ตอนที่ 6  นายหญิงเวย

         แม่นมฝูทายาบนแก้มนวลด้วยความระมัดระวัง  หญิงชราจ้องมองรอยแดงนั่นอย่างเจ็บปวด  คุณหนูถูกเลี้ยงดูอย่างกับไข่มุกในกำมือ  ความเจ็บซ้ำใจแม้แต่นิดก็ไม่เคยได้พบพาน 

   เห็นขอบตาแดงๆ ของแม่นม  น้ำตาเอ่อล้นพร้อมกำลังจะทะลักออกมาเฉียวเวยเวยจึงพูดขึ้น

 “แม่นม  ข้าไม่เป็นไร...ข้าไม่เจ็บแล้ว” 

แม่นมฝูก้มหน้าสูดหายใจเข้าลึกแล้วพูดขึ้น

“คุณหนู  บ่าวสั่งให้ทุกคนเตรียมพร้อมแล้ว  คฤหาสน์ที่นอกเมืองก็เก็บกวาดเรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ  หรือท่านจะเดินทางนำหน้าไปก่อน   ที่นี่ให้บ่าวอยู่รอหนังสือหย่าดีไหมเจ้าคะ” 

“ไม่เป็นไร  จัดการที่นี่ให้เรียบร้อยเสียก่อน”

         นางยอมเจ็บเพื่อให้จบ  หากไม่จบก็ต้องถึงคราวได้อับอาย อย่างไรสิ่งที่นางขู่ไป นางมั่นใจหลีเซียวหยวนไม่มีทางนำวงศ์ตระกูลมาเสี่ยงแน่นอน 

         เป็นอย่างที่คิด    ไม่ถึงหนึ่งเค่อพ่อบ้านก็นำหนังสือมาส่ง   ชายชราคุกเข่าด้วยความสำรวมพลางยกหนังสือหย่าออกไปพูดขึ้น

         “นายท่านฝากคำกล่าวมา หากฮูหยินน้อยจะเปลี่ยนใจเพียงฉีกหนังสือฉบับนี้ทิ้ง นายท่านจะถือว่าวันนี้ไม่มีเหตุการณ์ใดๆ เกิดขึ้นขอรับ”

         เฉียวเวยเวยเดินออกไปรับหนังสือจากมือพ่อบ้านด้วยตนเอง  นางเปิดอ่านดูข้อความข้างในยกปากยิ้มอย่างพอใจ  ดียิ่งที่นางไม่ต้องใช้แผนสอง     

         เมื่อได้สิ่งที่ต้องการจะเปลี่ยนใจได้อย่างไร  นางเงยหน้าขึ้น

         “กลับไปบอกท่านเสนาบดี  ที่ผ่านมาถือว่าเป็นการสร้างกุศลร่วมกันข้าไม่ติดใจสิ่งใด จากนี้ขอให้เขาดูแลตนเองให้ดี” 

         คำพูดของเฉียวเวยเวยคล้ายคำอำลาที่กลั่นออกมาจากหัวใจ   นางกล่าวแทนเฉียวเวยเวยตัวจริง

         เมื่อชำเลืองมองไปก็เห็นแม่นมฝูกำลังยิ้มด้วยน้ำตา    

         “คุณหนู บ่าวเตรียมรถม้าไว้พร้อมแล้วเจ้าค่ะ ท่านเดินทางไปก่อน  ที่นี่บ่าวจะจัดการเก็บของให้เรียบร้อย”  

         “ฮืม...แม่นม...ข้าฝากด้วย” 

         ไม่ทันที่พ่อบ้านจะออกจากเรือนของเฉียวเวยเวย  หญิงสาวก็ออกจากจวนไปเสียก่อน

         คืนนั้น จวนเสนาบดีก็เกิดคลื่นโหมกระหน่ำ  เหล่าผู้อาวุโสต่างแตกตื่น  เฉียวเวยเวย  สะใภ้ผู้นี้ แม้จะไม่ถูกใจชาติตระกูล ทว่าทุกคนต่างรู้อยู่แก่ใจหลายปีมานี้จวนเสนาบดีอยู่ดีมีสุขก็เพราะสินเดิมของสะใภ้ ไม่ทันได้เอ่ยปากจะยับยั้งก็ไม่ทันกาลเสียแล้ว 

