บทที่ 8 คนใจดำ - 100%

Latest chapter

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 24 ทวงของขวัญ - 70%

  “ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะ ไม่ดีใจหรือที่พี่มาหา” ชายหนุ่มเอาคำพูดที่เธอเคยพูดกับเขาตอนอยู่สนามบินเมื่อครั้งไปหาเขาที่บอสตันมาพูดบ้าง ทำเอาเธอเบิกตากว้างเมื่อได้ยินเสียงของเขาชัดเจน“พี่ดิน! ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” พราวนภาทั้งตกใจและแทบไม่อยากเชื่อว่านี่คือเรื่องจริง ก่อนจะถูกความดีใจเข้ามาแทนที่จนอัดแน่นเต็มอก“ใช้ประตูสารพัดที่ของโดราเอมอนน่ะเลยมาโผล่ที่นี่ได้” เขาตอบหน้าตาย แต่เพื่อนทั้งสองคนของพราวนภาแอบหัวเราะกันคิกคัก หญิงสาวจึงตีแขนเขาเบา ๆ หนึ่งทีก่อนจะแนะนำเพื่อนสนิทของตนให้นฤบดินทร์รู้จัก“พี่ดิน นี่เก้ากับหลิงหลิง ที่พราวเคยเล่าให้ฟังบ่อย ๆ ไง”นฤบดินทร์ยิ้มและผงกศีรษะให้เล็กน้อยอย่างเป็นมิตร ก่อนจะถามแฟนสาวของตน “จะไปไหนกันหรือ”“พราวว่าจะไปเดินเล่นหาอะไรกินที่ห้างกับเพื่อนน่ะ”“เราไปกับหลิงหลิงสองคนก็ได้ พราวไปกับพี่เขาเถอะ” กาญจน์เกล้ารีบพูดขึ้นทันทีเพราะอยากให้ทั้งสองคนใช้เวลาอยู่ด้วยกันนาน ๆ อีกทั้งเพิ่งได้ยินพราวนภาบ่นไปหมาด ๆ ว่าคิดถึงแฟน

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 24 ทวงของขวัญ - 35%

  หลังจากสองหนุ่มขึ้นมานั่งบนรถกันเรียบร้อยแล้ว ศิวัฒน์ซึ่งทำหน้าที่ขับก็ถามขึ้น “แล้วนี่นึกยังไงถึงจะไปอยู่โรงแรมก่อนวะ บ้านช่องมีก็ไม่กลับ”นฤบดินทร์ยิ้มบาง ๆ เมื่อใบหน้าของพราวนภาลอยเข้ามาในหัว แต่เขาไม่อาจบอกเรื่องนี้กับเพื่อนได้ จึงได้แต่บอกเหตุผลอื่นไป“อยากจัดการเรื่องงานอะไรให้เรียบร้อยก่อนน่ะแล้วค่อยเข้าบ้านทีเดียว พรุ่งนี้นัดที่บริษัทไว้แล้วด้วยไงว่าจะเอาเอกสารไปยื่นให้เขา” เพราะเขาอยากจะเซอร์ไพรส์บิดามารดาเรื่องงานด้วย ก็เลยยังไม่เข้าบ้านวันนี้“มึงนี่ก็โชคดีว่ะ ไม่ต้องวิ่งหางานให้เหนื่อย เออใช่ กูลืมเล่าไป มึงจำไอ้เวย์ได้ใช่ไหมที่มันค้ายาน่ะ” ศิวัฒน์มองหน้าเขาก่อนจะหันไปมองถนนตามเดิม“อืม ทำไม”“มันโดนขาใหญ่สั่งเก็บไปตั้งแต่สองเดือนที่แล้วน่ะ เห็นพี่โตบอกว่ามันคงทำตัวเอิกเกริกเกินไป อย่างคราวยายเกรซก็ทีหนึ่งแล้วที่มันทำให้เรื่องราวบานปลายจนคนวงในเขารู้กันไปทั่วว่ามันค้ายา”“อ้อ พวกขาใหญ่ก็เลยกลัวว่าจะโดนลากไปเอี่ยวด้วยก็เลยฆ่าตัดตอนงั้นสิ” คราว

