11

"ทำไมนั่งเงียบตลอดทางเลยล่ะ เหนื่อยเหรอ" สายลมถาม

"มีเรื่องให้คิดนิดหน่อยน่ะ" เกรซตอบ

"งานไม่ราบลื่นเหรอครับ" สายลมถาม

"ไม่มีไรหรอก" เกรซตอบ

"งั้นพี่ก็อย่าทำหน้าเครียดสิครับพี่ทำแบบนี้ผมเป็นห่วงนะ" สายลมพูด

"หน้าฉันมันก็เป็นแบบนี้แหละไม่ชอบก็ไม่ต้องมองสิ" เกรซตอบ

ใครบอกไม่ชอบ...ตอนนี้ผมอ่ะหลงพี่จะตาย" สายลมตอบ

"เว่อร์มาก" เกรซแสร้งตอบเหมือนไม่รู้สึกอะไรกับคำพูดของสายลมทั้งที่ในใจเธอเขินเขามาก ๆ

หลังจากได้พูดคุยกันมาตลอดทางก็ทำให้เกรซรู้สึกดีขึ้นมาจนลืมเรื่องที่เพิ่งคุยกับแจนตอนเย็นไปเลย

"มาทำอะไรที่นี่อ่ะ" เกรซถามเมื่อเห็นสายลมเลี้ยวเข้ามาจอดในลานจอดรถของซุปเปอร์มาเก็ต

"ซื้อของไง" สายลมตอบ

"ซื้ออะไร" เกรซถาม

"ก็ซื้อของสดเข้าห้องพี่ไง" สายลมตอบ เกรซขมวดคิ้วทำหน้างงทันที

"ผมหิวอ่า~ อยากกินกับข้าวฝีมือพี่...ได้ไหม" สายลมพูดด้วยน้ำเสียงอ้อน ๆ

"แต่ฉันทำอาหารไม่เป็น" เกรซตอบ

"พี่ทำเป็นผมรู้ เมื่อเช้าผมเห็นนะว่าห้องพี่มีเครื่องปรุงกับอุปกรณ์ทำครัวครบเลย คนไม่ทำอาหารที่ไหนจะซื้อเครื่องปรุงเครื่องปรุงกับของสดติดห้องไว้ขนาดนั้น" สายลมพูด

"อ่ะ ๆ ทำก็ได้" เกรซตอบ สายลมยิ้มออกมาด้วยความดีใจ

"น่ารักจัง" สายลมพูด

"พอ ๆ จะซื้ออะไรก็รีบไปซื้อไม่งั้นฉันเปลี่ยนใจจริงด้วย" เกรซตอบ

"โอเคครับ" สายลมตอบแล้วรีบลงจากรถทันที

สายลมคอยเข็นรถเข็นตามเกรซตลอดบางครั้งตอนที่เกรซกำลังเลือกดูของอยู่เขาก็แอบเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรูปเธอเก็บไว้ด้วย

"สรุปแล้วนายอยากกินอะไรอ่ะ" เกรซถามแล้วหันไปเจอสายลมกำลังอมยิ้มพร้อมกับถ่ายรูปเธออยู่พอดี

"ทำอะไรน่ะ" เกรซพูด

"เปล่า" สายลมตอบแล้วก็ค่อย ๆ เก็บโทรศัพท์ใส่กระเป๋า

"ก็เห็นอยู่ว่านายถ่ายรูปฉัน" เกรซพูด

"ถ้ารู้แล้วพี่จะถามผมทำไมอ่ะ" สายลมตอบ

"เอามาดูสิน่าเกียจหรือเปล่า" เกรซถามแล้วแบมือขอโทรศัพท์จากสายลม

"ไม่ให้" สายลมตอบแล้วก็เข็นรถเข็นเดินนำเกรซไป

"เอ้า! รอด้วย" เกรซว่าแล้วรีบเดินตามเขาไป

"ซื้อของไปเยอะแบบนี้สรุปแล้วนายจะกินอะไรกันแน่เนี่ย" เกรซถาม

"พี่ทำอะไรผมก็กินอันนั้นแหละ" สายลมตอบ

"แล้วทำไมไม่บอกตั้งแต่แรกดูสิเนี่ยจะเต็มรถอยู่แล้ว" เกรซพูด ตอนแรกเธอเห็นสายลมเลือกของมาใส่รถเยอะแยะเพราะคิดว่าเขาอยากทานมื้อเย็นหลายเมนูแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นว่าเจ้าตัวซื้อไปเผื่อไว้ให้เธอเลือกเอามาทำให้เขาทาน

