ทั้งสองคนนั่งคุยกันในห้องนั่งเล่นอยู่นาน พูดคุยในเรื่องต่าง ๆ ที่ห่างหายกันไปและไม่ได้เจอกัน คนตัวเล็กโผกอดชายหนุ่มครั้งแล้วครั้งเล่าอย่างไม่รู้จักเบื่อ จนเวลาล่วงเลยมาจนถึงดึก หญิงสาวนึกสงสัยขึ้นมาว่าทำไมเขาถึงหาเธอเจอ ชายหนุ่มนั่งมองใบหน้าหวานที่ไม่อาจละสายตาไปได้ และมองเธอกลับเมื่อเธอนั้นกลับมาจ้องเขาอีกครั้งเหมือนต้องการคำตอบบางอย่าง
“พี่หานาเจอได้ยังไงคะ” หญิงสาวถามด้วยความสงสัยก่อนจะมองจ้องเขาอย่างเอาคำตอบ
“พี่ให้เพื่อนช่วยหา แล้วก็ไปตามถามจากเพื่อน ๆ ของหนูค่ะ” ชายหนุ่มขยับตัวเข้าไปหาพร้อมกับโอบไหล่คนตัวเล็กเพื่อกอดเธออีกครั้ง
“พี่นี่เพื่อนเยอะนะคะ ความสามารถก็เยอะมากด้วย หนูชักสงสัยแล้วว่าพี่เป็นแค่เจ้าของร้านกาแฟจริง ๆ ใช่ไหม” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงติดตลกและขำออกมาเล็กน้อย
“ลองเดาดูสิ” ชายหนุ่มพูดขึ้นก่อนจะยิ้มออกมา แต่คนตัวเล็กกลับตัดบททิ้งเสียอย่างนั้น เขากำลังอยากแกล้งเธออยู่พอดี
“ไม่เดาค่ะ นาง่วงแล้ว ไปนอนดีกว่า” หญิงสาวลุกขึ้นพร้อมกับจะเดินออกจากห้องนั่งเล่น แต่เขากลับคว้าแขนเธอจนล้มลงมานั่งทับที่ตักเขา
“วันนี้พี่นอนด้วยนะคะ” เขาพูดขึ้นพร้อมกับกระชับวงแขนที่ประคองเธออยู
