“ลุกจากเตียงได้แล้วล่ะสิ”
ทันทีที่ก้าวเท้าเข้ามาในห้องของคาซานดรา ซีบิลก็เริ่มจีบปากจีบคอค่อนแคะสาวใช้ที่เหลืออยู่คนเดียวของบ้าน มือเหวี่ยงกระเป๋าถือลงบนโซฟาประจำตัวก่อนจะทิ้งสะโพกตามลงไปอย่างไม่สบอารมณ์
“สวัสดีค่ะ คุณซีบิล” รมิตาละสายตาจากเตียงนอนที่กำลังจัดผ้าปูให้เรียบ หันไปทักทาย
“ไม่สบายอะไรกันนักกันหนาจ๊ะ ถึงขนาดต้องนอนซม ไม่ยอมโผล่หน้าโผล่ตาออกมาทำงานเลย ฉันต้องทนเฝ้าแม่เจ้าหญิงง่อยนี่อยู่คนเดียว”
“บังเอิญฉัน... ฉันมีไข้น่ะค่ะ ต้องขอโทษจริงๆ ที่ปล่อยให้คุณต้องเหนื่อยคนเดียว”
“เอาเถอะ... นี่ป้อนข้าวป้อนน้ำกันเสร็จหรือยังล่ะ”
“เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะค่ะ” หญิงสาวตอบ พอดีกับที่ยัดชายผ้าปูที่นอนส่วนสุดท้ายเข้าไปเสร็จสรรพ
“ถ้าอย่างนั้นก็พาแม่เจ้าหญิงลงไปเดินเล่นคนเดียวนะจ๊ะ วันนี้ฉันขอรออยู่บนห้องนี่แหละ หมู่นี้โดนแดดจนหน้าดำไปหมดแล้ว” พูดพลางล้วงตลับแป้งออกมาจากกระเป๋าถือ เพื่อเปิดส่องดูใบหน้าตัวเองว่าแต่งแต้มไว้ครบถ้วนหรือยัง
“ได้ค่ะ”
รมิตารู้สึกไม่ค่อยชอบใจกับคำที่พยาบาลสาวใช้เรียกขานคาซานดราแบบประชดประชัน ทว่าเธอก็ไม่รู้จะห้ามปรามอย่างไร ได้แต่ทนเงียบเฉย ด้วยพอจะรู้นิสัยใจคอของซีบิ