"กินไม่หมดก็เก็บไว้ทำวันอื่นไง" สายลมตอบ

"นายคงไม่คิดจะไปฝากท้องที่ห้องฉันทุกวันหรอกใช่ไหม" เกรซพูด

"ได้ไหมครับ" สายลมถามพร้อมกระพริบตาปิ๊ง ๆ ใส่เกรซ

"ไม่ได้!" เกรซตอบ

"ทำไมอ่าาาา~" สายลมถาม

"เบื่อขี้หน้า" เกรซตอบ

"หล่อขนาดนี้เอาอะไรมาเบื่อก่อน" สายลมพูด

"ไป ๆ รีบไปจ่ายตังค์ได้แล้วจะได้กลับสักที" เกรซพูด จากนั้นพวกเขาก็เข็นรถไปชำระเงินที่เคาน์เตอร์

"ทั้งหมด 2,436 บาทค่ะ" พนักงานพูด

"ค่ะ" เกรซตอบแล้วเปิดกระเป๋าสตางค์หยิบเงินออกมาแต่ก็ไม่ทันสายลมอยู่ดี

"นี่ครับ" สายลมพูดแล้วส่งบัตรเครดิตของเขาให้พนักงานเอาไปชำระทันที

คอนโดเกรซ

"เอาวางไว้ตรงนี้ก่อนก็ได้เดี๋ยวฉันจัดเอง" เกรซพูด

"ครับ" สายลมตอบแล้ววางถุงวัตถุดิบที่เพิ่งซื้อมาไว้บนเคาน์เตอร์ครัว

"มีอะไรให้ผมช่วยไหม" สายลมถาม

"ไม่มีอะ นายไปนั่งเล่นรอที่โซฟาเถอะ" เกรซตอบ

"ไม่มีแน่นะ" สายลมถามย้ำอีกครั้งเพราะเขายังอยากอยู่ต้องนี้ต่อกับเกรซ

"ไม่มี~ ไป ๆ เกะกะ" เกรซตอบแล้วดันหลังสายลมให้เดินออกไป

"อยู่ด้วยไม่ได้เหรอ" สายลมถาม

"ไม่ได้!" เกรซตอบ หลังจากดันสายลมออกไปได้แล้วเกรซก็กลับมาคัดวัตถุดิบจัดใส่ตู้ให้เป็นระเบียบเรียบร้อยแล้วเริ่มลงมื้อทำอาหารมื้อค่ำของเธอกับสายลมต่อเลย

ตืด ตืด ตืด (เสียงโทรศัพท์)

"ว่าไงโจ้" สายลมพูด

"คืนนี้พวกกูจะไปเที่ยวกับพวกทีมบอลมึงจะไปด้วยกันไหม" โจ้ถาม

"คืนนี้กูไม่ว่างว่ะ" สายลมตอบ

"ไม่ไปจริงดิ" โจ้ถาม

"เออ พวกมึงไปกันเลยวันนี้กูไม่ว่างแล้วว่ะ" สายลมตอบ

"โห่ นาน ๆ ทีพวกทีมบอลจะไปกันครบมึงมาเทได้ไงว่ะ" โจ้พูด

"ทีหลังมึงก็หัดนัดก่อนบ้างดิว่ะ" สายลมตอบ

"เออ ๆ ไม่ไปก็ไม่ไป แค่นี้นะ" โจ้พูด

"เค เจอกันพรุ่งนี้เพื่อน" สายลมตอบ

"เจอกันเว้ย" โจ้ตอบ

สายลมหันไปมองดูเกรซที่กำลังยุ่งอยู่กับงานในครัวแล้วก็เผยให้เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา ยิ่งมองสายลมก็ยิ่งรู้สึกหลงเกรซมากยิ่งขึ้นเรื่อย ๆ จนเขาแทบอยากหยุดภาพตรงหน้าเอาไว้เลย

"เสร็จแล้ว" เกรซพูดพร้อมยกอาหารมาวางที่โต๊ะเล็กหน้าทีวี

"หื้อ~ หอมจัง" สายลมแล้วรีบขยับเข้าไปดูใกล้ ๆ

"รอแป๊ปนะเดี๋ยวฉันยกที่เหลือมาให้" เกรซพูด

"เดี๋ยวผมไปช่วย" สายลมตอบ

"อื้ม" เกรซตอบ สายลมลุกตามเกรซไปในครัวแล้วเห็นว่ายังเหลือกับข้าวอีกสองอย่างเลยที่เกรซยังไม่ได้ยกไป

