Home / โรแมนติก / ภรรยาประกาศิต เล่ม 1 / บทที่ 12 : ความจริงใจ 2

Share

บทที่ 12 : ความจริงใจ 2

last update Last Updated: 2025-02-24 18:18:41

"เอ่อ ยังไม่นอนเหรอ" พอกลับเข้ามาก็เห็นกระถินนั่งมองจ้องเหมือนกำลังรอคำอธิบาย ปารดาค่อนข้างลำบากใจแต่ก็ไม่รู้ว่าจะเริ่มจากตรงไหนดี

"ฉันไม่ได้อยากจะยุ่งเรื่องของเธอหรอกนะ แต่นั่นน่ะหลายหมื่น กระเป๋าเนี่ยใบเป็นแสน ถึงฉันจะแค่ชาวบ้านแต่ฉันไม่โง่ที่จะดูไม่ออก ว่ามันคือของแท้ เพราะฉะนั้นอย่าโกหก" คำพูดของกระถินยิ่งทำให้ปารดาหาข้ออ้างไม่ได้ เธอถอนหายใจแรงๆอีกครั้งแล้วขยับนั่งลงข้างๆกระถิน

"กระถิน ห้ามตกใจนะถ้าป่านบอกความจริง" สีหน้าปารดาจริงจังมาก เธอเม้มปากแน่นอย่างชั่งใจว่าจะบอกความจริงดีหรือไม่ แต่ท้ายที่สุดก็ตัดสินใจแล้วว่าจะพูดความจริง และปารดาคิดว่ากระถินจะไม่บอกใครแน่นอน

"อะไร เธอเป็นลูกคุณหนูที่ถูกจับตัวมาเหรอ ..." กระถินเลิกคิ้วแล้วเดา แต่ปารดาส่ายหน้าแทนคำตอบ "งั้นเธอมาทำงานใช้หนี้แบบฉันเหรอ" กระถินชกนิ้วชี้ที่ตัวเอง คราวนี้ปารดาพยักหน้าเบาๆ

"ใกล้เคียง ป่านมาที่นี่..."

"เธอเป็นลูกคุณหนูตกอับที่พ่อส่งมาใช้หนี้พ่อเลี้ยงงั้นสินะ" กระถินพูดแทรกขึ้นมาก่อนจากการคาดเดา เธอคิดแล้วไม่มีผิดเลย เพราะปารดาน่ะเหมือนคุณหนูจะตายไป

"ป่านมาอยู่ที่นี่ ในฐานะภรรยาของคุณชนาวินน่ะ" ปารดาบอกออกไปในที่สุด ประเดี๋ยวคนช่างเดาจะเข้าใจผิดกันไปใหญ่

"ฮะ! ภรรยา...มะ หมายความว่า เธอเป็นเมียพ่อเลี้ยงเหรอ" คราวนี้กระถินทำตาโตใส่ แทบจะตะโกนออกมา

"บอกว่าอย่าตกใจไง" ปารดาดุเบาๆ ทำปากชู่ ๆใส่ กลัวจะได้ยินกันทั้งไร่

"โกหกหรือเปล่าเนี่ย แล้วทำไมเมียพ่อเลี้ยงต้องมานอนที่บ้านคนงานด้วยเล่า" กระถินขยับหนีอย่างอัตโนมัติ รู้สึกหวาดๆอีกคน เพราะคำพูดปารดาน่าเชื่อถือเกินไป ไม่ใช่ไม่เชื่อหรอกนะแต่ว่ามันดูไร้เหตุผลจนเกินไป

มิน่าเล่า มือขวาของพ่อเลี้ยงถึงได้เรียกว่า 'คุณป่าน'

"ไม่ได้โกหกนะ นี่ไงแล้วก็นี่ด้วย" ปารดาหยิบเอาแหวนเพชรออกมาแสดง พร้อมกับภาพถ่ายเอกสารใบทะเบียนสมรสที่ทำเอากระถินมองอึ้งตาค้างไปเลย ไม่ได้อยากอวดหรอกนะ แต่บางเรื่องก็จำเป็นต้องมีหลักฐาน

