“หากเชื้อพระวงศ์และขุนนางผู้มีบรรดาศักดิ์ทุกท่านคิดได้เช่นพระชายาองค์รัชทายาท เช่นนั้นแล้ว แผ่นดินต้าเซี่ยก็จะมั่นคง ภูผาสายน้ำก็จะเขียวชอุ่มตลอดไป!”
ฉู่เฟยพลันพูดไม่ออกไปชั่วขณะ ใบหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ!
นางไม่คาดคิดว่าฮองเฮาหลินที่ปกติแล้วดูอ่อนโยนและมีเมตตา พอถึงคราวโต้เถียงกลับดุดันก้าวร้าวถึงเพียงนี้!
ฉู่เฟยกล่าวด้วยน้ำเสียงหนักแน่น “ต่อให้ต้องสละชีพหลั่งเลือดเพื่อต้าเซี่ย! ก็ไม่ถึงคราวของพระชายาองค์รัชทายาทที่ต้องออกโรงเอง!”
“การออกรบสังหารศัตรูนั้นเป็นเรื่องที่บุรุษควรทำ! นางเป็นเพียงสตรี ก็ควรจะอยู่ในวังปรนนิบัติสามีเลี้ยงดูบุตร ไม่ใช่การออกไปสนามรบ หากพวกชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือเห็นเข้า จะไม่หัวเราะเยาะว่าต้าเซี่ยของเราไม่มีบุรุษที่เก่งกล้าหรอกหรือเพคะ?”
ฮองเฮาหลินแค่นหัวเราะอย่างเย็นชา “น่าขันสิ้นดี! ผู้ใดบอกเจ้าว่าการสร้างผลงาน การรบราฆ่าฟันเป็นเรื่องของบุรุษเท่านั้น? เหตุใดสตรีจึงทำไม่ได้! เหตุใดการเป็นสตรีจึงไม่สามารถออกรบเพื่อบ้านเมือง สังหารศัตรูสร้างผลงานได้!”
“หรือเจ้าจะบอกว่าบุรุษนั้นเก่งกาจกว่าสตรีโดยกำเนิดงั้นรึ?”
“หากเป็นดังที่ฉู่เฟยกล่าว เช่นนั้นแล้วสตรีท
