“เอ่อ... ดิฉันเป็นคนไทยค่ะ คุณซีบิล”
แม้จะถูกตั้งป้อมรังเกียจ รมิตาก็ยังรักษามารยาท เพราะต่อไป เธอจะต้องคอยช่วยเหลือพยาบาลสาวในการดูแลคาซานดรา และเธอก็ไม่อยากให้มีปัญหาใดๆ เกิดขึ้น
“จะคนจีนหรือคนไทยฉันก็ไม่เห็นว่าจะต่างกันตรงไหน เอ้า... อแลนนิส... เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้วก็พาเจ้าหญิงมานอนเสียทีสิ เธอจะได้กลับลงไปทำงานของคนใช้ต่อ...” พูดพลางเหวี่ยงกระเป๋าถือลงบนโต๊ะไม้สีงาช้างที่สลักลวดลายสีทองบนขาโต๊ะ
หญิงสาวทิ้งสะโพกลงบนโซฟาพนักโค้งรูปทรงวิกตอเรีย ที่ขาทั้งสี่สลักลวดลายเข้าชุดกันกับโต๊ะ ตวัดเรียวขาขึ้นไขว้เหนือเข่าทั้งรองเท้าส้นสูง มือล้วงเข้าไปในกระเป๋าถือใบเดิม หยิบเอานิตยสารออกวางข้างตัว ก่อนจะหยิบหูฟังออกมาเสียบต่อกับโทรศัพท์มือถือ
“คุณซีบิลคะ” อแลนนิสรีบท้วงก่อนพยาบาลสาวจะใส่หูฟังเสร็จ ซึ่งหมายความว่าหลังจากนั้นเธอก็จะไม่รับฟังเสียงจากภายนอกอีก จนกว่าจะถึงเวลาเลิกงานในตอนบ่าย
“มีอะไรจ๊ะ”
“ดิฉันตั้งใจจะพาคุณคาซานดราลงไปเดินเล่นที่ริมสระน่ะค่ะ”
“โอ๊ย ตายจริง... จะพาลงไปทำไมให้ยุ่งยากล่ะจ๊ะ เดี๋ยวเกิดตกน้ำตกท่าไปจะทำยังไงล่ะ” ซีบิลชักสีหน้าใส่ แต่ยังควบคุมน้ำเสียงเอาไว้ไม่ให้เป็นกา
