้วเราจะเชื่อเหรอ”ชายหนุ่มคนที่พูดดูจากหน้าตาและอายุแล้วน่าจะพอๆ กับหญิงสาวข้างกายเขา“ฉันไม่ได้อ้างนะ”คนที่สูงประมาณช่วงอกของเขาพูดพร้อมเชิดหน้า“ทำแบบนี้อันตรายนะ มาคุยกับเราให้รู้เรื่องดีกว่า”ผู้ชายคนนั้นยื่นมือมาหาแต่ร่างอรชรถอยหลบมาหลังเขาเล็กน้อย“เราคุยกันจบแล้ว บอกแล้วไงว่าฉันมีแฟนแล้ว พอนายไม่เชื่อฉันก็ยืนยันให้นายเห็นนี่ไง”“สอง...”“ถามผมก็ได้นี่ ว่าเป็นแฟนเธอจริงๆ หรือเปล่า”ปัฐวิกรพูดขึ้นเพราะชักเอือมกับการโต้เถี

“นายบินไปค้างคืนเดียว เช้าก็กลับมาไม่เห็นจะยุ่งยากอะไร”ปัฐวิกรมองน้องชายที่กำลังนั่งหน้าบูดบึ้งอย่างเหนื่อยหน่าย เพราะการขอความช่วยเหลือครั้งนี้ดูไม่จำเป็นสักนิด“พี่ปัฐทำเหมือนไม่รู้”กิตติกรถอนหายใจพิงหลังกับโซฟาด้วยความท้อแท้ใจที่พี่ชายไม่ได้ใส่ใจความทุกข์ร้อนของเขาเลย“พี่รู้ แต่ปรางกับลูกก็ไม่ได้หนีนายไปไหนสักหน่อย เขาก็อยู่นี่ แค่คืนเดียวจะเป็นอะไรไป”คนเป็นพี่ชายยังหน้าเฉย ดูแฟ้มคอเลกชั่นใหม่ที่ฝ่ายแบบส่งมาอยู่ที่โต๊ะทำงานของตน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นถามน้องชายเกี่ยวกับงาน“สาขาที่โน่นส่งคอเลกชั่นใหม่หรือยัง”กิตติกรมองพี่ชายอย่างไม่อยากเชื่อว่าอีกฝ่ายจะมองข้ามความเดือดเนื้อร้อนใจของเขา“พี่ปัฐ”“ส่งหรือยัง”คนถูกถามถอนหายใจออกมาเสียงดังอย่างต้องการให้รู้ว่าตนเองขุ่นใจ ทว่าก็ยอมตอบ“ส่งเมล์มาให้ผมดูแล้ว ถ้าพี่จะดูเดี๋ยวผมส่งไฟล์ให้เลขาพี่ปริ้นต์ให้ครับ”“นายว่าไงบ้างล่ะ”สาขาที่เชียงใหม่ค่อนข้างลงตัวแล้ว ปัฐวิกรปล่อยให้น้องชายตัดสินใจได้เลย เพราะงานมีความเป็นเอกลักษณ์เฉพาะ แต่ก็มีคอเลกชั่นหลักของแบรนด์วางขายด้วย หรือมีออเดอร์พิเศษในแบบทางเหนือ สาขาที่กรุงเทพฯ ก็สามารถจัดการให้ลูกค้า