"แล้วๆ มาทำอะไรอยู่ที่นี่เนี่ย" ถามด้วยความตกใจ

"ป่านต้องมาอยู่นี่เพราะเขาคงอยากให้ป่านลองทำงานในไร่มั้ง" ปารดาน่ะ ไม่ได้ตั้งใจจะพูดแทนชนาวินหรอก แต่ก็ไม่ได้อยากว่าร้ายคนๆนั้น เพราะถึงยังไงเขาก็มีสิทธิ์ในตัวเธอจริงๆ มันเป็นเรื่องที่ขัดไม่ได้

"ลองให้เมียตัวเองมาทำงานในไร่เนี่ยนะ เขาบ้าหรือเธอเอ๋อ เธอจะบ้าเหรอไม่มีใครเขาทำกันหรอกป่าน" กระถินโพล่งใส่

บ้ากันไปใหญ่แล้ว มองจากดาวอังคารยังรู้เลยว่าพ่อเลี้ยงน่ะไม่ชอบปารดามากขนาดไหน แล้วมาบอกว่าอยากให้ลองทำงานในไร่เนี่ยนะ หลอกเด็กสามขวบเหอะ

"ก็คงประมาณนั้นแหละ" ปารดาไม่รู้จะแก้ตัวยังไง รู้ว่าถึงพูดมากไปกส่านี้กระถินก็คงไม่เข้าใจหรอก ให้เข้าใจแบบนี้แหละดีแล้ว

"ประมาณนั้นแหละอะไรเล่า พ่อเลี้ยงไม่ชอบเธอ เอ้ย คุณ เอ้ย...โอ้ย ต้องเรียกยังไงล่ะเนี่ย" กระถินทึ้งผมตัวเองด้วยความงุนงง ระบบประมวลผลของเธอเจ๊งไปแล้วตั้งแต่ที่รู้ว่าปารดาคือใคร

"เรียกแบบเดิมนั่นแหละ ป่านก็คือป่านน่า อย่าคิดมากน่า" อีกคนยิ้มให้

"ไม่ต้องมายิ้มเลย โอ้ย จะบ้าตาย เมียเจ้านายมานอนด้วย นี่ขี้กากจะกินกะบาลไหมเนี่ย" กระถินบ่นพึมพำกับตัวเอง มองปารดาที่ส่งยิ้มมาแล้วได้แต่ขัดใจ

"ไม่หรอกน่า บอกแล้วไงอย่าคิดมาก ถึงป่านจะเป็นภรรยาของเขา แต่เราก็เป็นเพื่อนกันได้นะ" คนสวยฉีกยิ้มกว้างแสดงออกถึงความจริงใจที่มี

"ทำไมถึงได้ใจเย็นนักนะ นี่ถามจริงๆ มองไม่ออกเหรอพ่อเลี้ยงน่ะ ไม่ชอบเธอมากเลยนะ"

"ป่านรู้"

"อ้าว แล้วแต่งงานกันทำไม"

"ก็จำเป็นต้องแต่งน่ะ เรื่องมันยาวเอาไว้จะค่อยๆเล่านะ เอาเป็นว่า เขาก็แค่อยากแกล้งป่านเท่านั้นแหละ แล้วป่านก็ต้องทำตาม กระถินไม่ต้องห่วงนะ เขาทำอะไรป่านมากกว่านี้ไม่ได้หรอก แต่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม" ปารดาขยับเข้าไปหาแล้วจับมือกระถินที่ทำท่าเหมือนเกรงๆเอาไว้

"อ่ะ อะไรเหรอ" มองด้วยสีหน้าหวาดหวั่นพรั่นพึง

"อย่าบอกเรื่องนี้กับใคร รู้กันแค่เราสองคนนะ"

"ที่เธอเป็นเมียพ่อเลี้ยงน่ะนะ"

"อื้อ อย่าบอกใครได้ไหม เขาไม่อยากให้ใครรู้ แต่ที่ป่านบอกกระถิน เพราะป่านไม่อยากโกหก สักวันกระถินก็ต้องรู้ แต่ป่านอยากให้รู้จากป่านเอง แล้วป่านก็เชื่อใจกระถินนะ" คำพูดของปารดาทำให้กระถินนิ่งไป เชื่อใจงั้นเหรอ

