ภายในกระโจมหลัก เฟิ่งจิ่วเหยียนยืนอยู่ข้างถาดทราย มองดูแผนที่ภูมิศาสตร์จำลองของรัฐเหลียง อย่างมิได้ตั้งใจนัก ทว่าไม่ลดสายตาเหยียดหยามต่อโลกที่เฉียบคม
อู๋ไป๋เร่งรีบเดินเข้ามา
“แม่ทัพน้อย เฉินเซิ่งตายแล้วขอรับ”
เฟิ่งจิ่วเหยียนมิได้แปลกใจแม้แต่น้อย ถามโดยไม่เงยหน้าขึ้นมอง
“แล้วพ่อกับพี่ชายของสตรีนางนั้นอยู่ไหน?”
“ข้าน้อยได้ส่งพวกเขาออกจากค่ายทหารอย่างปลอดภัยแล้ว ไม่มีผู้ใดเห็นว่าพวกเขาก่อเหตุขอรับ”
เฟิ่งจิ่วเหยียนกดคางลงเล็กน้อย
“อืม ถ้าเช่นนั้นก็ไม่เป็นไร”
อู๋ไป๋พูดอย่างกังวล
“แม่ทัพน้อย หลานชายของแม่ทัพซุนเสียชีวิต เขายังสามารถทำศึกด้วยจิตใจที่สงบได้หรือขอรับ?”
เฟิ่งจิ่วเหยียนน้ำเสียงเมินเฉย
“มิใช่ว่าหลานชายของคนทั้งกองทัพชายแดนใต้เสียชีวิต
“หากแม่ทัพไร้ความคิดจะสู้รบ เพียงแค่ถอนตัว ขอเพียงกองทัพชายแดนใต้ยังสามารถต่อสู้ได้ มันก็มิใช่ปัญหาใหญ่”
“ขอรับ!”
อู๋ไป๋เพิ่งจะเดินออกไป ก็พบกับแม่ทัพซุนที่เดินเข้ามาอย่างเร่งรีบจนน่าสงสัย
เขาหยุดอีกฝ่ายไว้ “ท่านมาหาแม่ทัพน้อยหรือ?”
แม่ทัพซุนโกรธเป็นฟืนไฟ ผลักอู๋ไป๋ให
