๑๐๒
เจ้าทำให้ข้าตัดสินใจเช่นนี้
หลายวันผ่านไป ลี่หลานกลับมาจากทางใต้ของแคว้นหยวนฝางแล้ว
ข้ามารอรับเขาที่หน้าจวน เพียงได้เห็นหน้าข้าเท่านั้น ลี่หลานก็ยิ้มกว้างในทันที
ข้าทั้งโล่งใจที่เขากลับจวนมาอย่างปลอดภัย และเอ็นดูเขาที่ยิ้มกว้างทันทีเมื่อเห็นหน้าข้า
เหมือนเด็กน้อยดีใจเมื่อเห็นญาติผู้ใหญ่มารับหน้าโรงเรียน หรือแท้จริงแล้วข้ามองตัวเองเป็นมารดาของลี่หลานมาตลอด
“เจี่ยเจีย ข้ากลับมาแล้วขอรับ!”
ลี่หลานดึงบังเหียนม้า แต่ม้ายังไม่ทันหยุดนิ่งสนิทเขาก็กระโจนลงม้าด้วยความใจร้อน
ข้าเห็นเช่นนั้นก็เตือนเขาแฝงความดุเล็กน้อย
“เสี่ยวตี้ไม่ต้องรีบร้อน เจี่ยเจียไม่หนีเจ้าไปที่ใด”
ลี่หลานคล้ายฟังหูซ้ายทะลุออกหูขวา ยื่นมือมากุมมือข้าแล้วกล่าวว่า…
“เจี่ยเจีย! เสี่ยวตี้คิดถึงท่านยิ่งนัก”
ข้าตบหลังมือเขาเบา ๆ แล้วกล่าวสิ่งนุ่ม
“เจี่ยเจียก็คิดถึงเจ้าเช่นกัน เดินทางมาเหนื่อยมากหรือไม่ รีบเข้าไปนั่งพักด้านในกันเร็ว”
“เสี่ยวตี้ไม่เหนื่อย…”
ลี่หลานชะงักคำพูดเพียงเท่านั้น หลุบตาลงต่ำจ้องไปส่วนใ