"เราเพิ่งเจอกันเอาอะไรมามั่นใจ" กระถินถามกลับ แต่ใจก็ไม่ได้คิดจะบอกใครหรอก มันไม่ใช่เรื่องของเธอเสียหน่อย

"ป่านว่าป่านมองคนไม่ผิด ป่านถูกชะตาน่ะ เราเป็นเพื่อนกัน กระถินจะไม่บอกใครหรอก ใช่ไหม?" คนตัวเล็กยิ้มหวานให้

"อือ ไม่บอกก็ไม่บอก แล้วต้องนอนด้วยกันอีกนานไหมเนี่ย"

"ก็...เดือนนึงละมั้งนะ" ปารดาทำหน้านึก

"ทำไมเดือนนึงล่ะ ตกลงกันไว้เหรอ" กระถินหลิ่วตา

"เปล่าหรอก แต่พ่อเลี้ยงใหญ่ของกระถินน่าจะกลับมาแล้วน่ะ"

"แล้ว...?"

"ถึงตอนนั้นเดี๋ยวกระถินก็รู้เอง" ปารดาพูดจามีเงื่อนงำ แต่กระถินก็ไม่ได้ถามต่อ พยายามประติดประต่อคิดเอาเองตามคำบอกเล่า ถึงจะยังไม่เข้าใจแต่คิดว่า ถ้าพ่อเลี้ยงใหญ่กลับมาอะไรๆก็คงจะคลี่คลายน่ะนะ แล้วปารดาก็คงได้เข้าไปอยู่ในบ้านใหญ่แน่ ๆ

"ก็ได้ งั้นมีอะไรให้ช่วยก็บอกนะ ไม่ใช่เพราะเธอเป็นเมียเจ้านายหรอกนะ แต่เราเป็นเพื่อนกันมีอะไรก็บอกได้จะได้ช่วยกัน" เป็นปารดาที่คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง เธอคิดไม่ผิดเลยจริงๆที่บอกความจริงกับกระถิน ผู้หญิงคนนี้ไว้ใจได้และอาจจะช่วยเธอได้ในอนาคต เอาไว้ถึงตอนนั้นเธอจะขอความช่วยเหลือแน่นอน

"อื้อ ขอบใจนะ นอนเถอะ" ปารดาบอกกับอีกคนก่อนเดินไปปิดไฟ ต่างคนต่างล้มตัวนอนอย่างใช้ความคิดแตกต่างกันไป

/ไม่ต้องห่วงนะกระถิน ถ้าถึงตอนนั้น กระถินต้องช่วยป่านได้แน่ ๆ/

Continue to read this book for free
Scan code to download App

Latest chapter

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 134 : บทส่งท้าย 2

    ทั้งคู่มาเล่นกับหลานอยู่คู่ใหญ่ และกลับไปทำงาน ปารดาพาลูกๆเข้าบ้าน ปล่อยเด็กๆให้คลานบนเสื่อที่ปูเตรียมไว้ และมีคอกล้อมขนาดกว้างขวาง มีของเล่นที่ไม่เป็นภัยอยู่ในนั้น ทั้งสองแบ่งกันเล่น ตีกันบ้างแต่ก็ไม่หนักหนาอะไร"พี่โรมอย่ากัดน้องลูก" ปารดาหน้าเหวอที่คนพี่เริ่มจับแขนคนน้องมางับ"น้องรันอย่าดึงผมโรมพี่ค่ะ" เสียงร้องห้ามของคนเป็นแม่ดังเป็นระยะ ชนาวินที่เดินเข้ามาพร้อมป่าสนต้องอมยิ้มกับความยุ่งเหยิงของสองเสือ"วิถีลูกผู้ชายไงครับที่รัก ตีกันบ้างไม่เป็นไรหรอก" เขาเข้ามาโอบไหล่เอาไว้"พี่โรมก็งับน้องจังเลยค่ะฟันก็ไม่มี ไม่รู้คิดอะไรนะคะ สงสัยคันเหงือก" ปารดาฟ้อง"น้องก็แสบนะนั่น ดึงผมพี่แบบนั้น" ชนาวินหัวเราะออกมา"แสบทั้งคู่แหละค่ะ" ปารดาขำออกมาบ้าง"คุณหนูครับ เล่นอันนี้ไหมเอาอันนี้ไหม" คนที่ดูจะเห่อไม่น้อยไปกว่าใครก็ป่าสนนี่แหละ ตั้งแต่ที่สนามบินก็เล่นกับคุณหนูของเขาไม่หยุด นี่ก็ถึงกับปีนเข้าไปนั่งเล่นกับสองหนุ่มทำตัวเหมือนพี่เลี้ยงเด็กก็ไม่ปาน"มอบหน้าที่พี่เลี้ยงให้เลยแล้วกันนะป่าสน" เจ้านายพูดแบบนี้ป่าสนมีหรือจะไม่รับ"ได้เลยครับพ่อเลี้ยง คุณหนูครับ พี่เลี้ยงป่าสนมาแล้ว"ปารดากับชนา

