นฤบดินทร์ออกมาสำรวจพื้นที่นอกบ้านหลังใหม่เพื่อหาที่วางโต๊ะหินสำหรับนั่งรับลมและอ่านหนังสือ บ้านหลังนี้เป็นหลังใหม่ของครอบครัวเขา แม้ว่าจะเป็นบ้านมือสองก็ตาม
เขากับครอบครัวเพิ่งมาอยู่ที่นี่ได้แค่สัปดาห์กว่า ๆ จึงยังไม่คุ้นเคยกับเพื่อนบ้านใกล้เคียง เขาเองก็ยอมรับว่าไม่ใช่คนที่มนุษยสัมพันธ์ดีนัก ตอนกลับจากโรงเรียนแล้วเห็นเด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันขี่จักรยานกันเป็นกลุ่ม ๆ แต่เขาก็ไม่เคยคิดจะเข้าไปทำความรู้จักด้วย
“พี่ พี่ขา” เสียงเล็ก ๆ ที่ดังอยู่ด้านหลังทำให้นฤบดินทร์ต้องหันไปมองเจ้าของเสียง เป็นเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่อุ้มตุ๊กตาหมีในอ้อมกอดกำลังยืนยิ้มให้เขาอยู่อีกฝั่งรั้วของบ้านที่อยู่ติดกัน เขามองซ้ายมองขวา เมื่อเห็นว่าไม่มีผู้ใหญ่อยู่แถวนี้สักคนจึงเดินเข้าไปยืนชิดกับรั้วที่สูงแค่อกของเขาเท่านั้น
“มีไร” เขาพูดออกไปแล้วก็เพิ่งนึกได้ว่ามันฟังห้วนไปหรือเปล่า แต่ดูแล้วเจ้าตัวเล็กจะไม่สนใจนัก เพราะอีกฝ่ายยังคงยิ้มกว้างและถามชื่อเขาเสียงใส
“พี่ชื่ออะไร พี่อยู่บ้านนี้เหรอ” เธอชี้มาที่บ้านของเขา
“อ