“คุณสองครับ”เสียงเข้มทักขึ้นขณะมาธาวีกำลังลังเลที่จะก้าวไปยังโต๊ะที่ครอบครัวตนนั่งอยู่เพราะมีบางคนทำให้เธออึดอัดนั่งอยู่ด้วย หญิงสาวหันไปมองก็เห็นว่าเป็นชายหนุ่มที่เคยเจอกันหลายครั้งในงานสำคัญของจังหวัด และเธอมักจะประสานงานกับฝ่ายของเขาบ่อยครั้งเมื่อต้องพาเด็กๆ ที่โรงเรียนไปทำการแสดง“คุณอธิป”“ผมเพิ่งเคยดูรำฉุยฉายพราหมณ์ คุณสองรำสวยมาก”เขาเอ่ยขึ้นทันทีที่เดินมาถึงตัวเธอ“ผมไม่เคยดูคุณสองรำเลย ปกติเห็นแต่เด็กๆ”“คุณป้าท่านบอกว่าอยากดูสองน่ะค่ะ”เธอตอบพร้อมยิ้มอ่อน ไม่ได้แสดงท่าทีเชิดหน้ายืดอกในคำชม ขอแค่มีคนชอบและสนใจอยากดูนาฏศิลป์ไทยเธอก็ดีใจแล้ว“เพราะภรรยาท่านชอบ ผมก็เลยมีโอกาสได้ดูเป็นบุญตา”“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกค่ะ”มาธาวียิ้มขำ คิดว่าอีกฝ่ายพูดเกินจริงไปหน่อย“แล้วนี่คุณสองจะไปไหนครับ”“ไปหาคุณพ่อคุณแม่น่ะค่ะ”“อ๋อ งั้นผมไปด้วยนะครับ ยังไม่ได้พบพวกท่านเหมือนกัน”หญิงสาวชะงักไปเล็กน้อย หากก็ไม่คิดมาก เพราะอย่างไรเสียอีกฝ่ายก็รู้จักบิดามารดาของเธอ แถมยังทำงานอยู่ที่เดียวกันกับพี่สาวของเธออีกด้วย“อ้าวยายสองมาแล้ว มานั่งลูก”มารดาของเธอหันมาเห็นพอดีแล้วเรียกให้นั่ง“สวัสดีครับพ่อเล

มาธาวีเงยหน้าขึ้นมาจากมือถืออีกครั้งก็ยังไม่มีใครกลับมา ที่สำคัญพวกเขาไม่ได้อยู่ที่โซนหน้าเวทีแล้ว“ไปไหนกันหมดล่ะเนี่ย”หญิงสาวมองไปรอบๆ ด้วยความแปลกใจ ผู้คนอยู่ทั้งโซนด้านหน้าและเต้นในมุมโต๊ะของตัวเองแม้ไม่ได้แออัดยัดเยียดและไม่ได้ดูเละเทะ เพราะต่างก็โตมีวุฒิภาวะกันแล้วแต่ภายในไม่ได้สว่างจึงหาได้ยาก แต่แล้วเธอก็เห็นหลังกว้างของปัฐวิกรแวบๆ ไปทางด้านหนึ่ง“อะไรจะไวไฟขนาดนั้น แต่ก็โตๆ กันแล้วอะนะ”เธอคิดว่าพรชิตากับชายหนุ่มน่าจะอยากได้มุมที่เป็นส่วนตัว แล้วก็พยายามมองหาพี่สาวแทนเพราะดูออกว่ามาลินีถูกใจปัฐวิกร แต่กลับปล่อยให้ชายหนุ่มไปกับเพื่อนแล้วตัวเองหายไปกับอธิปเสียได้“อย่าบอกนะว่าพี่หนึ่งเปลี่ยนใจจากคุณปัฐแล้วเนี่ย”“น้องครับ”เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นใกล้ตัวทำเอามาธาวีถึงกับสะดุ้ง แล้วก็ต้องรีบขยับตัวทันทีเมื่ออีกฝ่ายทิ้งตัวลงนั่งเบียดกับเธอทั้งที่ไม่รู้จักกัน ทว่าเขากลับดึงแขนเธอเอาไว้ไม่ให้ลุก“เดี๋ยวสิน้อง จะไปไหน”“ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จักคุณ”มาธาวีพยายามทำตัวสุภาพเข้าไว้เพราะเวลานี้ไม่มีใครอยู่กับเธอ ดูแล้วอีกฝ่ายค่อนข้างเมามาก คิดว่าคุยแบบดีๆ เอาไว้ก่อนดีกว่า“พี่ก็กำลังจะมาทำคว