บทที่ 13 : แกล้ง 1

ภายในห้องนอนขนาดกว้างขวางของชนาวินที่อาบน้ำเปลี่ยนเป็นชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เขายืนที่มุมหนึ่งของห้องที่สามารถมองไปเห็นแสงไฟรำไรจากบ้านพักคนงานได้ เจ้าของร่างสูงสมส่วนกว่าร้อยเก้าสิบเซนติเมตร อิงไหล่ที่ขอบประตูระเบียง หลุบตามองข้อมือตัวเองที่บัดนี้ถูกล้างเอาลอยปื้นเลือดออกไปจนหมดแล้ว เขามองมันอย่างครุ่นคิด

"เล่นแรงไปเปล่าวะ" ด้วยรู้ว่านั่นคือเลือดที่มาจากมือของอีกคน แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อยากยอมรับว่าเป็นเพราะตนเอง ก็เขาไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ยัยนั่นทำตัวเองต่างหาก

"ช่วยไม่ได้ ก็อยากยอมเอง"

จะว่าไป ปารดาไม่จำเป็นต้องยอมให้เขาทำแบบนั้นก็ได้ ตัวเธอเองก็มีสิทธิ์ความเป็นภรรยาที่ถูกต้องไม่เห็นจะต้องทำตามที่เขาบอก คงไม่ได้ซื่อบื้อเชื่อฟังแต่คำสั่งของพ่อจนคิดอะไรเองไม่เป็นหรอกนะ ถ้าเป็นแบบนั้น นี่เขาแต่งงานกับคนแบบไหนกันเนี่ย

ชนาวินหลุดออกจากภวังค์ความคิดเมื่อเสียงโทรศัพท์ที่วางอยู่หัวเตียงดังขึ้น พอเห็นว่าเป็นบิดาก็กลอกตาไปมาก่อนกดรับ

"ครับพ่อ"

[เป็นยังไงบ้าง พ่อไม่อยู่ ทุกอย่างเรียบร้อยดีนะ]

"เรียบร้อยครับ"

[อื้ม ก็ดี แล้วหนูป่านเป็นยังไงบ้าง]

"ก็ดีมั้งครับ"

[อะไรคือก็ดีมั้งครับ นี่น้องนอนหรือยัง]

"ผมจะไปรู้ได้ยังไงครับ ก็ไม่ได้อยู่ด้วยกัน" ชนาวินเนิ่มหงุดหงิดจนเผลอบอกความจริงออกไป

[ก็พ่อบอกให้น้องนอนห้องข้างแกไง แล้วน้องไปนอนที่ไหน]

"เอ่อ...." อ้ำอึ้งเพราะคิดคำตอบไม่ทัน

[ว่าไง ลูกสะใภ้ฉันอยู่ไหน หรือแกทำอะไรเขา ตอบ!] เสียงที่เข้มขึ้นนั่นทำให้ชนาวินประหม่า ไม่คิดว่าพ่อแจะเดาทางถูกขนาดนี้ คิดคำโกหกไม่ออกเลยทีเดียว

"คือเขานอนห้องเขาแหละครับ ก็ผมทำงานผมไม่ได้เจอ จะไปรู้ได้ยังไงเขาเป็นยังไงบ้าง" ชนาวินเกี่ยวนิ้วเข้าด้วยกัน

[แล้วแบบนี้เมื่อไหร่พ่อจะได้หลาน] ชนะพลน่ะอุตส่าห์จัดห้องข้างห้องนอนของลูกชายเพราะว่าห้องนั้นมีประตูที่เชื่อมกันได้ เพราะชนาวินค้านหัวชนฝาไม่ยอมให้ปารดาไปนอนร่วมห้องเลยต้องให้นอนห้องข้างๆแทน

"เดี๋ยวก็มีเองน่าพ่อ มีอะไรอีกไหมครับผมจะนอนแล้ว" ชนาวินหาทางเลี่ยงไม่อยากตอบคำถามที่เกี่ยวกับอีกคน

[วิน แกโตแล้วนะ อายุอานามก็ไม่ใช่น้อยๆแล้ว แกควรมีครอบครัวที่มั่นคง และคนที่พ่อเลือกให้ พ่อคิดว่าพ่อมองคนไม่ผิด]

"ดีขนาดนั้นทำไมไม่แต่งเองล่ะพ่อ ผมไม่คุยเรื่องนี้แล้ว ผมจะนอน" ทำตัวอันธพาลหัวฟัดหัวเหวี่ยงใส่เอาดื้อๆ พ่อย้ำคำพวกนี้มาเป็นรอบที่ล้านแล้ว คนที่พ่อเลือกน่ะดีที่สุด ไหนล่ะ ปารมีที่พ่อเลือกน่ะหนีหายไปไหนแล้วไม่รู้ มีแต่ยัยเด็กปากกล้าปารดาเท่านั้นแหละ แล้วจะมาบอกว่าเลือกแล้วได้ยังไง ในเมื่อคนที่แต่งด้วยก็แค่ตัวสำรอง

[วิน เดี๋ยว ไอ้วิน...]

