“คุณอรฟื้นแล้ว.. ดื่มน้ำก่อนสักหน่อยนะครับ”
เมื่อรฤดีลืมตาขึ้นมาก็เห็นว่าเปรมนั่งมองเธออยู่ด้วยรอยยิ้มเมื่อเขาเห็นว่าเธอได้สติลืมตาขึ้นมาแล้ว
เขารีบลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วมาให้เธอดื่มด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความห่วงใยและท่าทางที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยนยามที่ได้จ้องมองเธอ
“อึก อึก.. ขอบคุณมากนะคะแล้วแผลของคุณ..”
เมื่อดื่มน้ำเสร็จเธอก็รีบกวาดสายตาไปมองที่แขนของชายหนุ่มซึ่งตอนนี้เค้าทำแผลเรียบร้อยแล้ว
“ไม่ต้องห่วงนะครับทำแผนเรียบร้อยแล้ว ถึงจะลึกไปหน่อยแต่อีกไม่กี่วันก็คงหายแล้วครับ”
“แผลลึกมากใช่ไหมคะ อรว่าแล้วเลือดไหลเต็มเลยเพราะอรแท้ๆ เลยขอโทษนะคะคุณเปรม”
“หึหึ ผมหยอกเล่นครับ แผลไม่ได้ลึกอะไรมากขยันกินยา ขยันล้างแผลไม่กี่วันก็หายแล้วครับ”
เมื่อได้ยินอย่างนั้นเธอก็รู้สึกโล่งใจมันรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ ที่มีคนต้องมาเจ็บตัวเพราะเธออย่างนี้บ่อยๆ
“คุณกำลังจะเดินไปไหนครับมืดๆ แบบนี้อันตรายถ้าคุณอรอยากได้อะไรบอกผมได้นะครับ”
ชายหนุ่มเปลี่ยนเรื่องคุยเมื่อเห็นว่าใบหน้าของเธอหมองลงไปอย่างเห็นได้ชัดคงจะนึกโทษตัวเองอยู่ในใจแน่นอน
“อรแค่จะเดินไปตลาดข้างหน้าเองค่ะไม่ได้อยากได้อะไรกะว่าจะไปเดินเล่นแต่เกิดเรื่องซะก่อน ถ้าคุณเปรมไม่มาช่วยออนต้องแย่แน่ๆ เลยค่ะ”
“บังเอิญผมมีธุระ ที่ร้านของรุ่นน้องแถวนี้พอดี กลางคืนแถวนี้ค่อนข้างจะอันตรายนะครับไม่ควรไปไหนมาไหนคนเดียวผมกลัวว่าคุณอรจะโชคดีอย่างวันนี้อีก”
เขานั่งตัวตรงจ้องมองใบหน้าสวยด้วยแววตาหนักแน่นจริงจังก่อนจะพูดออกมาโดยไม่ละสายตาไปจากเธอทำเอาหญิงสาวรู้สึกผิดจนไม่กล้าสบตาเขาขึ้นมาเสียดื้อๆ
“อรเข็ดแล้วแหละค่ะคงไม่มีครั้งต่อไปแล้วอ้อมกลัวจนเป็นลมไปเลยค่ะ”
“หึหึ ผมเชื่อครับ ต่อไป ถ้าคุณไม่รังเกียจบอกผมนะครับผมจะไปเป็นเพื่อนคุณอรเอง”
เปรมรีบใช้โอกาสนี้สร้างความประทับใจให้กับเธอในทันทีไม่มีโอกาสไหนจะเหมาะไปกว่านี้แล้วและก็ดูเหมือนว่าจะได้ผลดีเกินคาดมากทีเดียว
อรเกรงใจคุณเปรมจังเลยค่ะ
คำพูดคำจาของเธออ่อนลงจากเดิมอย่างเห็นได้ชัดทั้งน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มนวลรื่นหูขึ้น เป็นไหนๆ
