ไม่ว่าไทเฮาจะถามอะไร นางสนมเจียล้วนตอบทั้งหมด
“หม่อมฉันให้คนไปสืบที่วิหารบรรพบุรุษมา กลับไม่พบแม้แต่เงาของฮองเฮา หม่อมฉันจึงได้ข้อสรุปว่าเกิดเรื่องขึ้นกับฮองเฮาเพคะ”
สีหน้าไทเฮาเคร่งขรึมขึ้น
“นางสนมเจีย เจ้ารู้หรือไม่ว่าการพูดเหลวไหล แต่งเรื่องโกหก จะต้องถูกลงโทษสถานหนัก ข้าจะถามเจ้าอีกครั้ง เจ้ากล้ารับประกันหรือไม่ว่าฮองเฮาไม่อยู่ที่วิหารบรรพบุรุษ?”
นางสนมเจียพยักหน้า
“เป็นเรื่องจริงเพคะไทเฮา! หม่อมฉันกล้าใช้ชีวิตรับประกันเพคะ”
ไทเฮายังคงรู้สึกกังขาในเรื่องนี้
นี่ช่างแปลกเสียจริง
หากฮองเฮาไม่อยู่ที่วิหารบรรพบุรุษ เช่นนั้นช่วงที่ผ่านมานางไปที่ไหนกัน?
เรื่องของฮ่องเต้ นางย่อมไม่อาจสืบเสาะได้
ทว่านางไม่จำเป็นต้องหาเรื่องทำให้ตัวเองตกที่นั่งลำบาก
นางสั่งนางสนมเจียว่า
“ไม่ใช่ว่าข้าไม่เชื่อเจ้าหรอกนะ
“ทว่าเท่าที่ข้าสืบความมาได้ ฮองเฮาไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายอะไร นางใกล้จะกลับมาแล้ว หากเจ้าอยากไขข้อสงสัยให้กระจ่างก็ไปถามนางเป็นการส่วนตัวได้”
นางสนมเจียแสดงสีหน้าดีอกดีใจ
“จริงหรือเพคะ!”
ไม่เกิดเรื่องอะไรขึ้นกับฮองเฮาก็ดีแล้ว!
ไทเฮากำชับอย่างเป็นห่วง
“หากครั้งต่อไปมีเรื่องอะไรก็รีบมาหาข้า”
“เพคะ