คฤหาสน์ตระกูลเฉียว

         ไม่ว่าจะเป็นยุคสมัยใด การมีบ้าน เป็นความรู้สึกที่พิเศษ   

         เฉียวเวยเวยพลางเดินทอดน่องไปอย่างเชื่องช้าพลางฟังเสียงม่านม่านบรรยายห้องและเรือนต่าง ๆ ในคฤหาสน์อย่างรื่นรมย์

          เมื่อไปถึงเรือนพัก ชิงชิง ก็ออกมายืนยิ้มต้อนรับพร้อมบ่าวไพร่กลุ่มหนึ่งที่ยืนเรียงรายอย่างเป็นระเบียบ  เมื่อเฉียวเวยเวยเดินเข้าไปใกล้นางก็ถอดเสื้อคลุมออกแล้วแล้วพูดขึ้น 

         “คุณหนู บ่าวเตรียมน้ำอุ่นไว้เรียบร้อยแล้วเจ้าค่ะ”

         “ฮืม...ขอบใจพวกเจ้าทุกคนมาก” 

         ค่ำคืนนั้น  หญิงสาวนอนหลับลึกด้วยความรู้สึกผ่อนคลาย  เมื่อแสงตะวันเริ่มสาดส่องนางจึงได้ยินเสียงกระซิบสั่งการของแม่นมฝูอยู่ข้างนอก

         นางลุกจึงลุกขึ้น  ให้ม่านม่านและชิงชิงก็รีบยกน้ำล้างหน้าเข้ามา

         “ยังเก็บของไม่เสร็จอีกหรือ”

         “กำลังจะเสร็จแล้วเจ้าค่ะ  เมื่อคืนแม่นมฝูกลัวจะรบกวนคุณหนูจึงยังไม่ได้จัดเก็บเจ้าค่ะ”

         “คุณหนูบ่าวเข้าไปนะเจ้าค่ะ”  สิ้นเสียงบ่าวหน้าห้องก็เลิกผ้าม่านขึ้นปรากฏกายหญิงชราแม่นมฝู  นางชำเลืองมองคุณหนูด้วยสายตาอ่อนโยน

         “คุณหนูวันนี้เป็นอย่างไรบ้างเจ้าค่ะ”

         เฉียวเวยเวยลุกขึ้นให้ม่านม่านจัดแต่งกายให้ พลางหันมาพูด

         “หลับสบายยิ่งนัก...ข้าไม่รู้สึกปลอดโปร่งเช่นนี้มานาน...  ทว่าตอนนี้ข้าเป็นสตรีที่หย่าสามี หาใช่สตรีอ่อนเยาว์เช่นวันวาน  ... ต่อไปพวกท่านก็เรียกข้าว่านายหญิงเถิด” 

         เฉียวเวยเวยหาใช่ดูถูกตัวเอง ทว่านางไม่ชินกับคำเรียกคุณหนูเท่าไรนัก   อย่างไรนางก็เป็นเจ้าของร้านค้ามากมายเช่นนั้นเป็นนายหญิงน่าจะเหมาะกว่า

         แม่นมฝูก้มหน้าไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง หากเรียกนายหญิงเฉียวย่อมเกี่ยวพันธ์ถึงตระกูลเฉียว  ในเมื่อคุณหนูแต่งออกมาแล้วย่อมสามารถสร้างเรียงนามใหม่ได้  นางจึงตัดสินใจเอ่ยขึ้น

         “คุณหนู...เอ่อ..นายหญิง..เช่นนั้นบ่าวเรียกคุณหนูว่านายหญิงเวยนะดีหรือไม่เจ้าคะ” 

         เสียงแม่นมฝูเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

         “ฮืม ...  นายหญิงเวย...ดีเหมือนกันข้าชอบ” 

