Novels by ธันยรัศมิ์

“ฮ่า ฮ่า ฮ่า แหม... นายหัวนี่ตลกนะคะ” ป้าแม่บ้านหัวเราะทั้งน้ำตาเช่นเดียวกับคุณกรกนกด้านหน้าโรงพยาบาลสามแม่ลูกพึ่งลงจากรถโดยสารสีหน้าเศร้าสร้อยไร้ซึ่งความสุข ดวงตาของชนิ­ดาภากับนิคยังบวมเบ่งแดงก่ำ“หม่ามี้คุณย่าจะไม่เป็นอะไรใช่มั้ยครับ” นิคเงยหน้าถามในขณะที่กำลังอยู่ในลิฟท์กับมารดา“แน่นอน พวกเราคือกำลังใจของท่าน ต่อไปเราจะไม่กลับไปที่เชียงรายอีก หม่ามี้ตัดสินใจแล้วที่จะขายที่นั่น เราจะอยู่ที่เกาะแก้วมายาเป็นเพื่อนและดูแลคุณย่าของหนู”“เย้ ดีจังเลยครับ ถ้าคุณย่ารู้ต้องดีใจมากแน่”รอยยิ้มดีใจของนิคที่เธอพึ่งได้เห็นเป็นครั้งแรก ตั้งแต่นิคได้รู้ข่าวของบิดา เขาเศร้าตลอด จนเธอนึกเสียใจที่ตนเองมีส่วนทำลายความสุขของลูกด้วย เธอเองก็เสียใจและเจ็บปวดไม่แพ้นิคกับคนอื่นก๊อก ก๊อก ก๊อกเสียงเคาะประตูดังก่อนเปิดเข้ามา ชนิดาภากับนิ­คยืนนิ่งราวกับช็อค น้ำตาทั้งสองไหลพล่านจนตัวโยน ความฐิติในใจหญิงสาวหายหมดสิ้น ขอเพียงเขายังมีชีวิตอยู่“แด๊ดยังไม่ตาย หม่ามี้แด๊ดยังไม่ตาย ไชโย” นิควิ่งเข้ากอดบิดาแน่นเช่นเดียวกับราเชนทร์ ที่อ้าแขนรอรับ“แด แด กอด นันนี่ ด้วย”เสียงใสที่ยังพูดไม่ชัดเท่าไหร่นัก กับสองแขนท

“เอ่อ... คือ... เท่าที่ผมรู้ นายหัวประสบอุบัติเหตุขากลับจากเชียงรายจนรถไหม้ทั้งคัน เมื่อหนึ่งเดือนที่แล้ว หลังจากมาพบคุณ”“หมายความว่า... ฮือ ฮือ เขา... เขา... ““ผมขอตัวกลับก่อนนะครับ พอดีมีงานต้องไปจัดการต่อ หากเป็นไปได้รบกวนคุณแอมนำเอกสารของตัวเองและเด็กไปให้ผมด้วยนะครับ ผมจะได้ติดต่อทำเรื่องตามพินัยกรรมให้เสร็จ”“ขอบคุณค่ะที่คุณทนายอุตส่าห์เสียเวลามาที่นี่ตั้งไกล”“มันเป็นหน้าที่ของผมอยู่แล้วครับ เอ่อ... ไม่ทราบว่าคุณแอมทราบหรือเปล่าครับ ว่าคุณกรกนกตอนนี้ก็กำลังอยู่ที่โรงพยาบาล เพราะตรอมใจที่เสียคุณราเชนทร์ ตอนนี้กำลังใจเป็นสิ่งที่สำคัญที่สุด”“พรุ่งนี้เราทั้งสามจะไปที่นั่นค่ะ ขอบคุณนะคะ พวกเราไม่เคยรู้มาก่อน อาจเป็นเพราะไม่มีใครรู้ว่าจะติดต่อพวกเราที่ไหน”ทนายความกลับไปแล้ว น้ำตาของเธอยังคงหลั่งไหลเช่นเดิม