"ถึงว่าสิทำไมปล่อยให้ผมทนหิวอยู่ตั้งนานที่แท้พี่ก็ทำกับข้าวหลายอย่างนี่เอง" สายลมพูด

"อย่าบ่นแล้วก็รีบยกไปเลยไปเดี๋ยวฉันตักข้าวไปให้" เกรซตอบ

"คร้าบบบ รับทราบแล้วครับ" สายลมตอบพร้อมกับยกกับข้าวไปจัดวางที่โต๊ะจากนั้นเกรซก็เดินถือจานข้าวตามเขามา

"เราจะนั่งกินกันตรงนี้ใช่ไหม" สายลมถามด้วยความสงสัยเพราะเขารู้สึกว่านั่งโซฟาแล้วคร่อมตัวลงมาทานอาหารมันไม่ถนัดเท่าไหร่

"แล้วใครบอกให้นายนั่งสูงกว่ากับข้าวล่ะ ลงมานั่งนี่" เกรซตอบแล้วนั่งลงที่พื้นทำให้โต๊ะอยู่ระดับอกของเธอพอดีจากนั้นสายลมก็ขยับลงมานั่งตามเธอ

"พี่รู้ไหมตั้งแต่ผมเกิดมาพี่เป็นคนแรกเลยนะที่ชในผมนั่งกินข้าวที่พื้นเนี่ย" สายลมพูด

"จ้าพ่อคุณชาย~ ถ้านั่งไม่ได้ก็ตักราดข้าวแล้วไปนั่งกินที่โต๊ะนั้นคนเดียวเลยไป" เกรซตอบ

"ไม่อ่ะ พี่อยู่ที่ไหนผมก็อยู่ที่นั่นแหละ" สายลมเอียงคอพูดกับเกรซซึ่งมันดูน่ารักมาก ๆ จนทำให้เกรซรู้สึกเอ็นดูเขาขึ้นมาทันที

"มา ๆ กินข้าวได้แล้วหิวไม่ใช่หรือไง" เกรซตอบ

"พี่ไม่พรีเซนต์อาหารวันนี้หน่อยเหรอ" สายลมพูด

"ทำให้กินแล้วยังต้องพรีเซนต์อีกเหรอ...ไหนบอกหิวไง" เกรซถาม

"หิวแต่อยากฟังพี่อธิบายรายการอาหารวันนี้หน่อยอะ" สายลมตอบ

"ฮึ ๆ ๆ ได้สิค่ะคุณสายลม ดิฉันนางเกรซซี่นะคะวันนี้ได้ทำอาหาร 3 อย่างมาให้คุณสายลมได้ลองชิมค่ะ อาหารเมนูแรกชื่อว่าปีกไก่ทอดน้ำมันพราย ดิฉันนำปีกไก่ไปล้างน้ำสะอาด 2-3 น้ำจากนั้นก็ซับให้แห้งด้วยผ้าขี้ริ้วแล้วค่อยนำไปหมักกับเครื่องปลุงสูตรพิเศษที่ได้มาตั้งแต่ต้นตระกูลเมื่อ 200 ปีกว่าทอดด้วยน้ำมันพราย 7 ป่าช้าตั้งไฟอ่อน ๆ รอไม่เกิน 10 นาทีก็ได้ปีกไก่ทอดของดิฉันก็พร้อมเสิร์ฟแล้วค่ะ" เกรซพูดสายลมก็ขำไปอย่างสนุกสนานจนลืมความหิวไปเลย

"คุณสายลมลองชิมดูนะคะ" เกรซพูดแล้วใช้มือหยิบปีกไก่ทอดส่งให้สายลม

"ดิฉันล้างมือแต่เช้าแล้วคุณสายลมน่าจะไม่คิดมากนะคะ" เกรซพูด

"ไม่ล้างมือผมก็กินได้ครับ" สายลมตอบแล้วอ้าปากกัดปีกไก่ทอดจากมือของเกรซโดนตรงเลย

"หืมมมม~ หอมอร่อยอย่างกับโดนมันน้ำพรายสะกดเลยอะ" สายลมพูด

"ฮ่า ๆ ๆ โอเว่อร์ตลอดเลย" เกรซตอบแล้วเอาไก่ในมือไปวางบนจานข้าวของสายลมจากนั้นเธอก็หันไปตักกับข้าวมาเพื่อที่จะทานเองบ้าง

