ช่วงสายๆ ของวันในรั้วมหาวิทยาลัย
ติ้งๆ เสียงข้อความดังขึ้น
ดาวเรืองหยิบโทรศัพท์เครื่องสวยออกมาดู แต่ก็ต้องแปลกใจเพราะคนที่ส่งมาเธอไม่รู้จัก
"ทำไมทำหน้าแบบนั้นละเรือง"
น้ำหวานที่นั่งใกล้ๆ เห็นเพื่อนขมวดคิ้วเป็นปมรีบสอบถามขึ้นอย่างเป็นห่วง
"มีคนส่งรูปคนจับมือกันมาให้ แต่ไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่เอะ! นั่น "
ดาวเรืองหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เปิดดูว่าใครส่งข้อความมาให้เธอ
พอได้เห็นข้อความภาพที่เป็นรูปคนจับมือกันเธอจึงตอบน้ำหวานไป
โดยที่นิ้วมือเรียวยังเลื่อนภาพต่อไป สายตาคู่หวานก็ยังจับจ้องอยู่ที่รูปภาพในโทรศัพท์ของตัวเอง
ทันใดนั้นเองเธอก็ร้องอุทานออกมาเสียงหลง ทำให้เพื่อนๆ ที่นั่งล้อมวงกันอยู่ต้องละสายตาจากสิ่งที่ทำอยู่หันมองมาที่เธอ
" มีอะไรเหรอเรือง/มีอะไรเหรอเรือง "
เพื่อนๆ ต่างพากันเอ่ยถามพร้อมเพรียงกันเหมือนนัดกันไว้พวกเธอมองดาวเรืองด้วยความสงสัย คิ้วเรียวของทุกคนขมวดกันเป็นปมอยากรู้อยากเห็นกันขึ้นมาทันที
แต่ดาวเรืองกลับนั่งนิ่ง มือเรียวของเธอที่ถือโทรศัพท์อยู่นั้นเริ่มสั่นไหว
"นี่มันพี่เขมนี่นา "
เมื่อเธอเลื่อนรูปภาพต่อ สิ่งที่ได้เห็นคือใบหน้าของเจ้าของมือที่กุมมือเรี