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 133 : บทส่งท้าย 1

    ใช้เวลาอยู่ในโรงพยาบาลไม่กี่วันปารดาก็ได้กลับบ้าน เธอกำลังให้นมแฝดคนพี่ในอ้อมแขน ขณะที่คนน้องนอนรออยู่ในเบาะ พอคนพี่อิ่ม เธอก็ส่งให้กับสามีและอุ้มคนน้องมาเข้าเต้า ชนาวินมีหน้าที่ทำให้ลูกเลอออกมา ก่อนจะมองเมียให้นมลูกด้วยความทึ่ง แล้วยังจะตอนที่ปารดาปั๊มนมไว้ให้ลูกจนเต็มตู้ไปหมด"สุดยอดคุณแม่จริงๆ" ชนาวินพูดขึ้น"แค่ให้นมลูกเองค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วย" เธอยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ชนาวินเดินมาหอมที่หัว เขาไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาอธิบาย เขาอยากขอบคุณผู้หญิงคนนี้ที่ยอมอุ้มท้องเจ้าแฝดมาตั้งเก้าเดือน มีเรื่องงอแงหงุดหงิดกันบ้างแต่ก็ยังอดทน ไม่ได้กินของที่ชอบ ไม่ได้ทำอะไรที่อยากทำ แล้วก็ยังต้องให้นมลูก นอนไม่เป็นเวลาจื่นกลางดึก ปารดานั้นเป็นสุดยอดคุณแม่จริงๆ"มาขอแม่อุ้มบ้าง มาหาย่านะคะพี่โรม" รังรองรับเอาคนพี่ไปอุ้มไว้"กินนมอิ่มแล้วก็หลับเลยเหรอเสือ" ชนะพลแซวหลานชาย"วัยกำลังโตครับพ่อ อย่าแซวสิ อิ่มแล้วก็นอนไง ปกติ" ชนาวินแก้ตัวแทนลูกชาย"จะเป็นลูกหมูก่อนสิ" อดที่จะแซวอีกไม่ได้"เฮียคะเรียบร้อยค่ะ" ปารดามองทุกคนแล้วยิ้มให้ ก่อนจะส่งคนน้องให้กับสามี แล้วจัดการปั๊มนมต่ออีกหลายถุง"ให้กินไปจนโตเลยนะ" รัง

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 132 : เจ้าความรัก 2

    เขาทบทวนมาหลายวันหลังจากทราบเรื่อง มันเพิ่งเกิดขึ้นเมื่อไม่นานมานี้ก่อนหน้านั้นชนะพลส่งคนไปเฝ้าดู ด้วยกลัวว่าอีกคนจะเจ็บแค้นจนคิดจะทำร้ายปารดาขึ้นมาหรือเปล่า แต่เท่าที่ได้รับรายงาน พาขวัญเปลี่ยนไปเป็นคนละคนเธอเสียใจร้องไห้งานการไม่ทำให้ลูกจ้างเป็นคนจัดการทุกอย่างภายในร้าน เมาหัวราน้ำทุกวันชนะพลเข้าใจได้ว่าคนอกหักมักจะเสียศูนย์ แต่ผ่านมาร่วมสี่เดือน พาขวัญกลับยิ่งแย่ลง ลูกค้าเริ่มลดลง แล้วก็เกิดเรื่องขึ้นจนได้ ไฟไหม้ร้านขนมของเธอและเธอก็บาดเจ็บสาหัส“ผมพยายามแล้วพ่อ ผมพยายามทำให้เขาตัดใจแต่เขาดื้อมาก เขายึดมั่นว่ารักผมและไม่ยอมง่ายๆ ถึงแม้ว่าผมจะพูดไปตรงๆเขาก็ยังไม่ยอมแพ้” ชายหนุ่มทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้ในสวน สีหน้าเคร่งเครียดและรู้สึกผิด เขารู้ทุกอย่างเพราะพาขวัญทำตัวเอง แต่เขาก็เป็นต้นเหตุเช่นกัน“พ่อจะบอกแกให้นะ เราไปกำหนดชีวิตใครไม่ได้ แกอาจจะเป็นสาเหตุ แต่นั่นมันจบแล้ว และเรื่องหลังจากนั้นต่างหาก ที่พาขวัญไม่ยอมรับความจริง ทำตัวเองให้กลายเป็นขี้เมาแล้วทำให้ตัวเองบาดเจ็บ”“ขวัญรักษาตัวที่ไหนครับ”“รพ.จังหวัด”“ผมอยากไปดูเธอ”“วิน ที่พ่อบอกแก เพราะพ่อไม่อยากปิดบัง แต่พ่อว่าตอนนี้ไ