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 23 กลับมาตุภูมิ - 100%

  เช้าตรู่วันถัดมา นฤบดินทร์เปลี่ยนชุดเพื่อจะออกไปวิ่งตามปกติ และสิ่งที่ต้องทำก่อนไปวิ่งคือต้องวิดีโอคอลหาพราวนภาก่อน เพราะเขารู้ว่าหญิงสาวจะรอให้เขาโทร. ไปหาเวลานี้จนกลายเป็นกิจวัตรไปแล้ว“เมื่อไรจะฝึกงานเสร็จสักทีเนี่ยพี่ดิน เกินหนึ่งปีแล้วนะ ไหนบอกว่าฝึกปีเดียวไง” เธอทำหน้ามุ่ย เขาเห็นแล้วได้แต่ยิ้มเพราะชักอยากเห็นหน้าเธอตอนที่เจอเขาไปโผล่อยู่ที่บ้าน“มีงานติดพันน่ะ จะปล่อยให้คนอื่นทำก็คงไม่ได้เลยต้องทำให้เสร็จก่อน ก็น่าจะอีกสักสองสามเดือนโน่นแหละมั้ง ทำไมล่ะ พราวคิดถึงพี่จนทนไม่ไหวแล้วหรือ” เขาแกล้งเย้าเพราะคนที่แทบทนไม่ไหวความจริงแล้วควรเป็นเขามากกว่า อยากกอดเธอจนแทบบ้า อยากให้วันเดินทางเป็นวันพรุ่งนี้เลยด้วยซ้ำ“ใช่ พราวคิดถึงพี่” เธอปัดผมไปไว้ด้านหลัง คอเสื้อของเธอกว้างจึงทำให้เห็นลำคอระหงและลาดไหล่นวลเนียน ไม่รู้เขาคิดไปเองหรือเปล่า เขารู้สึกว่าพักหลังมานี้พราวนภาดูเซ็กซี่ขึ้น อาจเป็นเพราะวัยที่เพิ่มขึ้นจึงทำให้เสน่ห์ของความเป็นหญิงยิ่งเปล่งประกายกระมัง เห็นแล้วยิ่งอยากกลับไปหาเธอเร็ว ๆ“อดทนอีกนิด เดี๋ยวก็เ

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 23 กลับมาตุภูมิ - 70%

  “ก็พีทเป็นผู้ชายพีทต้องเป็นพี่ ต้องถูกเรียกชื่อก่อนอยู่แล้ว” ภานุภัทร์ตอบด้วยความภาคภูมิใจ ภัทร์นรินท์ทำท่าจะเถียงต่อแต่พราวนภาขัดคอขึ้นเสียก่อน“หยุด! ไม่ต้องเถียงกันแล้ว ช่วยพี่เอาของเข้าไปไว้ในบ้านเลย” จากนั้นหญิงสาวก็หันไปหาคนให้แล้วพูดว่า “พราวเกรงใจมากเลยค่ะ พราวขอรับแค่ถุงเดียวได้ไหมคะพี่ริว มันเยอะเกินไปน่ะ”“รับไว้เถอะพราว พี่ตั้งใจซื้อมาให้จริง ๆ ถ้าพราวไม่รับพี่ก็ไม่รู้จะเอาไปให้ใครแล้วเพราะพี่ไม่ได้คิดจะซื้อฝากบ้านอื่นเลย พี่ซื้อมาฝากบ้านพราวแค่บ้านเดียวเลยเนี่ย” ขณะที่เขาพูดสีหน้าก็ดูขัดเขิน แต่คนฟังอย่างเธอกลับกลืนไม่เข้าคายไม่ออก โชคดีที่ตอนนั้นผู้เป็นย่าเดินออกมาหน้าบ้านพอดีเพราะเห็นเด็ก ๆ ออกันอยู่หน้าประตูรั้ว“มีอะไรกันรึ”“สวัสดีครับคุณย่า บ้านผมไปเที่ยวภูเก็ตมาน่ะครับก็เลยซื้อของมาฝาก” ริวยกมือไหว้พร้อมกับรีบยื่นถุงทั้งหมดไปให้สามพี่น้องที่ยืนเรียงกันอยู่“ตายแล้ว! ทั้งหมดนี่เลยหรือ เกรงใจแย่เลยคราวหลังไม่ต้องนะพ่อริว” ภคินีเห็นของฝากแล้วก็ได้แต