“อย่าคิดมากไปเลยครับก็เราเป็นเพื่อนกันนี่”
เมื่อเขาเอื้อนเอ่ยถึงจุดยืนของความสัมพันธ์ระหว่างเขาและเธอชัดเจนอรฤดีก็ยิ้มออกมาให้กับเขามันเป็นรอยยิ้มที่เขาไม่เคยเห็นและไม่เคยได้รับจากเธอมาก่อนทำเอาตอนนี้หัวใจของเขาเต้นรัวแถมยังรู้สึกดีสุดๆ ไปเลย … ให้ตายเถอะการเจ็บตัวครั้งนี้มันคุ้มค่ามากจริงๆ
“งั้นคุณอรนอนพักต่ออีกสักหน่อยนะครับ ดูหน้ายังเพลียๆ อยู่เลยเดี๋ยวผมเฝ้าเอง”
“แล้วคุณเปรมล่ะคะ กลายเป็นว่าคนป่วยต้องมาเฝ้าคนไม่ป่วยซะอย่างนั้นอรนี่ไม่ได้เรื่องเลย”
“ผมเป็นผู้ชายนะครับชินกับเรื่องเตะต่อยอยู่แล้วคุณอรไม่ต้องเป็นห่วงนอนพักผ่อนเถอะครับ”
ไม่รู้ทำไมคำพูดของเปรมทำให้อยู่ๆ ก็นึกถึงใครอีกคนที่ชอบพูดแบบนี้เหมือนกันขึ้นมาแล้วก็อดนึกถึงไม่ได้ป่านนี้เค้าจะทำอะไรอยู่นะหรือว่าอาจจะดีใจที่เธอไม่ได้อยู่ตรงนั้นก็ได้..
คิดแล้วก็เหนื่อยที่จะหาคำตอบเธอก็เพลียจริงๆ นั่นแหละเอาไว้ดีขึ้นแล้วค่อยกลับไปหาก็แล้วกัน อืม… ทั้งความเหนื่อยล้าและความสบายใจที่ถาโถมเข้ามาทำให้เธอหลับสนิทลงได้อย่างง่ายดาย โดยที่มีเปรมคอยชำเรืองมองอยู่เป็นระยะๆ
ไม่คิดเลยว่าโอกาสดีๆ จะมาถึงเร็วขนาดนี้ภาพที่เธอนอนหลับตรงหน้านี้มันทำให้เขารู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกมันจะดีแค่ไหนนะถ้าหากว่าเธอกำลังแบบนี้อยู่ในบ้านของเขา บนเตียงของเขาได้ตื่นนอนมาพร้อมๆ กัน ได้ใช้ชีวิตร่วมกัน…
ข้อความ
“คุณอยู่ที่ไหน”
“อรฤดีคุณอยู่ที่ไหน”
ข้อความที่ถูกส่งจากจอมทัพไร้การตอบกลับใดๆ นั้นยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงแต่ก็ไม่รู้ว่าจะไปหาเธอที่ไหน แต่ก็คงจะงอนกลับบ้านไปแล้วแน่ๆ ใบหน้าหล่อถอนหายใจออกมาให้กับความโง่เขลาและความรู้สึกผิดของตัวเองเห็นทีว่าเขาคงจะต้องทำเรื่องนี้ให้ถูกต้องและชัดเจนแล้วสักที
นี่ก็ดึกมากแล้วดูเหมือนว่าคืนนี้คงต้องนอนเหงาๆ อยู่คนเดียวซึ่งนั่นก็สมควรแล้วนี่.. เมื่อนอนคิดทบทวนเรื่องราวต่างๆ มากมายที่เกิดขึ้นแล้วก็ค่อยๆ หลับตาลง…
ที่ห้องของอรฤดีในโรงพยาบาลเช้าวันต่อมา
“ก๊อกๆๆ”
“อาหารมาส่งค่ะ”
เสียงเคาะประตูดังขึ้นปลุกให้หญิงสาวตื่นมาพบกับเช้าวันใหม่ที่วันนี้นั้นแปลกไปตรงที่ใบหน้าที่เธอเห็นเป็นคนแรกนั้นคือเปรมไม่ใช่คนที่คุ้นเคยในช่วงหลายวันที่ผ่านมา
“คุณเปรม..”
