16 : ชายแดนเมืองเหลียง   

16 : ชายแดนเมืองเหลียง      

          ซุนต้าหลงได้ขอกำลังทหารจากอำเภอฉือเพิ่ม เนื่องจากคนของเขาได้รับบาดเจ็บหลายคน ที่ล้มตายก็นับสิบกว่าคน ก่อนหน้าเขาได้ให้หมอประจำอำเภอ มารักษาเหล่าทหารคุ้มกันแล้ว แต่บางคนไม่สามารถเดินทางต่อได้อีกหลายวัน เขาจำต้องให้หมอรักษานักโทษที่บาดเจ็บ จากการต่อสู้กับโจรป่าด้วย ไม่เช่นนั้นคนพวกนี้คงได้ตายกลางทางเสียก่อน

          หากตายเพราะเหตุสุดวิสัยคงไม่เป็นไร แต่เกิดตายเพราะเขาเพิกเฉยไม่รักษาอาการบาดเจ็บ เกรงว่าเรื่องจะปิดบังเบื้องบนเอาไว้ไม่ได้ แต่ก็ยังมีนักโทษนับสิบคนที่บาดเจ็บหนัก เดินทางไกลต่อจากนี้ค่อนข้างอันตราย จึงเพิ่มรถม้าไร้หลังคาสามคันให้คนเหล่านั้นได้นั่งไป

          ขบวนนักโทษออกเดินทางกันอีกครั้ง คราวนี้ไม่ได้เกิดเหตุร้ายอันใดขึ้น อีกทั้งคนตระกูลหยาง ไม่จำเป็นต้องล่ามโซ่ตรวนอีกต่อไป ในแต่ละวันพวกเขาเดินทางถึงจุดหมายโดยไร้อุปสรรคใด ทว่าหลังผ่านไปสองวัน คนบาดเจ็บหนักไม่ได้รับการรักษาอย่างต่อเนื่อง เริ่มมีอาการไม่สู้ดี ซุนต้าหลงกลับไม่ยอมให้หมอที่ติดตามเขา มาดูอาการให้คนป่วย

          คนเจ็บหนักนั้นมีทั้งคนตระกูลหลินและตระกูลหยาง ญาติของพวกเขาต่างไปคุกเข่าขอร้องซุนต้าหลง แต่เขากลับทำเพียงสะบัดแขนเสื้อใส่ แล้วให้ทหารคุ้มกันไล่ออกไปให้พ้นสายตา หลินซือเยว่ทนเห็นคนตายต่อหน้าไม่ได้ นางให้เผิงฉือหยิบกระเป๋ายากับอุปกรณ์การรักษาไปกับนาง

          “คุณหนูรองได้โปรดช่วยลูกชายของข้าด้วย” บ่าวหญิงชราที่อยู่รับใช้คนบ้านใหญ่ ถึงกับคุกเข่าขอร้องหลินซือเยว่

          “คุณหนูหลินช่วยน้องชายข้าด้วย” บุรุษผู้นี้คำนับให้นาง เขาเป็นทหารของตระกูลหยาง จากนั้นคนอื่น ๆ ก็เข้ามาขอร้องนาง จนเสียงดังกลบกันไปหมด

          หลินซือเยว่ปรายตามองพวกเขาแต่ละคน หากช่วยแค่คนดีคงไม่จบไม่สิ้น ช่วยก็ต้องช่วยทั้งหมด ใครจะดีเลวก็ปล่อยให้เป็นเรื่องของโชคชะตาก็แล้วกัน “ลุกขึ้นเถอะ ข้าจะดูอาการให้พวกเขาเอง แต่ข้าไม่รับปากว่าจะช่วยได้มากน้อยเพียงใด” นางเอ่ยเพียงเท่านั้นก็เดินไปดูบริเวณที่คนเจ็บพักอยู่

          นางหายเข้าไปในนั้นราวสองเค่อ ก่อนกลับออกมาพร้อมกระดาษยื่นให้เผิงฉือ นำไปให้จี๋ไห่ มีหรือจี๋ไห่จะกล้าปฏิเสธ เพราะหลินซือเยว่นอกจากจะมอบเงินซื้อยารักษาแล้ว หนนี้นางยังมอบเงินให้เขาอีกด้วยยี่สิบตำลึง นี่ไม่ใช่เงินน้อย ๆ เลย ไม่รับก็โง่แล้ว ตอนที่เอายากลับเขาก็ลักลอบเข้ามาอย่างเงียบ ๆ

