ตอนนี้เอง เสียงฝีเท้าดังมาจากนอกประตู หลินจืออี้ได้สติกลับมานอนบนเตียงแล้วหลับตาลง
ไม่นานนัก บนร่างของเธอก็มีสายตาที่เคร่งขรึมเพิ่มขึ้นมา
ชายคนนั้นมองเธออยู่นาน จนกระทั่งมีผ้าขนหนูอุ่นๆ ติดอยู่ที่แก้ม เธอถึงได้ตกใจที่เขากําลังเช็ดหน้าให้ตัวเอง
หลังจากเช็ดหน้าเสร็จ ฝ่ามือของเธอก็ถูกกางออก เมื่อผ้าเช็ดตัวเช็ดลงไป ปลายนิ้วของเธอก็สั่นเล็กน้อย
กงเฉินมองฝ่ามือที่แดงก่ำของหลินจืออี้ ทั้งโกรธทั้งขํา
เหลือบตามองคนที่แกล้งหลับอยู่บนเตียง พูดเสียงต่ำว่า “คนโดนตบไม่ได้ร้องเจ็บ เธอกลับรู้จักเจ็บซะงั้น”
หลินจืออี้ที่ถูกมองทะลุปรุโปร่ง ออกแรงดึงมือกลับ พลิกตัวหลับตาต่อ
กงเฉินวางผ้าขนหนูไว้บนหัวเตียง แล้วลุกขึ้นนั่งข้างเตียง
“นิสัยของเธอเอาใจยากขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน?”
“……”
“แกล้งทําเป็นหูหนวกเป็นใบ้?”
“……”
หลินจืออี้ปวดหัวมาก ไม่มีแรงที่จะโต้เถียงกับเขา
ทันใดนั้นด้านหลังของเธอก็ยุบลง ร่างกายของผู้ชายแนบมา และออกแรงหมุนตัวเธอพลิกมา
หลินจืออี้เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย สบเข้ากับดวงตาของกงเฉิน เธอจ้องมองเขาตาไม่กะพริบ ขนตายาวเปียกชื้น แต่น้ำตาในดวงตากลับถูกอดกลั้นไว้อย่างอดทน
ถึงเธอจะไม่ได้