ชนาวินกดตัดสายแล้วโยนโทรศัพท์ไปอีกทาง เขาขบฟันแน่นด้วยความหงุดหงิด คิดว่ามองคนไม่ผิดงั้นเหรอ เดี๋ยวก็รู้ว่าถูกหรือผิดน่ะ

หลายวันผ่านไป

หลังจากต้องทนทำงานหนักจนมือพังยับเยิน เช้ามาปารดาก็ไข้ขึ้นเพราะพิษบาดแผลที่มือ ร้อนต้องให้ป่าสนไปรับหมอมาดูอาการที่ห้องพักโดยมีกระถินคอยดูแล กว่าจะหายก็ผ่านไปหลายวัน ส่วนคนที่กลั่นแกล้งจนอีกคนนอนซมน่ะ ก็ไม่คิดจะมาเหลียวแลเลยสักนิด

จนกระทั่งปารดาหายดี และสามารถกลับมาทำงานได้ปกติ ปานนท์ก็เป็นคนพาอีกคนไปพบกับชนาวินที่ออฟฟิศที่อยู่บริเวณทางเข้าไร่

ก๊อกๆ

"เข้ามา" ชนาวินยังคงก้มหน้าก้มตาขณะที่ปานนท์พาปารดาเข้ามาด้านใน เมื่อชนาวินเงยหน้าขึ้นมาปานนท์ก็ออกไปอย่างรู้งาน

"ได้ข่าวว่าป่วยเหรอ" เจ้าของไร่เอนตัวพิงพนักเก้าอี้วางมือบนหน้าท้องแกร่งของตัวเอง

/ก็เพราะใครล่ะ/ ปารดาบ่นเบาๆ เสมองไปทางอื่นไม่ตอบคำถามและไม่อยากมองหน้าคนที่นั่งอยู่

"ฉันถามก็ตอบไม่ใช่มาทำปากขมุบขมิบใส่ นินทาฉันเหรอ" เขาตวาดใส่เมื่อเห็นอีกคนทำท่าเหมือนไม่ได้ยินในสิ่งที่เขาถาม

"ค่ะ" คนตัวเล็กยืนนิ่งๆมือไพล่หลังเอาไว้ เบนสายตากลับมาจ้องตอบก็เลยได้เห็นว่าอีกคนกำลังตีหน้ายักษ์ใส่อยู่ ไม่เมื่อยบ้างหรือไงไม่รู้ เอาแต่เก็กหน้าอยู่ได้

"แค่ถางหญ้าส้มสิบต้นนี่ถึงกับจะตายเลยเหรอ กลับบ้านไหม ที่นี่ไม่ได้สุขสบายหรอกนะ ถ้าจะอยู่ที่นี่ ก็ต้องทำงาน"

"ทราบแล้วค่ะ ฉันพูดเหรอคะว่าจะไม่ทำ" ปารดาขึงตาใส่อีกคน เอะอะก็ไล่ ข่มขู่ตลอด ให้ถึงเวลานั้นก่อนเถอะ จะไม่อยู่ให้ไล่แน่นอน

"ก็ดี ถ้าหายดีแล้วงั้นวันนี้ก็ไปเก็บส้ม" ชายหนุ่มยกมุมปากขึ้น คล้ายจะบอกให้อีกคนรับรู้ถึงแผนการกลั่นแกล้งเธอได้เริ่มขึ้นอีกแล้ว

"ค่ะ แค่นี้ใช่ไหมคะ" ปารดาทำท่าจะหมุนตัวกลับออกไปจากห้อง

"ห้าสิบลัง" และนั่นทำให้ปารดาหันกลับมาจ้องหน้าชนาวินอีกครั้ง

"อะไรนะคะ" ถามย้ำไปอีกครั้งเผื่อว่าจะหูอื้อจนฟังผิด

"ห้าสิบลัง ตามนี้" ชนาวินโน้มตัวเข้าไปหาโต๊ะทำงานกดอินเตอร์โฟนต่อสายออกไปด้านนอกเรียกปานนท์เข้ามา ส่วนปารดาได้แต่ยืนกำหมัดแน่น

"ครับพ่อเลี้ยง"

"เก็บส้มห้าสิบลังนะ ฝากดูด้วย" ชนาวินออกคำสั่ง ก่อนก้มหน้าลงอ่านเอกสารตรงหน้า

"แต่พ่อเลี้ยงครับ"

"มีปัญหาอะไรเหรอครับน้านน ให้คนที่เก็บแปลงสิบ สิบเอ็ดแล้วก็สิบสองไปทำงานที่โรงแยก แล้วให้เด็กนี่ไปทำแทน สามแปลงน่าจะได้ห้าสิบกว่าลัง ดูให้ครบนะ ไม่อย่างนั้นก็ไม่ต้องเลิกงาน" รอยยิ้มมุมปากกับแววตาเจ้าเล่ห์ของอีกคนทำให้ปารดาอบากจะถลาเข้าไปบีบคอเสียจริง แต่ก็ได้แค่ข่มใจกำมือเล็กเอาไว้แน่น

"ไม่มีครับ ไปกันได้แล้วป่าน" ปานนท์หมดคำพูดโต้แย้งใดใด ในเมื่อเป็นคำสั่งเขาที่เป็นแค่คนงานก็ต้องทำตาม แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ที่ชนาวินสรรหาจะให้ปารดาทำงานหนักๆ ไม่รู้ว่าสองคนมีปัญหาอะไรกันหรือเปล่า แต่ท่าทางเจ้านายเขาจะไม่ชอบเด็กสาวเอามากๆเลยทีเดียว