เขาได้ฟังแผนการนี้แล้ว หัวใจก็พลุ่งพล่าน ตื่นเต้นยินดี!
ท่านข่านตบมือเสียงดัง: “สมแล้วที่เป็นราชครู! มีแผนการอันยอดเยี่ยมเช่นนี้!”
เสิ่นชิงโจวหัวเราะ: “เพราะตั้งแต่แรกเริ่มข้าเสิ่นชิงโจวก็มิได้มุ่งหวังเพียงเมืองซั่วเป่ย เมืองเล็กๆ เช่นนี้จะทำประโยชน์อันใดได้? ที่ข้ามุ่งหวังคือแผ่นดินต้าเซี่ยอันกว้างใหญ่ไพศาล ราชวงศ์และแผ่นดินต่างหาก!”
“เมืองซั่วเป่ยไม่สำคัญ แต่การไม่มีเมืองซั่วเป่ยสำคัญยิ่งนัก!”
“จางไป่เจิงไม่สำคัญ แต่การไม่มีจางไป่เจิงสำคัญยิ่งนัก!”
“เพียงแค่สังหารจางไป่เจิงได้ ก็ถือเป็นก้าวแรกของการยึดต้าเซี่ย! เมื่อด่านชายแดนถูกทำลาย กองทัพเหล็กของชนเผ่าป่าเถื่อนทางตอนเหนือก็สามารถเคลื่อนทัพลงใต้ ยึดเมืองต่างๆ ไปเรื่อยๆ จนบุกเข้าสู่เมืองหลวงได้!”
เสิ่นชิงโจวเข้าใจต้าเซี่ยอย่างลึกซึ้งยิ่งนัก เขาทราบดีถึงความสำคัญของเมืองซั่วเป่ยและจางไป่เจิงที่มีต่อต้าเซี่ย
บัดนี้เมืองซั่วเป่ยได้ล่มสลายแล้ว เหลือเพียงจางไป่เจิงที่ยังไม่ถูกกำจัด!
เพียงแค่หาวิธีกำจัดจางไป่เจิงได้ เมืองอื่นๆ ก็เป็นดุจกระดาษ เปราะบางเพียงแค่แทงก็ทะลุ!
ท่านข่านได้ยินคำกล่าวของเสิ่นชิงโจว ด้วยฤทธิ์สุรา