เป็นเพราะคำพูดของเธอ เขาถึงได้จากไปแบบนี้ชนิดาภานึกโทษตัวเอง ความเจ็บปวดในใจกับการสูญเสียจนนึกอยากตายตามเขาไป หากเธอไม่มีลูกให้ต้องดูแล เธอคงเลือกตามคนรักไปแล้ว เธอไม่คิดว่าเขาจะยกเงินในบัญชีมากมายให้กับเธอ นี่เขารักเธอจริงงั้นเหรอ เธอไม่น่าปฏิเสธเขาเลย “ฮือ ฮือ แอมม

“ปล่อยค่ะ ฉันมีคนรักแล้ว เกิดเขามาเห็นเข้าจะเข้าใจผิดได้นะคะ ฉันหมดรักคุณแล้ว ปล่อยเถอะค่ะ เราเป็นแค่พ่อและแม่ของนิคกับฮันนี่เท่านั้น”อ้อมแขนแกร่งหมดเรี่ยวแรงปล่อยเธอเป็นอิสระ ร่างสูงในตอนนี้เสมือนร่างไร้วิญญาณ มองดูเธออย่างรักหมดใจ น้ำตาที่หญิงสาวไม่เคยเห็นหลั่งลงมาอย่างไม่อาย “ขอบคุณที่เคยรักและจริงใจกับพี่เสมอมา พี่ไม่ดีเอง พี่มันเลว ไม่สมควรจะได้ความรักตอบจากแอมมี่หรอก ตอนนี้พี่รู้ตัวเองแล้ว ว่าพี่มันเลว ต่อให้แก้ไขตัวเองให้ดีในตอนนี้คงไม่มีความหมายสำหรับแอมมี่แล้ว ขอให้ผู้ชายคนนั้นรักแอมมี่ให้มาก ๆ และเอ็นดูลูกของเราเสมือนลูกแท้ ๆ ลาก่อน”รถยนต์วิ่งออกไปนานแล้ว แต่ชนิดาภายังคงยืนนิ่งทั้งน้ำตาอยู่ตรงนั้น ทุกคำพูดของชายหนุ่มเจ้าของหัวใจเธอยังดังก้องในหัวเหมือนคำสั่งลาไม่มีผิด จนใจดวงเล็กรู้สึกเป็นห่วงและสังหรณ์แปลก ๆ ตลอดทั้งคืนเธอนอนแทบไม่หลับ อีกทั้งยังฝันร้ายให้ต้องหวาดผวาหนึ่งเดือนต่อมาเกาะแก้วมายาเต็มไปด้วยความเศร้าเมื่อคุณกรกนกตรอมใจล้มป่วยหนักเข้าโรงพยาบาล ตั้งแต่ราเชนทร์ขับรถกลับจากเชียงรายในครั้งนั้นประสบอุบัติเหตุรถยนต์ไหม้เกรียมทั้งคัน ตำรวจสันนิฐานว่าเขาตายในกองเพลิ

“เราไม่มีสิทธิ์จะไปห้ามหนูแอมมี่ได้รู้มั้ย เขาหย่ากับเราตั้งนานแล้ว ตอนนี้มีแค่สถานะพ่อและแม่ของนิคกับฮันนี่เท่านั้น แค่หนูแอมมี่ไม่กีดกันการพบเจอกับลูกแกก็ดีเท่าไหร่แล้ว”คำตอบมารดาทำให้ชายหนุ่มใจห่อเหี่ยวแทบหมดแรงกายแรงใจที่จะสู้ต่อ ขากำยำทั้งสองรู้สึกเหมือนแผ่นดินตรงหน้ากำลังจะทรุดตัวลงหายไป“แต่เธอเป็นเมียผม ถึงจะเป็นเมียที่หย่าไปแล้ว แต่ผมเชื่อว่าที่ผ่านมาเธอมีผมคนเดียวแน่ ผมจะไปตามทุกคนกลับมา ผมจะแต่งงานกับแอมมี่ใหม่ ขอตัวนะครับแม่”ราเชนทร์รีบเดินขึ้นไปบนห้องอาบน้ำแต่งตัวใหม่ เก็บเสื้อผ้าเข้ากระเป๋าใบเล็ก“เฮ่อ... แม่ขออวยพรให้แกสมหวังนะราเชนทร์”จ. เชียงราย ราเชนทร์เคยมาที่นี่ครั้งหนึ่ง เมื่อหลายปีก่อนตอนที่พัสกรกับแพรลตาจัดงานแต่งงานกัน ชายหนุ่มขับรถมาเพียงคนเดียวด้วยความรีบร้อน แม้ร่างกายยังไม่ได้พักผ่อนเลยสักนิดก็ตาม“อุ้ย พี่ราเชนทร์นั่นเอง แพรนึกว่าใครที่ไหนซะอีกค่ะ เชิญเข้าบ้านก่อนสิคะ”แพรลตายิ้มกว้างเมื่อเห็นหน้าแขกในยามวิกาลใกล้สามทุ่ม“ขอโทษทีนะ ที่พี่มารบกวนในตอนนี้”“รบกวนอะไรกันคะ แพรชวนพี่มาเที่ยวที่นี่ตั้งหลายครั้ง แต่พี่ก็ไม่ยอมมาเลย”“เออ... น้องแพรค

“พี่จะนอนด้วย”“ไม่ค่ะ ออกไปสิคะ”ราเชนทร์ไม่ฟังเดินเลี่ยงร่างบางในชุดนอนน่ารักเหมือนเด็กสาววัยรุ่นลายคิดตี้สีชมพูยาวเหนือหัวเข่า โชว์เรียวขาขาวนวลเนียวสวยจนเขาแอบลอบกลืนน้ำลายลงคอด้วยความกระหายหิว อยู่ใกล้กันแต่ไม่อาจจับเธอมากลืนกินได้ ทรมานเขาโดยแท้“แด แด มาแย้ว”มือเล็กกลมป้อมยกชูให้บิดาอุ้มปากเล็กยิ้มกว้างทั้งน้ำตาอาบแก้ม เมื่อเห็นพ่อแม่เดินมาหาตน“มาครับเด็กดี แด๊ดดี้มาแล้ว ขอนอนด้วยคนนะครับ”“นอน นอน นี่ แด้ เหม็น”หนูน้อยย่นจมูกโด่งเรียวเล็ก เมื่อได้กลิ่นเหล้าโชยมาแตะปลายจมูก ราเชนทร์กำลังจะก้มลงหอมแก้มลูกสาวโดยลืมไปว่าเขาพรมเหล้าตามเสื้อผ้าและดื่มมาเล็กน้อยตามแผนการที่หารแนะนำ เพื่อแกล้งเมาเข้าหาเมีย แต่ตอนนี้แผนเสียหมดแล้ว“ขอโทษที แด๊ดไปอาบน้ำก่อน”ร่างสูงเดินเข้าไปในห้องน้ำสักพัก ก่อนออกมาในชุดเสื้อคุมเรียบร้อย ชายหนุ่มมองภาพบนเตียงอึ้งปนอิจฉาลูกสาวตัวน้อย ที่มือเล็กอวบกำลังล้วงจับแตะต้องดอกบัวตูมของมารดาเล่น“แบ่งแด๊ดเล่นด้วยได้หรือเปล่าฮันนี่”ปากกล่าวกับบุตรสาว แต่ดวงตาเร่าร้อนมองสบตาเธอ จนหญิงสาวหน้าร้อนผ่าวเขินอาย ชายหนุ่มลอบกลืนน้ำลายครั้งแล้วครั้งเล่า ตอนนี้เขากล้

