ปืนผาจึงยิงไปยังสัตว์ร้ายหลายนัดพอมันได้รับบาดเจ็บก็ร้องคำรามแล้วกระโดดลงมา ด้านหลังของมันมีเลือดไหลโชกได้รับบาดเจ็บอย่างหนัก แววตามันไม่ยินยอมแต่พอเห็นปืนในมือที่ยังเล็งมาก็เริ่มถอยเท้าห่างจากนั้นก็วิ่งหนีไปทันที
ทุกอย่างเงียบเชียบจนแน่ใจว่ามันไปแล้วชายหนุ่มก็รีบวิ่งไปยังต้นไม้ต้นนั้นเพื่อให้ระฟ้าลงมา
“มันไปแล้วลงมาเถอะ”
“คะ...คุณ...”
ระฟ้าขาสั่นมือสั่นพยายามรวบรวมความกล้าแล้วค่อย ๆ ปีนลงมา
“กระโดดลงมา ฉันรับเอง”
เธอเม้มปากแล้วกระโดดลงเบื้องล่าง มีอ้อมกอดหนารองรับไว้ก่อนจะโอบกอดด้วยความเป็นห่วง
“ฮึก...ก..ฮือออ ฉันกลัวมากเลย..กลัวจริง ๆ”
“ฉันก็กลัวเหมือนกัน...กลัวมากเลยที่กลับมาแล้วไม่เจอเธอ...”
เขาอุ้มหญิงสาวพลางจูบหน้าผากปลอบโยน ระฟ้าก็กอดรั้งคอของเขาแล้วจูบริมฝีปากตอบและนั่นก็ทำให้เพลิงราคะของปืนผาที่ห่างหายไปหลายวันปะทุ
“ดะ..เดี๋ยวก่อน...ตรงนี้อันตราย...”
คนฟังขมวดคิ้วจากนั้นอุ้มเธอเดินออกไปจากสถานที่แห่งนี้กระทั่งแน่ใจว่าไร้ร่องรอยจากสัตว์ร้ายจึงวางร
