3 | เริ่มเลยไหมตอนเช้า ๆ มังกรของฉันกำลังตื่นได้ที่

หลังจากทานอาหารเสร็จ ราชันย์ก็รีบขึ้นมาจัดการงานที่ค้างไว้ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าไอ้ธันวาบอกว่าทิ้งแมวไว้ที่ห้อง ทั้ง ๆ ที่มันก็รู้ว่าราชันย์ไม่ค่อยชอบขนแมว สงสัยวันนี้ต้องรีบกลับไปจัดการลูกแมวที่ว่าก่อนที่ขนแมวจะปลิวไปทั่วห้องซะแล้ว แล้วพรุ่งนี้ค่อยไปจัดการไอ้ธันวาต่ออีกที ราชันย์เก็บของอีกเล็กน้อยใส่กระเป๋าแต่งตัวแบบลวก ๆ ก่อนจะขับรถหรู Ferrari 296 GTB กลับคอนโด

กริ๊ก! ราชันย์เปิดประตูห้องอย่างเบามือที่สุด หายใจเข้าก่อนจะหายใจออกเบา ๆ พยายามนึกภาพสภาพห้องที่มีแมวรื้อของจนมันกระจุยกระจายในหัว ก่อนจะทำใจค่อย ๆ เปิดประตูเข้าไปอย่างช้า ๆ แต่เมื่อไฟถูกเปิดแล้วสภาพที่เห็นก็ยังปกติดีทุกอย่าง ยิ่งทำให้รู้สึกแปลก ๆ แบบบอกไม่ถูก หรือว่าแมวมันจะไม่รื้อของจนกระจุยกระจาย หรือว่าแมวไม่คุ้นที่อาจจะแค่เดินไปเดินมา?

‘เมี๊ยว เมี๊ยว’

ราชันย์ลองร้องเรียกแมวเบา ๆ เผื่อว่าจะอยู่แถว ๆ ในห้อง แต่ก็ไร้เสียงตอบรับ ไม่มีเสียงร้องกลับ ราชันย์ค่อย ๆ เดินเอากรงแมวแบบพกพาที่แวะซื้อที่ร้านสัตว์เลี้ยงก่อนถึงคอนโดวางไว้ก่อนจะสอดส่ายสายตามองหาแมวที่ธันวาพูดถึง แต่แล้วสายตาจะปะทะกับมนุษย์แมวสีชมพูที่นอนขดตัวอยู่ที่โซฟาตัวใหญ่กลางห้องรับแขก ราชันย์ขมวดคิ้วอย่างไม่ถูกใจกับสิ่งที่เห็นนัก ก่อนจะค่อย ๆ เดินไปที่โซฟาช้า ๆ เพื่อยืนยันสิ่งที่เห็นว่าไม่ได้ตาฝาด แต่ภาพตรงหน้าก็ยังเป็นผู้หญิงตัวเล็ก ที่สวมชุดนอนคิตตี้นอนขดตัวอยู่ที่โซฟา กรอบหน้ามีเหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดหลายเม็ด คาดว่าน่าจะเพราะอากาศอบอ้าว เพราะในห้องไม่มีร่องรอยการเปิดเครื่องปรับอากาศ ราชันย์ยืนมองสักพักอย่างพิจารณา ก่อนจะล้วงกระเป๋ากางเกง เพื่อควานหาโทรศัพท์เพื่อต่อสายหาธันวาทันที

ตื๊ด ตื๊ด

‘ว่าไง’

‘นี่มันเรื่องอะไร ไหนมึงว่าทิ้งแมวไว้ แล้วทำไมกลายเป็นเอาคนมาไว้ที่คอนโดกู’

‘ก็นั่นไงแมว’

‘แมวห่าอะไร มึงจะบอกว่าที่นอนอยู่นี่กลายร่างมาจากแมวว่างั้น’

‘เออ ๆ ลูกสาวนายพล’

‘แล้วมึงเอาลูกสาวมันมาทำไม’

‘ขัดดอก’

‘ห๊ะ!’

‘มึงได้ยินไม่ผิดหรอก นายพลส่งมาขัดดอก’

‘เป็นพ่อประสาอะไรวะ ส่งลูกมาขัดดอก .. แล้วกูก็ไม่เคยบอกว่ากูรับมนุษย์เป็นของขัดดอก’

‘กูนอนละ พรุ่งนี้ค่อยคุยกันวันนี้มึงก็คิดสะว่ามีแมวไปนอนเป็นเพื่อนก่อนละกัน’

ตู๊ด ตู๊ด

ราชันย์ยืนมองร่างบาง ๆ ของเธอก่อนจะยัดมือถือใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงตามเดิม ค่อย ๆ ช้อนร่างของคนตัวเล็กขึ้นมาไว้ในอ้อมแขนแล้วพาไปวางในห้องนอนอย่างเบามือ ห่มผ้าให้อย่างลวก ๆ เปิดเครื่องปรับอากาศก่อนจะปิดไฟ แล้วย้ายร่างตัวเองไปนอนอีกฝั่ง ข้าง ๆ ข่มตาให้นอนหลับ

