ที่ระเบียงชั้นสามของคฤหาสน์เดมิทริอุสบนเกาะซานโตรินี อเล็กซานเดอร์ยืนเท้าราวระเบียงไม้สีขาว ทอดสายตามองเงาสะท้อนของแสงไฟนอกบ้านที่ตกกระทบบนผิวน้ำในสระเป็นประกายระยิบระยับ ความงามของแสงสะท้อนนั้นไม่มีผลใดๆ ต่อสายตาอันว่างเปล่า
ใบหน้าหล่อเหลามีแววครุ่นคิด เคร่งเครียด เขานึกถึงเหตุการณ์ที่คาซานดราเล่าให้ฟังเมื่อตอนเย็น เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณหนูแห่งตระกูลเฮเลนิคัสอันเก่าแก่ จะมีพฤติกรรมที่ร้ายกาจถึงขนาดนั้น
‘ที่คามารี... พี่กับรมิตาที่ถูกวางยาจนไม่ได้สติ ก็ถูกอีวานเจลีนผลักลงไปในน้ำ... เด็กคนนี้ร้ายกาจจนน่ากลัว หลังจากที่พี่ช็อกจากเหตุการณ์จมน้ำ พี่ก็บังเอิญหายเป็นปกติอย่างเหลือเชื่อ แต่พี่กลัวว่าหากอีวานเจลีนรู้เข้าจะไม่ปลอดภัย พี่เลยต้องแกล้งทำตัวเป็นเหมือนเดิม รอที่จะพูดกับเธอ...’
‘แต่เรื่องที่ไม่น่าเชื่อที่สุด... เรื่องที่ทำให้พี่กลายเป็นแบบนี้...’คำพูดของคาซานดราที่ย้อนเข้ามาในสมองค่อยๆ เปลี่ยนเป็นภาพในวันแต่งงาน... ภาพที่เขาจดจำได้อย่างติดตา
ที่ด้านล่างของคฤหาสน์ บรรดาญาติหนุ่มๆ ในตระกูลเดมิทริอุสนับสิบคนต่างแต่งกายในชุดสูทงามสง่า ยืนเรียงรายรอการปรากฏตัวของเจ้าสาวอยู่หน้าบันได