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 131 : เจ้าความรัก 1

    หลังจากรู้ว่าได้ลูกแฝด คุณพ่อขี้เห่อก็เอาใจใส่ดูแลภรรยาและลูกเป็นอย่างดี ดีจนปารดาจะเสียนิสัยและต้องคอยห้ามเอาไว้ตลอดเวลา ชนาวินทำทุกอย่างเพื่อช่วยให้ปารดาสบายที่สุดท้องลูกแฝดไม่เหมือนท้องปกติ ขนาดท้องที่ใหญ่โตกว่าทำให้คนตัวเล็กๆอย่างปารดามีความเสี่ยงมาก“ไหนหลานปู่ ดิ้นไหมวันนี้” ชนะพลเดินทางมาจากเชียงใหม่เดือนละครั้งเพื่อเยี่ยมลูกๆและหลานชาย ยิ่งตอนนี้เขาต้องอยู่ที่ไร่คนเดียวเพราะรังรองมาคอยดูแลคุณแม่ท้องแก่ใกล้คลอดที่กรุงเทพฯ มันทำให้เขาเหงาที่ต้องห่างจากลูกเมีย“ดิ้นเก่งมากค่ะ ไม่รู้คนพี่หรือคนน้อง” ปารดาท้องใหญ่เธอเอนตัวใช้มือหนึ่งลูบท้องอีกมือดันหลังไว้“พ่อเอาส้มมาฝากด้วยนะ” ชนะพลค่อยๆวางมือลงที่ท้องนูน เหมือนแฝดจะรับรู้ว่าปู่มา ยันเท้าทักทายเป็นการใหญ่“เจ้าแสบของปู่ ทักทายกันหน่อยทักทายกันหน่อย” รอยนูนเป็นรูปฝ่าเท้าเล็กๆยันขึ้นมา คนเป็นปู่ย่ายิ้มหน้าบาน“รู้จักเอาใจคนแก่แต่ในท้องเลยนะ” สุรเดชว่า เขามักจะมาเล่นกับเหลนเป็นประจำนั่นคือความสุขของเขาในวัยเกษียรแบบนี้“เจ็บท้องบ้างหรือยัง นี่จะครบกำหนดแล้วใช่ไหม” ชนะพลลูบเบาๆที่ท้องของปารดา“เริ่มมีบ้างแล้วค่ะ เหมือนเจ็บเตือน”“คล

