บิดาไม่เคยสั่งสอนมาให้ไร้เกียรติ!
อวี่เทียนเหมยเพราะความสงสัยมากมายอยู่ในใจ ไท่จื่อยืนอยู่ต่อหน้า นางมองผ่านไปเบื้องหลัง พูดออกมาเสียงเบาราวกับรำพึง ด้วยความไม่เข้าใจอย่างจริงแท้ “พี่ใหญ่”
โม่เทียนอวี่หันหลังกลับไปทันทีเมื่อได้ยินเสียงความล่องลอยนั้น ทว่าเขาก็ยังช้ากว่านางหนึ่งก้าว อวี่เทียนเหมยผลักตัวเขาออก ก่อนจะวิ่งผ่านมายืนขวางด้านหน้า หวังว่าจะรับคมมีดแทน
อนิจจา…
‘ความหวานเพียงหนึ่งเดียวในชีวิตที่ขมเหลือเกินของข้า ไยจะปล่อยให้เจ้าตาย หากข้าไม่อนุญาต’
ต้องให้ลงโทษอีกกี่ครั้งจึงจะจดจำ!
นางเร็วเพียงใด เขาเร็วกว่าร้อยพันเท่า มีดสั้นพุ่งตรงมาปักแน่นที่สีข้างเกิดเป็นแผลใหญ่ เลือดไหลทันที โม่เทียนอวี่นิ่วหน้า สายตาสำรวจบริเวณโดยรอบ
ครั้งนี้ของจริงแล้ว คนชุดดำนับร้อยกำลังดาหน้าเข้ามาให้รับมือ
ไม่ตัดสินใจคิดให้มากมาย ชีวิตตอนนี้ไม่ได้มีเพียงแค่ตัวเอง เมื่อครู่มาหลักสิบ เขายังเลิ่นเล่อจนปล่อยให้นางถูกกระบี่จ่อคอจนได้ ครั้งนี้จำนวนคนมากเกินไป ไม่นับรวมที่เขามีแผลใหญ่และไร้อาวุธ มีดสั้นเล่มเดียวที่ติดตัวมา ตอนนี้ก็อยู่กับซากศพที่เลือดยังไม่หายอุ่น
