“อู๋โยว แมลงสุดที่รักของท่าน”
ตอนกลับไปในกระโจม เป่ยเฉินหยวนมองเห็นเวินซื่อที่ผสมยาเสร็จแล้วทันที
นางต้มยาหม้อแรกเสร็จแล้ว คิดว่าอีกเดี๋ยวจะลองดูสรรพคุณด้วยตัวเอง
ตอนเป่ยเฉินหยวนกลับมา นางกำมือป้องริมฝีปากกระแอมเสียงค่อย ไม่กล้าบอกว่าเมื่อครู่ตัวเองแอบฟัง
หลังจากรับแมลงน้อยจากมือเป่ยเฉินหยวน นางอดไม่ได้จึงเอ่ยถาม “ท่านจับตัวหญิงสกุลฟ่านทั้งอย่างนี้เลยหรือ?”
“นางมาถึงประตูบ้านด้วยตัวเอง ไม่จับก็เสียเปล่า”
เป่ยเฉินหยวนพูดอย่างไม่เคอะเขิน
เวินซื่อได้ยินดังนั้นหันมองเขาแวบหนึ่ง
เมื่อสังเกตเห็นการกระทำของนางเป่ยเฉินหยวนนิ่งไปครู่หนึ่ง “ทำไมข้าเช่นนี้? หรือท่านรู้จักหญิงสกุลฟ่าน อยากขอร้องแทนนางหรือ?”
เวินซื่อรีบส่ายหน้า “ไม่รู้จัก และยิ่งไม่ขอร้องแทน”
“ถ้าอย่างนั้นท่าน...?”
“แค่ก เพียงแต่คิดไม่ถึง ต่อหน้าสาวงาม ท่านอ๋องของพวกเรา ไม่ไหวติงเลยแม้แต่น้อย”
เวินซื่อยิ้มตาหยี แล้วหยอกล้อเขา
กลับนึกไม่ถึงว่าเป่ยเฉินหยวนที่ได้ยินคำพูดนี้กลับทำหน้าแปลกใจ เขาเอ่ยถาม “สาวงามที่เจ้าว่าคือหญิงสกุลฟ่านหรือ?”
“ย่อมเป็นนางแน่นอน นอกจากนางยังมีคนอื่นอีกหรือ?”
เวินซื่อย้อนถามเช่นนี้
นางไม่ได้