ซึ่งมันเป็นอะไรที่ยากมาก ยิ่งปิดเปลือกตาลงมากเท่าไหร่ภาพของคนตัวเล็กที่แม้ว่าจะมองใบหน้าไม่ชัดก็ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำ ๆ และราชันย์น้อยจะเริ่มจะออกอาการอยากจะคำรามขึ้นมาซะอย่างนั้น แต่ว่านะกฎของราชันย์ก็มีอยู่ และจะไม่ยอมทำอะไรคนที่ไม่ยินยอมเด็ดขาด

ถึงแม้จะถูกส่งมาขัดดอกแต่ก็ไม่ได้หมายความว่าราชันย์จะต้องรับข้อเสนอนี้ ไว้ค่อยไปถามรายละเอียดกับธันวาอีกทีว่ามันเกิดอะไรขึ้น

รุ่งเช้าของวันถัดมาเปลือกตาหนัก ๆ ของกอหญ้าค่อย ๆ เปิดขึ้น ภาพที่เห็นตรงหน้าคือหน้าอกของคน ใช่มันคือเนื้อหนังของคนที่กำลังนอน และเป็นภาพที่เธอเองนั้นกำลังนอนกอดกับบุคคลตรงหน้าอยู่ โดยที่คนคนนั้นไม่ได้สวมเสื้อด้วยซ้ำ ด้วยความตกใจเธอผละออกจากอกของเขาและลุกมานั่งอย่างอัตโนมัติ มองซ้ายมองขวา สำรวจร่างกายตัวเองก็เห็นว่าไม่ได้มีอะไรผิดปกติจากเมื่อคืน

นอกจากห้องที่นอนเพราะจำได้ว่าเมื่อวานผู้ชายคนนั้นพาเธอขึ้นมาแล้วบอกว่าให้อยู่ที่นี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะมีเจ้าหนี้ของพ่อมา เธอเลือกที่จะนั่งรอที่โซฟาแต่ลืมไปสนิทว่าเธอเป็นคนที่หัวถึงหมอนแล้วจะหลับได้ทันที และเป็นคนที่หลับลึกมากซะด้วย และนี่คือสาเหตุที่ทำให้เธอไม่อยากไปนอนค้างอ้างแรมที่ไหน แต่การมาครั้งนี้เป็นสิ่งที่เธอเลือกไม่ได้จะให้เธอปฏิเสธก็กลัวว่าพ่อของเธอจะเป็นอันตราย เธอไม่มีทางเลือกอะไรเลยสักทางได้แต่จำใจยอมรับกับสิ่งที่จะต้องเจอ แต่เธอก็ไม่คิดว่าเจ้าหนี้ที่ว่าจะกลับมาไวขนาดนี้

“ขอนอนต่ออีกหน่อยนะ”

ราชันย์บ่นพึมพำเบา ๆ ก่อนจะหันหลังให้เธอ เขาคว่ำหน้าลงกับหมอนสีขาวใบโต ทิ้งให้หญิงสาวที่กำลังตกใจปนงุนงงนั่งนิ่ง ๆ ราวกับถูกแช่แข็งอยู่บนเตียง พอได้สติ สกุณา หันซ้ายหันขวาก่อนจะค่อย ๆ ก้าวขาลงจากเตียงนอนขนาดคิงไซต์ ออกจากห้องมาสำรวจคอนโดชัด ๆ อีกครั้ง เธอเดินมานั่งนิ่ง ๆ บนโซฟาด้วยหน้าตาที่หมดอาลัยตายอยาก เธอเองก็ไม่ใช่เด็กที่ไม่รู้ประสีประสาการที่พ่อให้เธอมาอยู่กับเจ้าหนี้คงไม่ได้ให้มาปัดกวาดเช็ดถูหรอก แต่ชีวิตของเธอรันทดถึงขั้นต้องมาเผชิญหน้ากับเรื่องบัดซบแบบนี้จริง ๆ หรอ

“ชื่ออะไร?”