เกาะแก้วมายาตลอดทั้งอาทิตย์ที่มาอยู่ที่นี่ ชนิดาภาไม่ยอมคุยและคอยหลบหน้านายหัวราเชนทร์เสมอ ส่วนนิคกับมีความสุขกับเพื่อนเก่าบนเกาะ จนลืมความโกรธเคืองที่มีต่อบิดาและคุณย่าหมดแล้ว เขาชอบที่นี่และอยากอยู่ที่นี่ ยิ่งตอนนี้บิดากับคุณย่าเอาใจเขาทุกอย่าง จนความบาดหมางแทบไม่เหลือตามประสาเด็กโกรธง่ายลืมง่าย“นิคมานี่สิลูก” เสียงอ่อนโยนของคุณย่าเรียกขาน“มีอะไรหรือครับคุณย่า โอ้โห เรื่องเพชรเยอะจังเลยครับ”“หลานชอบชุดไหน ย่าจะยกให้ เอาเก็บไว้วันข้างหน้าเวลาหลานไปสู่ขอสาวไงลูก”“เออ... จะดีหรือครับ ตอนนี้พึ่งแปดขวบเองนะครับ อีกนานกว่าผมจะโต”“ดีสิจ๊ะ ถือว่ารับขวัญหลานชายคนโต ส่วนหลานฮันนี่ต้องชุดนี้ หลานว่าสวยมั้ย”“สวยมากครับ งั้นผมเอาก็ได้ครับ ตอนนี้ผมยังเก็บไม่เป็นให้หม่ามี้เก็บให้ได้หรือเปล่าครับคุณย่า”“ได้สิจ๊ะ ชุดใหญ่นี้ย่าจะให้หม่ามี้ของหลาน จะได้มีไว้สวมใส่ออกงานกับพ่อหนู”“คุณย่าไม่เกลียดหม่ามี้แล้วเหรอครับ” คุณกรกนกชะงักอึ้งเล็กน้อยก่อนจะยิ้มกว้างกับคำถาม“ตอนนั้นย่าผิดไปแล้วลูก ตอนนี้ย่าปรับปรุงตัวเองแล้ว ย่าน่ะรักแม่หนูเหมือนลูกสาวคนหนึ่งแล้วล่ะ ดีมั้ย”“ดีจังเลยครับที่คุณย่ารักหม่

ห้าปีต่อมาเสียงหัวเราะของเด็กๆ ดังกังวานไปทั่วสวนกว้างของคฤหาสน์หรูย่านชานเมืองกรุงเทพฯ วายุ วัย 13 ปี กำลังวิ่งเล่นกับน้องสาวฝาแฝด อายุ 4 ขวบ"พี่วายุ ช้าลงหน่อย!" ฟ้าใส หนึ่งในฝาแฝดตะโกน พยายามวิ่งตามพี่ชายด้วยขาเล็กๆ"น้องฟ้า อย่าเพิ่งล้มนะ" วายุหันกลับมาเตือน ก่อนจะชะลอฝีเท้า"แล้วพี่ฟารีนล่ะ?" ฟ้าใสถาม มองหาฝาแฝดอีกคน"อยู่นี่!" เสียงเล็กๆ ดังมาจากหลังพุ่มไม้ ฟารีน ฝาแฝดอีกคนโผล่ออกมาพร้อมรอยยิ้มซุกซนพลอยชมพูนั่งมองลูกๆ จากระเบียงบ้านด้วยความสุข มือวางบนท้องที่กำลังตั้งครรภ์ลูกคนที่สี่"พลอย" เสียงทุ้มของฟรานเชลดังขึ้นข้างหลัง "คุณควรพักผ่อนนะ""ฉันแค่อยากดูลูกๆ เล่นกัน" พลอยชมพูตอบ ยิ้มให้สามีฟรานเชลทรุดตัวลงนั่งข้างภรรยา มือใหญ่วางทาบบนท้องของเธอ "ลูกชายของเราเตะแรงไหม?""เหมือนพ่อเขาเลย" พลอยชมพูหัวเราะ "ดุดันตั้งแต่อยู่ในท้อง"ฟรานเชลหัวเราะ ก่อนจะจูบภรรยาเบาๆ "ผมไม่เคยคิดว่าจะมีความสุขแบบนี้"ในห้าปีที่ผ่านมา ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปมาก ธุรกิจของครอบครัวเติบโตขึ้นอย่างก้าวกระโดด ภายใต้การนำของฟรานเชลและพลอยชมพู พวกเขาขยายกิจการไปทั่วเอเชีย ผสานธุรกิจอสังหาริมทรัพย์เข้ากับธุร

