“หุบปาก!”
ฟ่านซิ่วซิ่วที่ถูกจี้จุดใจดำสีหน้าโมโหขึ้นมาทันที ถลึงตาอย่างเอาเรื่องใส่ฟ่านจุ้ยแวบหนึ่ง “ที่ข้าต้องเข้ามาอยู่ที่นี่ นั่นเพราะเหตุสุดวิสัยเล็กน้อยเท่านั้น มีเวลาห่วงใยคนอื่นอยู่ที่นี่ สู้กลับไปเป็นห่วงตัวเองเถอะ”
ขณะที่ฟ่านซิ่วซิ่วพูดเหลือบมองเหรินจื้อหลังฟ่านจุ้ยแวบหนึ่ง แล้วแค่นหัวเราะ “เพราะอย่างไรบิดาของข้าไม่เหมือนพ่อที่ไร้ประโยชน์ของเจ้าหรอก”
นางเชื่อว่าอีกไม่นาน บิดาต้องมารับนางอย่างแน่นอน
สายตาเยือกเย็นของฟ่านจุ้ยจ้องมองนาง “หากเจ้ากล้าพูดสิ่งใดที่เชื่อมโยงข้ากับเดรัจฉานนี่แม้แต่คำเดียว เชื่อหรือไม่ ไม่ต้องรอให้บิดาเจ้ามา ข้าจะส่งเจ้าไปลงนรกที่นี่เลย”
“เจ้ากล้าหรือ!”
สายตาของฟ่านซิ่วซิ่วไม่กลัวเขาแม้แต่น้อย
“หากคุณหนูอย่างข้าเป็นอะไรไปแม้แต่นิดเดียว ท่านย่ากับท่านพ่อของข้าไม่ปล่อยเจ้าแน่ อีกอย่างต่อให้ข้าต้องตายก็ลากเจ้าไปลงนรกด้วย ไม่เชื่อเจ้าก็ลองดูได้เลย”
ฟ่านจุ้ยโหดเหี้ยม แต่คนสกุลฟ่านใครบ้างไม่โหดเหี้ยม?
หากนางกลัวฟ่านจุ้ยจริง เช่นนั้นนางคงไม่ได้เป็นคุณหนูรองสกุลฟ่าน
เพราะอย่างไรในสกุลฟ่าน พวกที่ขี้ขลาดตาขาวหลายคนนั้นได้ตายไปนานแล้ว
ฟ่านจุ้ยที่ถูกขังอ