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 23 กลับมาตุภูมิ - 35%

  วันเวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า จนกระทั่งในที่สุดภาคเรียนสุดท้ายของปีการศึกษาก็จบสิ้นลง วิชาการวิเคราะห์คู่แข่งทางการตลาดที่ด็อกเตอร์อัครัฐเป็นผู้สอนนั้น พราวนภาได้เกรดเอตามคาด แต่ข่าวที่หญิงสาวได้ยินมาด้วยคือเขาจะไม่สอนในปีการศึกษาถัดไป เท่ากับว่าเขามาเป็นอาจารย์พิเศษแค่เทอมเดียวเท่านั้นพราวนภาไม่มีโอกาสได้คุยกับอัครัฐอีกนอกจากถกกันในชั่วโมงเรียน แต่นอกเหนือเวลาเรียนเขาไม่เคยมาทักถามหรือพูดคุยด้วยเหมือนเมื่อก่อน หรือหากบังเอิญเจอกันเขาก็แค่พยักหน้าและยิ้มให้ เท่านั้นช่วงหัวค่ำ พราวนภารอวิดีโอคอลจากนฤบดินทร์เช่นเคย ซึ่งพอมีสายเข้ามาหญิงสาวก็รีบกดรับทันที“ปิดเทอมแล้วสิ” ประโยคแรกที่เขาทักทายขึ้นมาคงเดาได้จากสีหน้าของเธอกระมัง“ใช่แล้ว ตั้งแต่พรุ่งนี้เป็นต้นไปพราวก็ไม่ต้องตื่นเช้าอีกแล้วละ คืนนี้พราวจะดูซีรีส์ให้ฉ่ำ พรุ่งนี้จะนอนตื่นสักเที่ยง จะขอลั้นลาทำตามใจตัวเองสักอาทิตย์แล้วค่อยไปทำงานกับคุณพ่อที่บริษัท”“ไม่มาหาพี่ที่นี่อีกหรือ มาเหอะ สักอาทิตย์หนึ่งก็ยังดี พี่จองตั๋วให้ก็ได้นะ จะจองที่นั่งชั้นธุรกิ

• โอบฟ้ามาห่มดิน   บทที่ 22 โศกนาฏกรรมที่คล้ายกัน - 100%

  “หนูเพิ่งมารู้ตอนเขาบอกนี่แหละค่ะว่าพ่อเขาโรคหัวใจกำเริบจนตายตามลูกสาวไปอีกคน และแม่ของเขาก็รับเรื่องนี้ไม่ได้เพราะต้องสูญเสียคนในครอบครัวติด ๆ กันก็เลยดูเหมือนจะเสียสติไปค่ะ”พราวนภานึกถึงตอนที่เห็นมารดาของอัครัฐนั่งเหม่ออยู่ข้างน้ำตกจำลองแล้วก็ได้ทอดถอนใจ จากนั้นก็หันไปกอดเอวจันทร์เจ้าเอาไว้พลางซบหน้าบนไหล่ของท่านอย่างออดอ้อน เพราะหากเปรียบเทียบกันแล้วสิ่งที่ครอบครัวนั้นเจอก็คล้ายกับครอบครัวทางฝั่งมารดาของเธอไม่น้อย ต่างกันก็ตรงที่ครอบครัวฝั่งนี้มีเธอเข้ามาเป็นสมาชิกใหม่ ซึ่งแม่จันทร์เจ้ากับคุณยายบอกเสมอว่าเธอคือแรงผลักดันให้ทุกคนต้องก้าวเดินต่อ“คนเคยมีทุกอย่างแล้วมาพังไปต่อหน้าต่อตาก็เลยรับไม่ได้ อย่างว่าแหละ ก่อนหน้านี้เขาได้เป็นผู้บริหารอยู่บริษัทยักษ์ใหญ่ที่อังกฤษ ชีวิตกำลังรุ่งโรจน์ ทุกอย่างกำลังไปได้สวย” ภาวินส่ายหน้าพลางถอนหายใจเฮือกใหญ่“จริงสิ หนูลืมเล่าไปเลย เขาได้ดูคลิปตอนที่น้องสาวของเขากระโดดตึกฆ่าตัวตายด้วยนะคะ พี่ดินเคยเล่าให้หนูฟังว่าในเว็บใต้ดินมีโพสต์เอาไว้หลายคลิปหลายมุมเลยค่ะแต่ยังจับไม่ได้ว่าใครเป็นคนโพสต์&rd