ผ่านไปสักพักคุณปลัดก็มาพบม่านฟ้าที่ห้องรับรองแขก
"สวัสดีค่ะ"
"สวัสดี หนูมีธุระอะไร"
"คุณพ่อจำม่านได้ใช่ไหมคะ" ทำไมถึงรู้สึกเขินแบบนี้ เพราะเธอไม่เคยเรียกพ่อเขาว่าพ่อสักที
"จำได้สิ"
"ม่านติดต่อคุณกวินไม่ได้เลยค่ะ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนคะ"
"กวินเหรอ"
"ใช่ค่ะ"
"คุณพ่อรู้ใช่ไหมคะว่าตอนนี้เขาอยู่ไหน"
"ตอนนี้กวินไปทำงานกับคุณปู่"
"คะ?"
"หนูมีธุระแค่นี้ใช่ไหม"
"แล้วม่านจะติดต่อเขาได้ยังไงคะ"
"กวินไม่อยากคุยกับใคร ถ้าถึงเวลาเดี๋ยวคงติดต่อกลับมาเอง"
"เขาปลอดภัยดีใช่ไหมคะ"
"ทำไมหนูถึงถามแบบนั้น"
"เอ่อ.." พ่อเขาจะรู้เรื่องนี้ไหม ถ้าท่านรู้ท่านคงไม่อยู่เฉยแบบนี้มั้ง ลูกชายถูกทำร้ายร่างกายขนาดนั้น แต่ถ้าเธอไม่ถามมันจะเป็นการเห็นแก่ตัวมากเกินไปไหม เป็นห่วงเขาก็เป็นห่วง
แต่ถ้าท่านรู้ว่าลูกชายถูกพ่อเธอทำร้ายร่างกาย แล้วพ่อเธอล่ะจะเป็นยังไง
"ถ้าหนูไม่มีธุระอะไรแล้วฉันขอตัวไปทำงาน"
"คือ.." ทำไมปากเราถึงได้หนักแบบนี้ ใจหนึ่งก็เป็นห่วงเขา อีกใจก็เป็นห่วงพ่อเหมือนกัน "ม่านไม่รบกวนแล้วค่ะ"
เธอตัดสินใจที่จะเลือกพ่อ ถ้าอยู่ในสถานการณ์แบบนี้คิดว่าหลายคนคงเลือกแบบเธอ ..ถ้ามีโอกาสฉันจะชดใช้คุณนะคะ
ม่านฟ้าเดินออกม