          หลินซือเยว่บอกให้ญาติของผู้ป่วย ช่วยกันต้มยาสมุนไพรเหล่านี้ และแจกจ่ายให้ทุกคนได้ดื่ม จากนั้นก็สอนวิธีการทำแผลให้พวกเขา พร้อมกับมอบยากับผ้าพันแผลไว้ให้ กำชับให้เปลี่ยนผ้าใส่ยาทุกวัน พร้อมกับกินยาต้มจนกว่าอาการจะหายดี นางคำนวณเรื่องยาได้มามากพอ แม้ไม่ได้ดีขึ้นในทันตาแต่ไม่เลวร้ายลงไปกว่าเดิมแน่

          “พวกท่านจงทำเงียบ ๆ อย่าส่งเสียงดัง เป็นไปได้ก็ต้มยาล้างแผลยามฟ้ายังไม่สว่าง เข้าใจหรือไม่” คำกำชับนี้ค่อนข้างเคร่งเครียดและจริงจัง เหล่าญาติคนเจ็บทั้งหลายรีบผงกศีรษะรับทราบ

          แน่นอนว่าต่อให้พวกเขาทำเงียบ ๆ ก็ไม่ได้รอดพ้นสายตาของคนในตระกูลไปได้ พวกเขาต่างสรรเสริญหลินซือเยว่ว่านางมีคุณธรรมช่วยเหลือผู้อื่น บางคนก็ว่ารถม้าของนางคงขนหยูกยาและเครื่องมือการรักษามาเยอะ ถึงได้สามารถแจกจ่ายยาให้คนเจ็บทั้งหมดนี้ได้

          “ข้าว่านางไม่เห็นหัวข้ากับเจ้าแล้วล่ะเจ้าใหญ่ ให้ไปเรียกเจ้ารองกับเมียมาหาข้าเดี๋ยวนี้ !” ฮูหยินเฒ่าโกรธจนไม่รู้จะระบายออกอย่างไร หลานสาวบ้านรองของตน ไม่เคยไยดีตัวเองไม่มาทักถามความเป็นอยู่ กลับหน้าใหญ่ใจโตไปรักษาคนเจ็บพวกนั้น

          “ท่านแม่เยว่เอ๋อร์ก็แค่รักษาคนเจ็บไปตามอาการ ข้าว่าเรื่องนี้ไม่ได้เลวร้ายอันใด อีกอย่างคนตระกูลหลินก็ได้รับความช่วยเหลือจากนางเหมือนกัน นางไม่ได้แยกแยะเสียหน่อย”

          “แต่นางแบ่งปันของสำคัญให้คนนอก !” ความเห็นแก่ตัวของฮูหยินเฒ่านั้น ดูจะยิ่งชัดเจนขึ้นเรื่อย ๆ หลินเฉินหันไปมองหน้าบุตรชายของตนเองเล็กน้อย

          “ท่านย่าเยว่เอ๋อร์อยู่อารามเต๋ามาสิบปี ไม่มีใครอบรมสั่งสอนนาง ท่านย่าก็อย่าถือสานางเลยขอรับ ตอนนี้เรากำลังอยู่ในช่วงเนรเทศ หากท่านเรียกท่านอารองมาสั่งสอนเรื่องนี้ คนอื่นจะหาว่าพวกเราไม่รู้จักสำเหนียกตนเองนะขอรับ” หลินจางเหว่ยได้รับสายตาขอร้องจากบิดา เขาจึงต้องเค้นหาเหตุผลขึ้นมาอ้าง

          ยามนี้ท่านย่าของเขายังจะหาเรื่องเด็กรุ่นหลานอีก นี่ไม่ใช่ต่างคนต่างอยู่หรอกหรือ หลินจางเหว่ยไม่เหมือนมารดากับน้องสาว เขาค่อนข้างมองภาพรวม ได้ดีกว่าเหล่าสตรีเรือนหลัง

          “พี่ใหญ่เหตุใดต้องเข้าข้างคนอื่นด้วย” หลินจื่อรั่วรู้สึกไม่พอใจแม้แต่น้อย

          “จื่อรั่วหากเจ้าไม่รู้จักสงบเสงี่ยม จะใช้ชีวิตที่ชายแดนได้อย่างไร เจ้ารู้หรือไม่ว่าสตรีที่ถูกเนรเทศไปชายแดน ต้องทำอะไรบ้าง” หลินจางเหว่ยขึงตามองน้องสาว ที่ยังไม่รู้ว่าชะตากรรมของตัวเองเมื่อถึงชายแดน

          “พี่ใหญ่ !”

