หลายวันต่อจากนั้น หลี่เหว่ยและจางลู่หลินก็เดินทางกลับมาถึงเมืองหลวง เหล่าขุนนางที่ทราบข่าวล้วนตื่นตระหนกเป็นอย่างมาก โดยเฉพาะจวนตระกูลมู่ แม่ทัพใหญ่มู่ถึงกับกัดฟันกรอด นี่มันเรื่องใดกัน เห็นอยู่ชัดๆว่าไร้วี่แววว่าหลี่เหว่ยจะรอดชีวิต แต่เหตุใดจึงกลับมาได้อย่างปลอดภัยเช่นนี้กันเล่า
ฮ่องเต้หลี่เจี้ยนและสวีฮองเฮาดีใจจนน้ำตาไหล สวีฮองเฮากอดบุตรชายและลูกสะใภ้ด้วยความตื้นตันใจ จางลู่หลินเองก็ดีใจที่ได้พบพ่อแม่สามีอีกครั้ง
"ได้ยินว่าเจ้าได้รับบาดเจ็บจนดวงตาใช้การไม่ได้ชั่วขณะ ไม่ต้องกังวลนะ ยามนี้กลับมาเมืองหลวงแล้ว ต่อให้ต้องตามหาท่านหมอเทวดามารักษาเจ้า แม่ก็จะทำ"
"ขอบพระทัยเพคะเสด็จแม่"
จางลู่หลินเอ่ยขอบคุณด้วยความซาบซึ้งใจ
"ลู่หลิน"
จางลู่หลินพลันชะงักไปชั่วขณะ นางจำได้ว่าเสียงนี้คือเสียงของราชครูจาง บิดาของนางนั่นเอง หญิงสาวหันไปมองตามเสียง ราชครูจางดีใจจนน้ำตาไหล เขาคว้าจับมือบุตรสาวและสำรวจมองนางอย่างละเอียด รู้สึกปวดใจที่จางลู่หลินได้รับบาดเจ็บ ก่อนหน้านี้เขาส่งคนออกตามหานางแต่กลับไม่พบ เขาถึงกับกินไม่ได้นอนไม่หลับเพราะห่วงนาง ยามนี้ร่างกายจึงซูบผอมไปไม่น้อย
"ท่านพ่อ ข้าคิดถึงท่านเจ้า