"เอ้า! ยังพรีเซนต์ไม่ครบเลยจะกินก่อนได้ไงอะ" สายลมพูดเมื่อเห็นว่าเกรซกำลังตักอาหารเมนูอื่นมาทานก่อนจะอธิบายให้เขาฟัง

"อันนี้เหรอ" เกรซถามแล้วชี้ไปที่อาหารเมนูที่สอง

"ใช่...แต่ว่าก่อนจะพรีเซนต์ต้องเติมพลังก่อน" สายลมตอบแล้วหยิบปีกไก่ทอดอันใหม่มาให้เกรซแต่พอเกรซจะยื่นมือไปรับเขาก็ชักมันหนี

"อ้ามมมม~" สายลมไม่ยอมเพราะอยากป้อนเกรซเอง

"กินเองได้" เกรซตอบแล้วยื่นมือไปรับอีกครั้งแต่สายลมก็ยังไม่ยอมให้เธออยู่ดี

"อ้าปากเร็ว...อ้ามมมม" สายลมพูด สุดท้ายแล้วเกรซก็ยอมให้สายลมป้อนอยู่ดีเพราะเธอเองก็รู้สึกหิวไม่น้อยเหมือนกันแต่แปลกตรงที่ครั้งนี้เธอไม่รู้สึกโมโหหิวเลยที่มีคนมากวนหรือขอให้เธอพูดพรีเซนต์อาหารให้เขาฟังก่อน

"อร่อยใช่ไหมล่ะ" สายลมถาม

"ฉันทำเองมันจะไม่อร่อยได้ไง" เกรซตอบ

"เมนูต่อไปเลยผมอยากกินแล้ว" สายลมพูด

"เมนูนี้ชื่อว่าต้มแซ่บกระดูกอ่อน แม้ว่าชื่อจะดูธรรมดาแต่รสชาติไม่ธรรมดาอย่างแน่นอนเพราะดิฉันพิถีพิถันตั้งแต่การเลือกวัตถุดิบจนถึงลงมือทำ เนื้อหมูที่ใช้ต้องเป็นหมูที่เลี้ยงในฟาร์มระบบปิดเท่านั้น ก่อนเชือดน้ำหนักตัวหมูต้องมากกว่า 150 กิโกกรัมเป็นต้นไปเพื่อให้ได้เนื้อหมูที่โตเต็มที่และสมบูรณ์มากที่สุดส่วนกระดูกอ่อนที่ใช้ก็เป็นกระดูกอ่อนจากหมูตัวเมียที่อยู่ในวัยเจริญพันธุ์ด้วยรับรองกรุบกรอบอร่อยไม่เหมือนที่อื่นแน่นอน สมุนไพรที่ใช้ก็เป็นพวกข่า ตะไคร้ ใบมะกรูด หอม กระเทียมที่อยู่ในตู้เย็นของพวกนี้ดิฉันนำเข้าจากตลาดไทยทั้งหมดเลยค่ะ" เกรซพูด

"แล้วปรุงรสด้วยอะไรเหรอครับ" สายลมถาม

"ดิฉันปรุงรสด้วยน้ำปลา มะนาว มะขามเปียก พริกสดตำหยาบ ๆ แล้วก็ผงวิเศษอีก 2 ห่อครึ่งค่ะ" เกรซตอบ

"โอ้โห~ ถ้าใส่ไป 2 ห่อครึ่งแบบนี้ผมเชืื่อเลยครับว่ามันต้องอร่อย" สายลมพูด

"คุณสายลมลองทานดูนะคะ" เกรซตอบแล้วขยับถ้วยต้มแซ่บกระดูกอ่อนให้เข้าไปใกล้สายลม

ซู๊ดดดดด~

"ร้อน ๆ แซ่บ ๆ ถูกปากผมมากเลยครับ" สายลมตอบ

ทั้งคู่ยังคงหยอกล้อกันไปมาตลอดมื้ออาหารทำให้บรรยากาศการทานข้าวของพวกเขาเต็มไปด้วยความสุข เกรซแอบหลงไหลไปกับรอยยิ้มของสายลมจนเธอไม่อยากคิดเลยว่าถ้าวันนึงสายลมหายไปเธอจะรู้สีกแย่มากแค่ไหนเพราะวันนี้ที่มีสายลมมันทำให้เธอรู้สึกดีมากจริง ๆ