         แม่นมฝูยิ้มกว้างอย่างยินดี 

         “นายหญิงเช่นนั้นวันนี้...ถือว่าเป็นวันมงคล ท่านไปไหว้พระขอพรเสริมบารมีดีหรือไม่เจ้าคะ” 

         เวยเวยกระพริบตานิ่งตรึกตรอง  แล้วก็พูดขึ้น

         “ฮืม..ดีเหมือนกัน  เอาตามที่แม่นมกล่าว”

         “เช่นนั้น..บ่าวไปเตรียมเดินทางสักครู่นะเจ้าค่ะ”    

         แม่นมฝูรับคำสั่งอย่างกระตือรือร้นก่อนออกไปยังกำชับบ่าวรับใช้ให้จัดการดูแลเฉียวเวยเวยให้ดี 

         แสงแดดเริ่มทอแสงอ่อน  เฉียวเวยเวยรับประทานอาหารเช้าเสร็จก็ออกเดินทาง  ขบวนเดินทางไม่ใหญ่โตมีเพียงรถม้าคันเดียวเท่านั้น  แม้จะมีความทรงจำของเจ้าของร่างแต่เฉียวเวยเวยก็อยากจะมองและซึมซับโลกใบใหม่ชีวิตใหม่ที่ตนเองต้องดำเนินชีวิตอยู่  นางเลิกผ้าม่านดูภายนอกด้วยความสนอกสนใจ     

         เมื่อยามเส้นทางที่รถม้าเคลื่อนผ่านเขตชุมชน  ชาวบ้านเมื่อเห็นรถม้าของผู้สูงศักดิ์ก็พาหลบหลีก ก้มหน้าลงมีเพียงเด็กเล็ก ๆ  ที่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง   เฉียวเวยเวยยิ้มให้เด็กสาวตัวน้อยด้วยรอยยิ้มอ่อนละมุน ความงามเจิดจ้าของนางทำให้เด็กตัวน้อย ดวงตาเบิกกว้าง

         “ท่านแม่...สตรีผู้นั้นงดงามยิ่งนัก”  มารดาของเด็กที่กำลังก้มหน้าได้ยินเสียงของบุตรสาวก็สะดุ้งตื่นตกใจ  รีบกดศรีษะบุตรสาวลงพร้อมคุกเข่าของอภัยอย่างร้อนรน  แม้ท่าทางของหญิงงามหาได้ใส่ใจถือความ ทว่ามารดาเด็กผู้นั้นก็ไม่ลดความหวาดระแวง  

         แววตาของเฉียวเวยเวยสลดลอบทอดถอนใจ  ยิ้มมุมปากบางๆ  ไม่ว่าจะยุคสมัยใดท่ามกลางผู้สูงศักดิ์ก็ยังมีความผู้ยากไร้   ความเหลือบล้ำก็มีมากเช่นเดิม

         หญิงสาวปิดม่านลงด้วยความเบื่อหน่ายเล็กน้อย  พลางคิดหลังจากไปไหว้พระ  นางจะต้องไปดูกิจการที่ตระกูลมอบให้เป็นสินเดิมเสียสักหน่อยจากนั้นก็วางแผนท่องเที่ยวในเมื่อได้มีโอกาสได้ใช้ชีวิตก็ย่อมต้องใช้ 

         วัดเสาหลางอยู่บนภูเขาสูงบรรยากาศร่มรื่นเย็นสบาย เฉียวเวยเวยชำเลืองมองไปรอบๆด้วยความรู้สึกเบากายสบายใจ  วันนี้ไม่ใช่วันพิเศษทำให้ไม่มีผู้คนเท่าใดนัก  หน้าองค์พระใหญ่มีเพียงสตรีวัยกลางคนผู้หนึ่งข้างกายนางมีเด็กอีก 2 คน  

         เฉียวเวยเวยไม่ได้ถือว่าตนเองเป็นผู้สูงศักดิ์ นางยกมือบอกให้บ่าวไพร่ถอยไป   มาไหว้พระครั้งนี้นางตั้งใจมาขอพรด้วยศรัทธานางคุกเข่นขยับกายเข้าไปจุดธูปเทียนไหว้พระด้วยตนเอง  เพราะนั่งไม่ห่างจากสามแม่ลูกเท่าไรนัก  จึงได้ยินเสียงแว่วคุยกระซิบของพวกเขา 