          “พอเถอะ นี่มันยามใดแล้วทำไมถึงไม่สามัคคีกัน” หลินเฉินรู้จักนิสัยใจคอของบุตรชายบุตรสาวของตนเองดี คนหนึ่งฉลาดสุขุมรอบคอบ อีกคนยังไร้เดียงสาแต่ดื้อรั้นเป็นที่หนึ่ง ตอนแรกคิดว่าพอออกเรือนไปแล้ว คงทำให้หลินจื่อรั่วกลายเป็นผู้ใหญ่ขึ้นได้ แต่ใครจะคิดว่าเคราะห์ร้ายมาเยือนกะทันหัน

          สองพี่น้องต่างหันหน้าหนีกันไปคนละทาง กระทั่งฮูหยินเฒ่าก็สงบปากในทันใด

          สถานการณ์กลับมาเป็นปกติ หิมะตกน้อยลงแต่ยังมีอยู่ระหว่างการเดินทาง หลินซือเยว่ไม่กินอาหารจากทางการแล้ว นางให้เผิงฉือนำอาหารที่อยู่บนรถม้า ออกมาทำกินได้เลย ส่วนหยางห่าวหรานอาการหายดีแล้ว สามารถเดินทางร่วมกับทุกคนได้ ไม่ต้องนอนอยู่บนรถม้าอีกต่อไป

          “คุณหนูหลินข้าต้องขอบใจเจ้ามาก” พอหายจากอาการเจ็บป่วย หน้าตาถูกเช็ดทำความสะอาด ผมเผ้าถูกมารดาช่วยหวีรวบ ทำให้หลินซือเยว่ได้เห็นใบหน้าเขาชัดเจนกว่าทุกวัน คิ้วหนาเข้มกำลังดี จมูกโด่งได้รูป ริมฝีปากบางเฉียบ ทว่าวาสนาเรื่องคู่ครองไม่สู้ดีนัก

          “คุณหนูลิน” หยางห่าวหรานไม่คิดว่า แม่นางน้อยผู้นี้จะจ้องมองเขา ด้วยสายตาลุ่มลึกราวกับจะทะลุทะลวง เข้าไปในจิตวิญญาณของเขาได้

          หลินซือเยว่รู้สึกตัวว่ามองเขาจนเกินงาม “ข้าขออภัยท่านด้วย”

          “ดูสองคนนี้สิเหตุใดถึงเรียกแทนกันห่างเหินเช่นนั้น”

          “ท่านป้าจู” หลินซือเยว่โค้งศีรษะให้นางหนึ่งที

          “เยว่เอ๋อร์เจ้าก็เรียกว่าพี่ห่าวหรานสิ ห่าวรานเองก็เรียกน้องว่าเยว่เอ๋อร์ ข้าพูดถูกหรือไม่จินเยว่” จูฮูหยินหันไปหามารดาของหลินซือเยว่

          “มิผิดเจ้าค่ะพี่ฮุ่ยชิว”

          สองครอบครัวได้ทำการรู้จักกันอย่างเป็นทางการอีกครั้ง ดีที่พวกเขาแนะนำตัวแค่ครอบครัวของหยางห่าวอู๋ หากให้แนะนำทั้งตระกูลคงไม่ไหวแล้วเหมือนกัน

          ตระกูลหลินนับสามสิบกว่าชีวิต ตอนนี้เหลืออยู่ยี่สิบกว่าคนเท่านั้น ฝ่ายตระกูลหยางนั้นเหลือเพียงสิบกว่าคน เหตุที่ตระกูลทั้งสองถูกเนรเทศน้อยคน เพราะทางการเอาผิดเฉพาะบ่าวไพร่ที่ใช้แซ่ของตระกูล ส่วนบ่าวไพร่คนไหนที่ไม่ได้แซ่ของตระกูล ก็จะถูกปล่อยตัวไป แม่นมของเถียนฮูหยินจึงรอดพ้นไปด้วย ฝ่ายคนในตระกูลที่แยกบ้านออกไปแล้ว มิมีความผิดเช่นเดียวกัน จำนวนคนจึงเหลือเพียงตระกูลละสิบยี่สิบคนเท่านั้น

          กำแพงเมืองเหลียง

          เมืองเหลียงเป็นเมืองชายแดนทิศเหนือของแคว้นจิ้น ซึ่งเป็นเขตแดนต้องเฝ้าระวังอยู่ตลอดเวลา มีข้าศึกจ้องจะโจมตีอยู่ทุกวัน กองทัพทหารชายแดนแห่งนี้จึงเข้มงวดเป็นอย่างมาก เมืองเหลียงเพิ่งสงบศึกได้เพียงห้าหกปีเท่านั้น เป็นช่วงที่ไม่สามารถผ่อนปรนได้แม้แต่น้อย