หนึ่งเดือน หลังจากเหตุการณ์กับตระกูลยามาเซะ"คุณแน่ใจนะคะว่าจะกลับไทยกับฉัน ธุรกิจที่นี่ล่ะคะ" พลอยชมพูถามขณะที่นั่งอยู่บนเครื่องบินส่วนตัวของฟรานเชล"ผมจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว ที่ดูไบมีคนที่ไว้ใจได้ดูแล ส่วนที่ไทย... ผมอยากทำอะไรบางอย่างเพื่อคุณบ้าง" ฟรานเชลตอบ มือหนากุมมือเธอไว้แน่น"พ่อจะช่วยแม่บริหารบริษัทเหรอครับ?" วายุที่นั่งข้างๆ ถามอย่างตื่นเต้น"ใช่ แต่ก่อนอื่น พ่อต้องทำอะไรบางอย่างก่อน" ฟรานเชลยิ้ม"อะไรเหรอคะ?" พลอยชมพูถาม"คุณจะรู้เมื่อถึงเวลา" ฟรานเชลตอบพร้อมรอยยิ้มลึกลับเครื่องบินลงจอดที่กรุงเทพฯ คุณสมบัติรออยู่ที่สนามบินพร้อมกับทีมผู้บริหารบริษัท เมื่อเขาได้รับแจ้งถึงการกลับมาจากฟรานเชล"พ่อคะ" พลอยชมพูวิ่งไปกอดพ่อ น้ำตาไหล"ลูกพ่อ" คุณสมบัติกอดลูกสาวแน่น ก่อนจะหันไปมองฟรานเชล"ขอบคุณที่ดูแลลูกสาวผม"ฟรานเชลพยักหน้า ก่อนจะคุกเข่าลงต่อหน้าพลอยชมพู หยิบกล่องแหวนเพชรออกมา"พลอย ผมรู้ว่าเราผ่านอะไรมามากมาย แต่ตอนนี้ผมอยากทำทุกอย่างให้ถูกต้อง... คุณยอมแต่งงานกับผมไหม" เขาเรียกเสียงนุ่ม พลอยชมพูร้องไห้ด้วยความดีใจ“ค่ะ... ฉันยอม"วายุกระโดดดีใจ "เย่! พ่อกับแม่จะแต่งง

ตู้มเสียงระเบิดดังสนั่นกลางดึก คฤหาสน์หรูของตระกูลยามาเซะลุกเป็นไฟ เสียงปืนและเสียงต่อสู้ดังระงม"มันบุกมาถึงที่เลยเหรอ!" เสียงตะโกนของลูกน้องยามาเซะดังลั่น"ไอ้ฟรานเชลนำทัพมาเองครับ!"ฟรานเชลนำทีมบุกเข้าไปในคฤหาสน์ ดวงตาวาวโรจน์ด้วยความอำมหิต ทุกก้าวที่เขาเดินผ่าน มีแต่ศพของศัตรูนอนเกลื่อน"ยามาเซะอยู่ไหน?" เขาถามเสียงเย็นเหี้ยม พลางเหนี่ยวไกปืนใส่ศัตรูอีกคนที่พยายามจะเข้ามาโจมตี"ห้องทำงานชั้นบนครับ" ลูกน้องผู้เป็นสายรายงานฟรานเชลพยักหน้า พุ่งตัวขึ้นบันไดอย่างรวดเร็ว ในหัวมีแต่ภาพของลูกและภรรยาที่รออยู่ที่บ้าน... เขาต้องจบเรื่องนี้คืนนี้ประตูห้องทำงานถูกถีบเปิด ยามาเซะ ทาเคชิ หัวหน้าตระกูลมาเฟียญี่ปุ่นยืนอยู่หลังโต๊ะ ปืนในมือเล็งมาที่ฟรานเชล"แกกล้ามากนะ ฟาราฮิม แกคิดว่าจะรอดจากที่นี่งั้นเหรอ" ทาเคชิพูดเสียงเยือกเย็นน่ากลัวเช่นกัน"ฉันไม่สน แกขู่จะทำร้ายครอบครัวฉัน นั่นคือความผิดครั้งสุดท้ายในชีวิตแก" ฟรานเชลตอบ ดวงตาคมน่ากลัวราวกับใบมีดพร้อมฟาดฟัน"ครอบครัวงั้นเหรอ มาเฟียอย่างเราไม่ควรมีจุดอ่อนแบบนั้น"ทาเคชิหัวเราะเยาะ นึกดูถูกคู่อริตรงหน้า"นั่นแหละที่แกไม่เข้าใจครอบครัวไม่ใ

"แต่ เราค่อยๆ เริ่มต้นใหม่ได้ ถ้าคุณพร้อมจะอยู่ในโลกของผม... โลกที่เต็มไปด้วยอันตราย" ชายหนุ่มกระชับอ้อมกอดแน่นขึ้น"ฉันพร้อมค่ะ ฉันจะอยู่เคียงข้างคุณ... เราจะเลี้ยงดูวายุด้วยกัน" พลอยชมพูตอบทันทีฟรานเชลจูบเธออีกครั้ง คราวนี้ดุดันและเร่าร้อนขึ้น มือใหญ่กอดรัดร่างบางแนบชิด ปล่อยให้ความรู้สึกที่เก็บกดมานานได้พุ่งพล่านคืนนี้ พวกเขาจะได้รักกันอย่างที่ควรจะเป็น... ไม่ใช่เพราะยา ไม่ใช่เพราะการหลอกลวง แต่เพราะความรักที่แท้จริงต่างหาก"พ่อกับแม่คืนดีกันแล้วเหรอครับ" วายุถามอย่างตื่นเต้น เมื่อเห็นพ่อกับแม่นั่งกินข้าวเช้าด้วยกันฟรานเชลกับพลอยชมพูสบตากันแวบหนึ่ง รอยยิ้มบางๆ ปรากฏบนใบหน้าของทั้งคู่"เรากำลังเริ่มต้นใหม่กันน่ะเพื่อลูกไง" ฟรานเชลตอบ มือใหญ่ลูบผมลูกชาย"จริงเหรอครับ แสดงว่าเราจะได้อยู่ด้วยกันเป็นครอบครัวแล้วใช่ไหมฮะ" วายุกระโดดโลดเต้นดีใจ"ใช่จ้ะลูก" พลอยชมพูยิ้มอบอุ่น ยื่นมือไปจับมือลูกชายอย่างอ่อนโยน"เย่… ผมรอวันนี้มานานแล้วฮะ" วายุตะโกนดีใจ ก่อนจะวิ่งไปกอดทั้งพ่อและแม่ ฟรานเชลกอดลูกชายแน่น สายตามองไปที่พลอยชมพูที่น้ำตาคลอ เขารู้ว่าตอนนี้เขามีทุกอย่างที่ต้องการแล้ว... และเข

แต่ก่อนที่จะเดินจากไป ประตูก็เปิดออกกว้าง"คุณ คุณบาดเจ็บ พลอยชมพูเอ่ยเบาๆ ดวงตาเบิกกว้างเมื่อเห็นเลือดบนตัวเขา"ไม่ใช่เลือดฉัน" ฟรานเชลตอบเสียงแหบพลอยชมพูยื่นมือมาแตะใบหน้าเขาเบาๆ"ให้ฉันเช็ดให้นะคะ"ฟรานเชลควรจะปฏิเสธ ควรจะผละออก แต่ร่างกายกลับไม่ทำตามสมอง เขาก้าวเข้าไปในห้องตามเธอพลอยชมพูพาเขาไปนั่งที่ขอบเตียง