“เธอบอกอย่างนั้นหรือ”
“คุณทำร้ายเธอก่อน...คุณก็ได้ไปมากแล้วนี่ กินตัวฟรีๆ แต่จะให้ได้ถึงกับจะขายเธอด้วย อย่างหวังไปเลย มันมากเกินไป”
“เรามาลองดูกันไหม”
เขาบอกเหมือนท้าพนันกับหล่อน
“แล้วจะได้รู้กัน...”
“คุณจะทำอะไรอีก”
“แล้วก็รู้เอง” เขาปล่อยมือออกจากแขนของหล่อนซุกมือไว้ในกระเป๋ากางเกงแทนที่ “เอาซิจะไปก็ไปได้แล้วขอบใจที่เอารถมาคืน ผมยังนึกเลยว่าจะโดนยึดรถเอาไว้”
มินตาหน้าร้อน มองเขาราวกับจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆ ก่อนจะสะบัดหน้าพรืดจากไปโดยไม่พุดอะไรอีกเลยแม้แต่คำเดียว เขาหัวเราะหึๆ ไล่หลังหล่อนมาเสียด้วยมินตาก้าวพรวดไปข้างหน้า...หล่อนมาเสียเวลาไปมากพอแล้ว วันนี้คงจะเข้าบริษัทสาย...แต่ทำอย่างไรได้เล่า มันเป็นสิ่งที่แม่ให้หล่อนมาแล้วมิ่งขวัญก็ขอร้องหล่อนอีกด้วย ถึงตอนเช้ามิ่งขวัญตาบวมเป่งเพราะร้องไห้ไปมาก ให้เมคอัพดีขนาดไหนก็ยากที่จะซ่อนริ้วรอยได้หมดจด
หล่อนเดินเร็วๆ ไปตามทางเท้าในซอย ไม่ทันเห็นรถยนต์ที่ชะลอนิดหนึ่ง เพราะมัวแต่ก้มหน้าเดิน นั่นทำให้สาวิตต์ที่ชะลอนิดหนึ่ง เพราะมัวแต่ก้มหน้าเดิน นั่นทำให้สาวิตต์เร่งความเร็วของรถเลยไปเหมือนกันหลังจากชะลอเมื่อเห็นเป็นมินตาพร้อมกับสงสัยว่าหล่อนมาท