          ธงประจำเมืองเหลียงเป็นรูปนกอินทรีสีโลหิตเข้ม กำลังโบกไสวอยู่บนกำแพง ด้านหน้าประตูทางเข้ามีแม่ทัพเหลียนเฉินจิ่นในวัยสี่สิบแปดปียืนรออยู่ แม่ทัพเหลียนรู้ว่านักโทษที่ถูกเนรเทศมานั้น อดีตคือแม่ทัพตระกูลหยางผู้เลื่องชื่อ แม้ไม่เคยได้พูดคุยกันมาก่อน แต่ไม่อาจประมาทฝีมือการหลบหนีของอีกฝ่ายได้ จึงมาดูแลการส่งมอบตัวนักโทษด้วยตนเอง

          “ข้าคือรองแม่ทัพซุนต้าหลง ผู้นำคุ้มกันขบวนนักโทษมาส่งมอบให้ท่านแม่ทัพเหลียนขอรับ” ซุนต้าหลงยามอยู่ต่อหน้าพญาอินทรีเช่นแม่ทัพเหลียน เขาไม่มีท่าทางโอหังเลยสักนิด กำหมัดคำนับด้วยความนอบน้อม

          หลินซือเยว่คิดว่า คนผู้นี้ช่างอยู่เป็น

          “ลำบากรองแม่ทัพซุนแล้ว เชิญเข้าพักในจวนที่ข้าเตรียมไว้ให้ก่อนเถอะ” แม่ทัพเหลียนผายมือเชิญเขา จากนั้นมีคนนำทางทหารคุ้มกันนักโทษ ไปยังจวนที่พักของทางการ เป็นอันหมดหน้าที่ของพวกเขาแล้ว คงพักอยู่ที่เมืองเหลียงสองสามวันค่อยเดินทางกลับเหมืองหลวง

          นักโทษทั้งหมดถูกต้อนเข้าไปในค่ายทหารเมืองเหลียง พวกเขาถูกคุมขังเอาไว้ในคุกทหาร แยกเป็นชายหญิง เพื่อรอคอยคำสั่ง ว่าใครได้รับหน้าที่ทำงานอะไรในค่ายแห่งนี้

          “ท่านแม่ข้ากลัว” หลินจื่อรั่วตัวสั่นงันงก คุกทหารไม่เหมือนคุกในเมืองหลวง ทั้งสกปรกและกลิ่นเหม็นสาบรุนแรง

          มารดาของนางทำได้เพียงแค่กอดบุตรสาวเอาไว้แน่น ๆ ฮูหยินเฒ่ายามนี้ได้แต่มองลูกสะใภ้กับหลานสาวด้วยสายตาเหม่อลอย บุตรชายทั้งสองกับหลานชายและเหลน ถูกแยกไปไว้อีกฝั่ง มีเขตรั้วกั้นกลางพร้อมทหารเฝ้ายาม ไม่สามารถผ่านไปมาหากันได้

          จูฮูหยินกับคนตระกูลหยาง แทบจะมานั่งรวมตัวกับบ้านของเถียนฮูหยิน หลินซือเยว่แยกตัวออกมาจากทุกคน นางนอนพิงกำแพงคุกแล้วหลับตาลง ความเหนื่อยล้าจากการเดินทาง ทำให้นางไม่มีแรงมาคิดเรื่องอื่นในยามนี้ เผิงฉือเหมือนจะเข้าใจเรื่องการหลับนอนของนาง รีบหาผ้าห่มในกระเป๋าเป้มาคลุมตัวให้

          จูฮูหยินมองการกระทำของเผิงฉือ แล้วหันกลับมามองสองแม่ลูกตระกูลหลิน มองเห็นสายตาแห่งความเสียใจของคนเป็นแม่ จึงเอื้อมมือไปจับมือของเถียนฮูหยินแล้วตบปลอบเบา ๆ

          เถียนฮูหยินเอ่ยเสียงค่อย “เผิงฉือเลี้ยงเยว่เอ๋อร์มาเป็นสิบปี ข้าจะไปเทียบอันใดกับนางได้”

          จูฮูหยินพยักหน้าลงคล้ายเข้าใจ นางไม่อาจถามไถ่ให้มากความได้

          “ท่านแม่เราต้องอยู่ในคุกทหารนี่ไปตลอดชีวิตเลยรึ” คำถามของหลินซูฮวาทำให้สตรีหลายคนในห้องขังนึกหวาดผวา ต่างก็ไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง

          จูฮูหยินย่อมรู้เรื่องนักโทษสตรีที่ถูกเนรเทศมาชายแดนดีกว่าใคร แววตาของนางเคร่งขรึมลงในทันที สตรีสูงวัยกับเด็ก ๆ คงให้ทำงานทั่วไปในค่าย ทว่าสตรีที่ยังสาวอยู่นั้นกลับมีชะตาเลวร้าย ต้องกลายเป็นของเล่นของเหล่าทหารในค่าย