เจ้าแก้มถูกฟีนและเพื่อนพามาที่ห้องกิจการนักศึกษา
“เจ็บตรงไหนบ้าง?” ฟีนถามขึ้นในขณะที่ถือกล่องพยาบาลมานั่งลงตรงหน้าเจ้าแก้ม
“เจ้าแก้มมีแผลถลอก และเจ็บขานิดหน่อยค่ะ”
เจ้าแก้มได้ตอบกลับไปเสียงเศร้า เธอก้มหน้าลงอย่างรู้สึกผิด เพราะเรื่องนี้ต้องกลายเป็นเรื่องใหญ่แน่ ๆ และอาจจะมีผลต่อการรับน้องไปด้วย
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ?” หนูดีมองเจ้าแก้มที่ยังคงเศร้าอยู่ด้วยความไม่เข้าใจว่าเพื่อนของเธอเป็นอะไร
“แกไม่ต้องโทษตัวเองเลยนะ ยัยพวกนั้นมันสมควรโดนแล้ว” แต่ชิงชิงที่รู้จักเจ้าแก้มมาตั้งแต่เด็ก มีเหรอที่จะไม่รู้ว่าท่าทีแบบนี้ของเจ้าแก้มคือกำลังรู้สึกผิด
และยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกันต่อ ก็มีคนเปิดประตูเข้ามาเสียก่อน ทุกคนจึงหันไปมองที่หน้าประตูเป็นตาเดียว
โซ่เปิดประตูเข้ามา คนแรกที่เขาเห็นก็คือเจ้าแก้มที่นั่งอยู่
เขาจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้ แล้วมองสำรวจตามตัวของเจ้าแก้ม
“พี่โซ่”
เจ้าแก้มเห็นเขาแล้วตาเธอก็รู้สึกร้อนขึ้นมาทันที ไม่รู้ทำไม เธอถึงอยากร้องไห้อีกครั้งซะอย่างนั้น แต่พยายามฮึบเอาไว้ ไม่ปล่อยโฮออกไป
โซ่เห็นเสื้อที่เปียกเป็นรอยกว้างของเจ้าแก้มแล้วขมวดคิ้ว แม้ว่าเจ้าแก้มจะใส่เสื้อด้านในอยู่แ