เธอมองตามแม่บ้านที่ยกถาดอาหารใหญ่โตเข้ามาด้วยรอยยิ้มแถมกลิ่นหอมๆ ยังทำให้เธอรู้สึกหิวขึ้นมาในทันที
“หลับสบายไหมครับ ผมเห็นว่าสายแล้วคุณคงจะหิว”
“หอมมากเลยค่ะ งั้นอรเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ”
เรื่องอื่นเอาไว้ก่อนแล้วกันตอนนี้กระเพราะเธอต้องการอาหารเข้าไปแล้ว เธอรีบโดดลงจากเตียงไปล้างหน้าแปลงฟันก่อนจะออกมานั่งที่โต๊ะโดยมีเปรมนั่งรออยู่ก่อนแล้ว
“หืม มีแต่ของน่าทานทั้งนั้นเลยค่ะ”
ใบหน้าสวยยื่นหน้าไปสูดดมกลิ่นหอมที่ตีเข้าจมูกมา ทำชายหนุ่มอดยิ้มให้กับท่าทางของเธอเสียไม่ได้
“ทานให้เต็มที่เลยนะครับ ดีต่อสุขภาพทุกอย่างเลย”
“งั้นทานกันเถอะค่ะ อรหิวจะแย่แล้ว”
“หึหึ ครับ”
ถ้านี่คือเรื่องจริงโดยที่ไม่ใช่แค่วันพรุ่งนี้ทุกอย่างก็เลือนลางหายไปคงจะดี .. เธอจะมีความสุขเหมือนเขาหรือเปล่านะ
เปรมมองคนสวยที่นั่งฝั่งตรงข้ามทานมื้อเข้าอย่างอิ่มอกอิ่มใจ ถึงแม้จะรู้ว่าอีกไม่กี่นาทีข้างนี้เธอก็จะต้องไปจากเขาแล้ว
.
.
“ขอบคุณคุณเปรมมากเลยนะคะที่ช่วยเหลืออรแล้วก็ยังดูแลอรอย่างดีอีก”
“ผมยินดีครับก็อย่างที่ผมเคยบอกกับคุณอร..ผมยังยืนยันคำเดิมนะครับ”
สายตาคมจ้องมองหญิงสาวที่เขาหลงรักตั้งแต่แรกเจอด้วยความห่วงหาอาทรทุกอย่างที่เขาแสดงออกมาต่อหน้าเธอมันคือเรื่องจริงที่ออกมาจากความรู้สึกของเขาโดยไม่มีอะไรแอบแฝงได้เพียงแต่หวังว่าเธอจะรู้บ้างสักเล็กน้อยก็ยังดี
“ถ้างั้นอรขอตัวก่อน ขอให้แผลหายเร็วๆนะคะ”
เมื่อบรรยากาศเริ่มอึดอัดหญิงสาวจึงเอ่ยลาเพราะไม่อยากจะทำร้ายน้ำใจของเขาด้วยคำพูดไปมากกว่านี้
“แล้วพบกันใหม่ครับ”
เขายืนมองด้วยเดินจากไปจนลับสายตาก็มีรถยนต์คันหรูสีดำแล่นมาจอดตรงหน้าร้านแล้วชายหนุ่มขึ้นรถไป
“เป็นไงบ้างครับนาย ราบรื่นดีไหมครับ”
คนสนิทของเปรมที่คอยเป็นมือเป็นเท้าทำเรื่องต่างๆ แทนเขาเอ่ยถามยิ้มๆ เมื่อเห็นว่าเจ้านายของตัวเองดูมีความสุขแตกต่างจากทุกวัน
“ดี .. ดีเกินคาดเลยเอ็งทำได้ดีมาก”
ไม่มีเสียงตอบรับหรือคำพูดใดๆ อีกมีเพียงแต่รอยยิ้มบนใบหน้าคมคร้ามของเขาเพียงเท่านั้นที่บ่งบอกอารมณ์ของเขาในตอนนี้ได้เป็นอย่างดี
