แสงจากจอคอมพิวเตอร์เป็นเพียงสิ่งเดียวที่ยังเปิดอยู่ในห้องทำงานบนชั้นสูงสุดของ HYK Group
พัคจองฮุนยืนนิ่งอยู่หน้ากระจกสูง มือกุมไว้ข้างหลังแน่น ร่างของเขาถูกล้อมรอบด้วยแสงสีฟ้าอ่อน ๆ จากหน้าจอ และเงาที่ทอดอยู่บนพื้นก็ดูยาวน่าเกรงขามราวกับอสูรในความมืด
ใบหน้าเรียบเฉยของเขาเหมือนรูปปั้นหิน แต่ใครก็ตามที่รู้จักพัคจองฮุนดีพอจะเข้าใจ…
…ว่าเงียบแบบนี้ น่ากลัวที่สุด
“กูให้เวลาพวกมึงหามากี่วันแล้ว”
เสียงเขาดังขึ้นอย่างราบเรียบในความมืด — แต่หนักหน่วงกว่ากระสุน
ชายในชุดสูทเทาที่ยืนอยู่ใกล้โต๊ะขยับตัวเล็กน้อย แผ่นหลังตึงเปรี๊ยะ เขาก้มหน้าตอบด้วยเสียงที่พยายามควบคุม
“ข้อมูลจากฝั่งโรงพยาบาล…เราดึงได้เท่าที่ระบบเปิดเผยครับ อ้างว่าเป็นข้อมูลที่ ‘ถูกปิดสิทธิ์การเข้าถึง’ ทั้งหมด”
“แล้วไอ้เด็กหน้าใสนั่นล่ะ”
“…ยืนยันว่าเขาได้รับเอกสารบางอย่างจากหญิงปริศนา ไม่ทราบชื่อ ไม่รู้แหล่งที่มา”
“แต่…เราไม่สามารถเข้าถึงเนื้อหาข้างในได้เลยครับ”
ความเงียบเข้าครอบคลุมอีกครั้ง ก่อนที่จองฮุนจะหัวเราะออกมา — เบา ๆ แต่บาดลึก
เสียงหัวเราะที่ไม่ได้แสดงความขบขัน…แต่มันคือเสียงของคนที่ “โกรธจนเย็นชา”
“ใครให้สิทธิ์มันเปิดก่อน
