เหลียนซินยิ้มอย่างขมขื่น กล่าวว่า "ข้าใช้ชีวิตมาหลายปี จนรู้แจ้งในเรื่องหนึ่ง"
"เรื่องของความรัก ผู้อื่นยากจะห้ามปราม ต้องให้ผู้เกี่ยวข้องตระหนักรู้ด้วยตนเอง"
"หากไม่เจอกำแพงก็ไม่มีทางหันหลงกลับ ทว่าผู้คนส่วนใหญ่หาได้เจอกำแพงไม่ หากแต่เจอปมในใจตนเอง เมื่อปมนั้นคลี่คลาย กำแพงก็จักมลายไปเอง"
จางรั่วรั่วยังเยาว์วัยนัก ไม่อาจเข้าใจความหมายของวาจานี้ได้ถ่องแท้ จึงเปล่งเสียง "อ้อ" ออกมาเหมือนจะเข้าใจแต่ก็ไม่เข้าใจ
เหลียนซินมองดูนางด้วยสายตาเหม่อลอย คล้ายเห็นเงาตนเองในวัยเยาว์ พลางยิ้มเล็กน้อย "ชีวิตคนเรามีเพียงหนึ่งชาติภพ สิ่งใดที่ปรารถนา สิ่งใดที่รัก ควรทำตามใจตน"
"หลายครั้งในยามค่ำคืน ข้าหวนคิดเสียใจที่มิได้ขวางเหลียนจื่อ ทว่าครั้นคิดอีกที หากข้าขวางนางไว้ นางอาจต้องทนทุกข์ชั่วชีวิตเพราะมิได้อยู่เคียงข้างผู้เป็นที่รัก"
"บัดนี้ ข้าได้พบตัวนางแล้ว เพียงเท่านี้ก็เพียงพอ"
ระหว่างสนทนา เจียงซุ่ยฮวนเลิกแขนเสื้อขึ้น อสรพิษหอมมายาเลื้อยตามแขนขึ้นมาสู่ฝ่ามือ พลางแลบลิ้นออกมาอย่างเชื่อง"
นางกล่าวเสียงเบา "ขออภัยจริง ๆ ต้องขอเลือดเจ้าอีกสักหน่อย"
อสรพิษหอมมายาคล้ายจะฟังเข้าใจ มันส่ายหัวเล็ก