         “เยว่เออร์...ไม่ต้องกังวลแม่จะดูแลพวกเจ้าเอง”

         “พี่ก็จะดูแลเจ้าด้วย” 

         แม้ไม่ได้ตั้งใจฟัง  ทว่าหลังได้ยินอีกหลายประโยค  เฉียวเวยเวยก็จับใจความได้ว่า   สตรีผู้นี้ถูกตระกูลสามีแยกบ้านทอดทิ้ง  นางชำเลืองมองสามแม่ลูกเล็กน้อย   ทั้งสามคนล้วนร่างกายผ่ายผอมเสื้อผ้าขาดรุ่ย คล้ายเด็กชายรู้สึกถึงสายตาที่จ้องมอง 

         ดวงตาคมเหลือบขึ้นสบตากับเฉียวเวยเวยตรง ๆ   

          แววตาลุ่มลึกกระจางใสไร้ซึ่งความไร้เดียงสาอย่างที่เด็กควรจะมี  เฉียวเวยเวยตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่งมุมปากยกขึ้นน้อย ๆ  ทำให้เด็กชายได้สติ  เขารีบก้มหน้าลงท่าทางเปลี่ยนไปไร้ความเย่อหยิ่งอวดดี   แม้จะรู้สึกสนใจเด็กชายมากเพียงใด ด้วยขนบธรรมเนียมเฉียวเวยเวยก็ไม่อาจจะจะไถ่ถามอย่างตรงไปตรงมาได้  นางดึงสายตากลับพร้อมตั้งใจไหว้พระขอพรด้วยจิตมั่นศรัทธาแทน 

         “ท่านแม่ข้าหิว”   ผู้เป็นมารดาหันมากอดบุตรสาวเอ่ยพูดน้ำเสียงอ่อนโยน

         “ซินเอ๋อร์ของแม่อดทนอีกนิด  แม่จะพาเจ้ากลับบ้านไปกินข้าวเดี๋ยวนี้”   

         ฉีซาหลุบตามลงด้วยความอ่อนใจอ่อนล้า  ข้าวของมารดาก็เป็นน้ำต้มใสๆ เท่านั้น ครอบครัวในชาตินี้ช่างยากจนเหลือเกิน เขาชำเลืองมองไปยังกลุ่มของเฉียวเวยเวย 

         สตรีผู้นั้นร่ำรวยยิ่งนัก 

         ขณะนั้นก็มีบ่าวผู้หนึ่ง  เดินย้อนกลับมา นางเดินตรงมายังจุดที่ฉีซายืนอยู่พร้อมใบหน้าเปื้อนยิ้ม  ในมือถือกล่องอาหารกล่อง

          “ฮูหยิน  วันนี้มาไหว้พระ นายหญิงได้จัดเตรียมขนมมาด้วย นายหญิงหวังว่าท่านจะไม่รังเกียจ”    หากเป็นตนเองหิวฮูหยินย่อมปฏิเสธ แต่นางไม่อาจจะใจแข็งกับบุตรได้ และบ่าวที่นำขนมมาให้ก็หาได้มีท่าทีเหยียดหยาม  ใบหน้าพร้อมน้ำเสียงล้วนอ่อนโยนจริงใจ   จึงยืนมือออกไปรับกล่องขนมพร้อมทั้งกล่าวขอบคุณด้วยความซาบซึ้ง

         ฉีซารับขนมแบ่งมาจากมารดา  กลิ่นหอมของขนมทำให้รีบทานด้วยความหิวเช่นเดียวกันกับน้องสาวโดยไม่รู้ตัว  เขาทานด้วยความอร่อยและปะปนความรู้สึกขมขื่น  ตั้งแต่มาอยู่ภพนี้  ขนมชิ้นนี้เป็นของอร่อยที่สุดที่เขาเคยได้ทาน 

