ฮ่องเต้หวู่ขมวดคิ้วเล็กน้อย เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าสั่งเจ้าไว้อย่างไร? เรื่องแค่นี้เจ้าก็ทำไม่ได้! องค์รัชทายาทตัวเป็นๆ ทั้งคน เจ้ากลับเฝ้าไว้ไม่อยู่!”
เขาทราบดีอยู่แล้วว่าองค์รัชทายาทคงไม่ยอมเชื่อฟังง่ายๆ จึงได้ส่งเว่ยซวินไปคอยจับตาดูโดยเฉพาะ
แต่ไม่คิดว่าถึงทำเช่นนี้แล้ว ก็ยังปล่อยให้องค์รัชทายาทหนีไปได้!
เว่ยซวินคุกเข่าอยู่บนพื้น ตัวสั่นเทา “องค์รัชทายาท กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ...”
ฮ่องเต้หวู่ตรัสด้วยเสียงเคร่งขรึม “แค่รู้ว่าผิดจะมีประโยชน์อันใด? ตอนนั้นเหตุใดจึงไม่ไล่ตามไป?”
เว่ยซวินกล่าวด้วยเสียงสั่นเครือ “ฝ่าบาท รถม้าขององค์รัชทายาทนั้นเร็วเกินไปจริงๆ พ่ะย่ะค่ะ กระหม่อมไล่ตามไม่ทันเลย...”
ฮ่องเต้หวู่ทรงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วตรัสว่า “ช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี!”
“ถ่ายทอดคำสั่งของข้าออกไปบัดเดี๋ยวนี้! ไม่ว่าอย่างไรก็ห้ามให้หลี่หลงหลินไปยังแนวหน้าเด็ดขาด ส่งคนไปตามตัวหลี่หลงหลินกลับมาให้ข้าทันที! มิเช่นนั้นก็ปลดเขาออกจากตำแหน่งรัชทายาทเสีย! ดูซิว่าต่อไปเขายังจะกล้าทำตามอำเภอใจเช่นนี้อีกหรือไม่!”
ในสายตาของฮ่องเต้หวู่ นี่ไม่ใช่เพียงเรื่องความปลอดภัยในชีวิตของหลี่หลงหลินที่ได้รับผล