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 130 : เรื่องน่ายินดี 2

    หลังจากวันนั้นชนาวินก็เริ่มทำกายภาพบำบัด เขาพักรักษาตัวในโรงพยาบาลราวสองสัปดาห์ก่อนได้รับอนุญาตให้กลับบ้านได้ แต่ต้องมาทำกายภาพจนกว่าจะครบชั่วโมงที่หมอกำหนด"อีกนิดนะคะ" นักกายภาพกำลังช่วยหัดเดินให้กับชนาวิน คงต้องใช้เวลาอีกพักใหญ่กว่าเขาจะเริ่มเดินได้คล่องแคล่วเช่นเดิมปารดายืนมองชนาวินทำกายภาพด้วยหัวใจที่ลุ้นระทึกทุกครั้ง เหมือนเธอยืนตรงนั้นแทนที่เขาและพยายามจะก้าวเดินออกไป เธอไม่เคยเหนื่อยที่จะช่วยเขาเลย บีบนวดขาให้เขาในทุกๆวันเพื่อให้กลับมาเดินได้อย่างรวดเร็วชนาวินเริ่มกลับมาเดินได้แต่ต้องใช้ไม้ค้ำเพื่อทรงตัว แต่ก็ถือว่าดีขึ้นมากจากก่อนหน้า เขาขยันทำกายภาพและฝึกเดินตลอดจนวามารถกลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน แต่ยังไม่วามารถวิ่งหรือทำกิจกรรมหนักๆได้มากเท่าไหร่นัก แต่ก็ถือว่าเป็นไปตามแผนที่วางไว้ตลอดสองเดือนที่ผ่านมาชนาวินต้องข้ามผ่านความเจ็บปวดและจิตใจของตัวเองโดยมีลูกกับเมียเป็นเป้าหมาย เขาคิดว่าคงไม่ดีแน่หากไม่สามารถพาลูกวิ่งเล่นในสนามได้"ร่างกายคุณฟื้นตัวเร็วมากครับ ผมยินดีกับคุณด้วยนะครับคุณหายเป็นปกติแล้ว" หมอยิ้มให้อย่างยินดี"คือผมหายดีแล้วเหรอครับ""ใช่ครับ จากที่ทดสอบวันนี้ผ

  • ภรรยาประกาศิต เล่ม 1   บทที่ 129 : เรื่องน่ายินดี 1

    "เฮียจะสงสารเขาหนูเข้าใจ แต่ทำแบบนี้เขาก็ยิ่งแทรกกลางระหว่างเรา มันก็ไม่จบสักที" ปารดายังบ่นเรื่องของพาขวัญ และชนาวินก็หมดโอดาสแก้ตัวเพราะเรื่องมันเกิดจากเขาทั้งนั้น"เฮียบอกแล้วไงคะ ขวัญเขาไม่ใช่คนไม่ดีอะไรที่เขาทำแบบนั้นเพราะเขารักพี่มากก็แค่นั้น""นี่แก้ตัวแทนเหรอ ใช่สิคะ เฮียกับคุณขวัญรู้จักกันมาก่อน รักกันมาก่อน หนูมันคนอื่น" กอดอกแน่นทำปากคว่ำ บอกให้รู้ว่าไม่พอใจ"ที่รักครับ มันไม่ใช่แบบนั้น" คนบนเตียงกอดเธอเอาไว้หลวมๆ คนน้องนั่งหันหน้าออกไปที่ประตู ชนาวินไม่รู้จะต้องพูดยังไงเพื่อให้อีกคนหายโกรธ"มันเป็นแบบนั้นแหละค่ะ เฮียเข้าข้างเขาเพราะรู้จักกันมานานทั้งที่เฮียก็เห็นว่าเขาไม่ใช่คนที่เฮียเคยรู้จัก ผู้หญิงคนนั้นดูถูกหนู ข่มขู่หนู ทำให้หนูเสียใจ แต่เฮียก็ยังเข้าข้าง ปล่อยค่ะหนูจะกลับ" ดิ้นหนีจะลงจากเตียง แต่ชนาวินไม่ยอม"ไม่เอาสิคะถ้าหนูกลับไปทั้งที่เรายังทะเลาะกันแบบนี้มันไม่ดีเลยนะ" เขาพยายามพูดเสียงอ่อน เพื่อให้อีกคนเย็นลง"ถ้าเฮียยังเข้าข้างคุณขวัญ มันก็ไม่มีวันจบหรอกค่ะ" เธอพูดเสียงแข็ง ปัญหาที่ตอนนี้ยังทะเลาะกันมันเพราะชนาวินยังพูดจาปกป้องพาขวัญทั้งที่ก็เห็นว่าอีกคนทำอะไรเอ

More Chapters
Explore and read good novels for free
Free access to a vast number of good novels on GoodNovel app. Download the books you like and read anywhere & anytime.
Read books for free on the app
SCAN CODE TO READ ON APP
DMCA.com Protection Status