สกุณาสะดุ้งตัวโยนทันทีที่ได้ยินเสียงจากบุคคลด้านหน้า เมื่อเห็นใบหน้าชัด ๆ ของเขาแล้ว ใบหน้าคมคายของบุคคลตรงหน้า ความสูงประมาณร้อยแปดสิบห้าเห็นจะได้ เสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่ที่ถูกสวมลวก ๆ กางเกงนอนสีเทาตัวโต กับทรงผมที่มองปราดเดียวก็รู้ทันทีว่าเพิ่งตื่น แต่พอทุกอย่างประทับอยู่บนร่างกายของผู้ชายคนนี้ กลับทำให้ดูดีอย่างไร้ที่ติ มันยิ่งทำให้สกุณาละสายตาไม่ได้เลยจริง ๆ

“นี่! ได้ยินที่ฉันถามไหมเนี่ย”

พอได้สติเธอก็ลุกพรวดออกจากโซฟามายืนข้าง ๆ ทันที ก่อนจะก้มหน้าตอบเบา ๆ

“สกุณา”

“ก็ไม่ได้เป็นใบ้นี่นา นึกว่าพ่อของเธอจะส่งคนใบ้มาให้ฉันซะละ” 

สกุณาได้แต่ยืนนิ่ง ๆ เพราะไม่รู้ว่าจะเริ่มทำอะไรจากตรงไหน เดิมทีจะออกมาทำความสะอาดห้อง แต่ทุกอย่างถูกทำความสะอาดจนเป็นระเบียบเรียบร้อย แม้แต่ฝุ่นสักเม็ดยังไม่มี จะทำอาหารก็เห็นแต่ในตู้เย็นมีแต่อาหารสำเร็จรูป ที่เอาเข้าไมโครเวฟห้านาทีก็ทานได้ มันเลยทำให้เธอไม่รู้จะทำอะไรดี จึงได้แต่เดินมานั่งทำใจที่โซฟากลางห้อง

“รู้ใช่ไหมว่ามาที่นี่ทำไม?”

“ค่ะ”

“แล้วเธอจะเริ่มใช้หนี้แทนพ่อของเธอเมื่อไหร่”

“เอ่อ..”

“เริ่มเลยไหม ตอนเช้า ๆ มังกรของฉันกำลังตื่นได้ที่”

“คือ..”

“เธอจะ เอ่อ ๆ คือ ๆ อีกนานไหม! หรือพ่อเธอส่งเธอมากวนประสาทฉันเล่น ๆ ฉันจะได้ส่งคนไปเก็บกวาด ลีลามากมันรำคาญ!”

“เปล่านะคะ เอ่อ คุณชื่ออะไรคะ?”

“ราชันย์ จำชื่อฉันไว้ให้ดี เวลาครางใต้ร่างฉันอย่าให้มีชื่อคนอื่นเข้ามาเด็ดขาด ฉันไม่ชอบ!”

ราชันย์ที่เริ่มหมดความอดทนกับบุคคลตรงหน้า เพราะเธอเอาแต่อ้ำ ๆ อึ้ง ๆ เขาจึงเลือกที่จะใช้น้ำเสียงดุดันกับสกุณาแทน สายตาที่มองเธออย่างเหยียดหยาม ผู้หญิงที่กล้าสวมชุดนอนออกมาจากบ้าน คงจะผ่านสนามรบมาอย่างนับไม่ถ้วน แสร้งทำสีหน้าท่าทางเหมือนหวาดกลัว นี่คงจะเป็นมารยาหญิงแบบที่ราชันย์เคยเจอมาแบบนับไม่ถ้วนสินะ

แต่ด้วยรูปร่าง หน้าตา ทรวดทรงองค์เอว เธอนั้นจัดอยู่ในประเภทที่สวยเลยทีเดียว และยิ่งตอกย้ำให้ราชันย์มั่นใจขึ้นเป็นไหน ๆ ว่าเธอไม่น่ารอดมาจนถึงทุกวันนี้แน่ ๆ มารยาดี ตีเนียน มาคอยดูกันว่าจะแสร้งทำไปได้อีกนานแค่ไหน

“รูปร่างแบบนี้คงผ่านสนามรบมาอย่างโชกโชนแล้วสินะ งั้นเรามาคุยกันเรื่องเงื่อนไขดีกว่า เงื่อนไขฉันง่ายมาก ภายในสามเดือนนี้ เธอต้องทำให้ฉันพอใจในทุก ๆ ด้าน ฉันถึงจะยกหนี้ทั้งหมดให้พ่อเธอ และเธอคงรู้ใช่ไหมว่าจำนวนเงินไม่ไช่น้อย ๆ จะให้แค่มานอนเป็นนางบำเรอบนเตียงสามเดือนแล้วหมดหนี้ก็คงไม่ได้ เตรียมใจไว้ด้วยล่ะและถ้าถึงกำหนดฉันจะคืนอิสระให้เธอ แต่! ภายในสามเดือนนี้เธอห้ามไปมั่วสุมกับคนอื่นเด็ดขาด! ไม่อย่างนั้นฉันจะเอาชีวิตพ่อเธอแทน”

“งั้น .. ฉันขอทำสัญญาเป็นลายลักษณ์อักษรได้ไหมคะ”

“หึ! ฉลาดดีนี่ ได้สิ! ฉันไม่มีปัญหา"