         “ท่านแม่ อร่อยมาก ข้าไม่เคยทานขนมที่อร่อยเช่นนี้มาก่อนเจ้าค่ะ”

         เสียงใสๆ ของฉีซินเอ่ยพูดแทนความในใจของฉีซา  ฮูหยินฉีกลั้นน้ำตาลูบหัวบุตรสาว  พร้อมทั้งเตือนให้นางค่อนๆ ทานไม่ต้องรีบ 

         พอกลับมาถึงเรือน  ฉีซาก็เข้ามาจัดห้องของตนเองทั้งที่ข้าวของไม่มาก   แต่เขาก็อยากจัดวางทุกอย่างให้เป็นระเบียบเรียบร้อย  เขาหยิบหนังสือตำราออกมามองอย่างครุ่นคิด  สักพักได้ยินเสียงตัดฟืนอยู่ข้างนอก จึงวางมือจากหนังสือแล้วเดินออกไป

         “ท่านแม่  ท่านไปพักผ่อนเถอะ ข้าจะผ่าฟืนเอง”   เสียงอ่อนโยนของบุตรชายทำให้ฮูหยินฉีมีแรงมากขึ้น  นางผ่าฟืนลงไปอีกหลายทีแล้วจัดเก็บทุกอย่างอย่างรวดเร็ว

         “ซาเอ๋อร์ไปอ่านตำราเสียเถิด  ทางนี้แม่จัดการเองได้” 

         เนื้อหาเรียนของระดับเด็กหาได้เปลื้องแรงฉีซาไม่  หากแต่ที่ผ่านมาเขาจำเป็นต้องทำเป็นโง่เขลา เพื่อให้ตระกูลบิดายอมแยกตระกูลเพราะไม่อยากจะเลี้ยงดูครอบครัวของเขา   มารดาของเขาก็รู้สึกผิดที่ไม่สามารถปกป้องบุตรได้  แม้ความจริงจะเหตุการณ์ครั้งจะเป็นฉีซาที่วางแผนเองก็ไม่อาจจะที่เล่าให้มารดาฟังได้  ทำได้เพียงกล่าวขออภัยในใจ

         ทว่าตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะแสดงความสามารถฉีซายังคงต้องเป็นเด็กชายที่ยังไม่ได้เรื่องได้ราวเช่นดังเดิม  และเขาก็ยังมีแผนการณ์ของตนเอง  เขาเดินไปตักน้ำแล้วเดินไปหามารดา

         “ท่านแม่พักสักหน่อยเถอะขอรับ”

         เมื่อบุตรชายยื่นขันน้ำมาให้  ฮูหยินฉีจึงเดินมานั่งลงแล้วรับน้ำจากบุตรชายมา 

         “ท่านแม่  พรุ่งนี้ข้าจะไม่ไปเรียนที่สำนักศึกษาแล้วนะขอรับ” 

         “เหตุใดเล่า  เจ้าเคยรับปากแม่ว่าจะตั้งใจเล่าเรียน”   

          “ข้าคิดว่าพรุ่งนี้ข้าจะไปหางาน...รับจ้างทั่วไปทำ”

         ฉีซาคนเดิมเป็นคนโง่เขลาขี้ขลาด  ทั่วสำนักศึกษาล้วนรู้แจ้ง หากวันหนึ่งเก่งกาจขึ้นย่อมทำให้ทุกคนสงสัย  และอีกอย่างเขาหาได้หวังสอบเป็นขุนนาง  ชาติที่แล้วเขาเป็นหมอแม้ชาตินี้จะไม่มีความรู้ด้านสมุนไพรหรือการจับชีพจร  ก็ถือว่ามีความรู้มีทักษะการรักษาอยู่บ้าง 

         “แม่ขอโทษนะลูก...”  ฮูหยินฉีคร่ำครวญอีกหลายประโยคก่อนจะยอมรับการตัดสินใจของบุตรชายเพราะอย่างไรนางก็ไม่มีเงินเพียงพอที่จะจ่ายค่าเล่าเรียนได้