หยิบผ้าชุบน้ำอุ่นมาเช็ดใบหน้าให้เขาเบาๆ สัมผัสนุ่มนวลของเธอทำให้หัวใจเขาเต้นแรง"ศัตรูของคุณ พวกเขา..." เธอถามเสียงสั่น"ตายหมดแล้วคุณปลอดภัยแล้วล่ะ" ฟรานเชลตอบเสียงเรียบ"ฉันไม่ได้ห่วงตัวเอง ฉันห่วงคุณ" พลอยชมพูตอบเบาๆฟรานเชลเงยหน้าขึ้นมอง สบตากับดวงตาคู่สวย ความรู้สึกที่เขาพยายามกดเก็บไว้พลุ่งพล่านขึ้นมา"เธอไม่ควรห่วงฉัน ฉันเป็นคนอันตราย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉันรู้ค่ะ แต่ฉันก็ห้ามใจไม่ได้ ฉันยังรักคุณอยู่" พลอยชมพูตอบ น้ำตาคลอ"พลอยชมพู..." ฟรานเชลเรียกชื่อเธอเป็นครั้งแรกในรอบเก้าปีเธอวางผ้าลง มือบางยังคงแตะที่แก้มเขา ใบหน้าหวานเขยิบเข้ามาใกล้... ใกล้จนเขารู้สึกถึงลมหายใจอุ่นๆ ของเธอ"นี่เธอคิดจะทำอะไรกันแน่” ฟรานเชลพยายามเตือนสติเธอ"เราเริ่มต้นใหม่ได้มั้ยคะ" พลอยชมพ

"แต่ฉัน... ฉันเห็นจริงๆ มีคนยืนอยู่ตรงนั้น ฉันไม่ได้โกหกนะคะ" พลอยชมพูยืนยัน น้ำตาคลอ ฟรานเชลถอนหายใจ เดินเข้ามาใกล้ "นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ ที่นี่มีระบบรักษาความปลอดภัยเข้มงวด ไม่มีใครเข้ามาได้หรอก"ทันใดนั้น ไฟทั้งคฤหาสน์ก็ดับพร้อมกัน ความมืดมิดปกคลุมไปทั่ว"กรี๊ด!" พลอยชมพูกรีดร้อง พุ่งเข้ากอดฟรานเชลโดยสัญชาตญาณฟรานเชลชะงัก ร่างบางในชุดนอนบางเบาแนบชิดกับเขา กลิ่นหอมอ่อนๆ ของเธอโชยมา ทำให้หัวใจของเขาเต้นแรง"ปล่อย" เขาพูดเสียงแหบ"ฉัน... ฉันกลัว"พลอยชมพูกระซิบ ซุกหน้าเข้ากับอกเขาฟรานเชลยกมือขึ้นจะผลักเธอออก แต่กลับกลายเป็นการโอบกอดร่างบางไว้... สัมผัสที่คุ้นเคยจากคืนนั้นกลับมาอีกครั้ง"วายุล่ะ?" เขาถามเสียงแหบ พยายามเปลี่ยนเรื่อง"เขา... เขานอนห้องฉันคืนนี้ แต่ตอนนี้ไปนอนกับพี่เลี้ยง เพราะฉันรู้สึกปวดหัวขึ้นมา" พลอยชมพูตอบ เสียงฝีเท้าดังขึ้นที่ระเบียง ฟรานเชลดึงพลอยชมพูไปอยู่ข้างหลัง มือยกปืนขึ้นเล็ง"เจ้านายครับ ระบบไฟฟ้าถูกตัด กำลังตรวจสอบครับ" เสียงลูกน้องดังขึ้น"เฝ้าระวังทุกจุด ส่งคนไปดูวายุด้วย" ฟรานเชลสั่งเสียงเข้มน่าเกรงขาม "ครับเจ้านาย"พลอยชมพูยังคงกอดเขาไว้แน่น ร่างกา